چهار

قصه عجیبی ست این ماجرای عطش . و از آن غریبتر , قصه کسی است که خود بر اوج منبر عطش نشسته باشد و بخواهد دیگران را در مصیبت تشنگی , التیام و دلداری دهد . گفتن درد تحمل آن را آسانتر می کند اما نهفتنش و به رو نیاوردنش , توان از کف می رباید و نهال طاقت را می سوزاند . اما از همه مهمتر و سخت تر , این است که نگذاری آتش عطش بچه ها , توجه ابوالفضل را برانگیزد . چرا که عباس تمام صلابت و استواری و دلیری اش در مقابل دشمن است و در پیش دوست , تاب کمترین لرزشی را ندارد .  او علمدار لشکر است و پشت و پناه برادر , او اگر دلش بلرزد , طنین زلزله در کائنات می پیچد . او تاب دیدن اشک بچه ها را ندارد . و در مقابل نگاه سکینه ....

سکینه فقط کافی ست که لب به خواستن آب ,تر کند , او تمام دریاهای عالم را به پایش می ریزد . نه ! نه ! عباس نباید لبهای به خشکی نشسته سکینه را ببیند . نگاه عباس نباید با نگاه سکینه تلاقی کند . عباس جانش را بر سر این نگاه میگذارد و زندگی بدون آب ممکن تر است تا بدون عباس ... عباس , دل آرام عرصه زندگی است . آرام جان برادر است .

چه گذشته است میان سکینه و عباس , که عباس ادب , عباس معرفت ,عباس خضوع , پیش روی امام ایستاده است و گفته است :" آقا تابم تمام شده است . " و آقا رخصت داده است .  خب اگر برادر رخصت داده , چرا نمی روی عباس ؟ اینجا حول و حوش خیمه زینب چه می کنی ؟ عمر من ! عباس ! تو رابه جان نیم سوخته من چکار ؟ آمده ای که داغم را تازه کنی ؟ آمده ای که جانم را به آتش بکشانی ؟ تو خود جان منی عباس  ! برو و احتضار مرا اینقدر طولانی نکن ... آمده ای که معرفت را به تجلی بنشینی ؟ ادب را کمال ببخشی  ؟ عشق را به برترین نقطه ظهور برسانی ؟ چه نیازی عباس من ؟ تو خود معلم عشقی ! امتحان چه را پس می دهی ؟ عرفان شاگرد معرفت توست و عشق , در کلاس تو درس پس می دهد ...که تنها آفرینش تو , برای بالیدن خداوندگار به مدال " فتبارک الله احسن الخالقین " کافیست .

به من نیندیش عباس من ! اندیشه من پای رفتنت را سست نکند . تا وقتی خدا هست ,تحمل همه چیز آسانتر می شود . خدا همینجاست که من ایستاده ام . برو آرام جانم , برو قرار دلم ! من از هم اکنون باید به تسلای حسین برخیزم . غم برادری چون تو , پشت حسین را می شکند . جانم فدای این دو برادر !