سه

 در منزلی بین راه , فرزندانت , عون و محمد ,  به کاروان رسیدند و تو را از دیدارشان متعجب ندیدند ! گمان غافلگیریت را داشتند , اما در نگاهت جز تبسم و آرامش نیافتند . پرسیدند: مادر مگر از آمدن ما خبر داشتید ؟!" گفتی :" شما برای همین روزها به دنیا آمده اید دیگر . مگر می شد امام من جایی باشد و فرزندان من جایی دیگر ؟ اینروزها باید جاده همه عشقهای من به یک نقطه منتهی شود . بدون شما دو پاره تن این ماجرا چگونه ممکن می شد ؟

اکنون هر دو بغض کرده و لب برچیده آمده اند که مادر ! امام رخصت میدان نمی دهد . کاری بکن . و تو می گویی : پای مرا به میان نکشید ! اما رمز این اجازه را به آنها می گویی . و می گویی :

" غبطه می خورم به حالتان . در آن سوی هستی , جای مرا پیش حسین خالی کنید و از خدای حسین , آمدن و پیوستنم را بخواهید . " و آمرانه می گویی :" همین وداعمان باشد . برنگردید برای وداع با من , پیش چشم حسین !"

و برمی گردی و خودت را به درون خیمه می اندازی و تازه نفس اجازه می یابد برای رهاشدن و بغض مجالی برای ترکیدن و اشک راهی برای آمدن !

ای وای ! این کسی که پیکر عون و محمد را به زیر دو بغل زده و با کمر خمیده و چهره درهم شکسته آن دو را به سوی خیمه می کشاند , حسین است . جان عالم به فدایت , حسین جان , رها کن این دو قربانی کوچک را . خسته می شوی .... اینها برای همین خاک آفریده شده اند . آنقدر به من فکر نکن . من که این دو ستاره کوچک را در برابر خورشید وجود تو اصلا نمی بینم . وای وای وای ! حسین جان , رها کن اندیشه مرا !

زینب  ! کاش از خیمه بیرون میزدی و خودت را به حسین نشان می دادی تا او ببیند که خم به ابرو نداری و از پذیرفته شدن این دو هدیه چقدر خوشحالی و فقط شرم از احساس قصور بر دلت چنگ می زند . تا او ببیند که زخم علی اکبر , بر دلت عمیق تر است تا این دو خراش کوچک ! اما چه نیاز به این نمایش معلوم ؟

بمان ! در همین خیمه بمان ! دل تو چون آینه در دستهای حسین است . این دل تو و دستهای حسین ! این قلب تو و نگاه حسین !