دو ....

دلت می خواهد که طاقت بیاوری , صبوری کنی و حتی به حسین دلداری بدهی .بچه ها چشمشان به تست و با آرامشت , آرام می گیرند !  سجاد در خیمه تیمار تو خفته است و حادثه را در آینه نگاه تو دنبال می کند . تو باید آنچنان با آرامش و طمانینه باشی , انگار که همه چیز منطبق بر روال معهود پیش می رود ومگر نه چنین است ؟ مگر تو از بدو ورود به این جهان , خودت را مهیای این روز نمی کردی ؟ پس باید قطره قطره آب شوی و سکوت کنی  . جرعه جرعه خون دل بخوری و دم برنیاوری . همچنان که از صبح چنین کرده ای . حسین از صبح با تک تک هر صحابی , به شهادت رسیده است , با قطره قطره خون هر شهید , به زمین نشسته است و تو هر بار به او تسلی بخشیده ای . هر بار قلبش را گرم کرده ای و اشک از دیدگان دلش سترده ای .هر بار که از میدان باز آمده , افزایش موهای سپید سر و رویش را شماره کرده ای و به همان تعداد در خود شکسته ای , اما خم به ابرو نیاورده ای !

خواهر اگر تعداد موهای سپید برادرش را نداند که خواهر نیست . خواهر اگر عمق چروکهای پیشانی برادرش را نشناسد که خواهر نیست . تازه اینها مربوط به ظواهر است . زینب یعنی شناسای بندهای دل حسین و زیستن در دهلیزهای قلب حسین . عبورکردن از رگهای حسین و  تپیدن با نبض حسین !  زینب یعنی حسین در آینه تانیث .

در تمام اوقات این روز , نگاه تو بود که به او آرامش می داد و دستهای تو بود که اشکهای وجودش را می سترد . اکنون نیز دلت میخواهد طاقت بیاوری و صبوری کنی , اکنون که این دل شرحه شرحه تست که بر دوش جوانان بنی هاشم به تو باز پس داده می شود ..... علی اکبر برای تو تنها یک برادرزاده نیست . تجلی امیدها و آرمانهای تست . تجلی دوست داشتنهای تست .. علی اکبر پیامبر دوباره تست . نشانی از پدر و نمادی از مادر توست ...

دلت می خواهد طاقت بیاوری , اما چگونه ؟ با این قامت شکسته که نمی توان خیمه وجود حسین را عمود شد ! وقتی پیکر پاره پاره علی اکبر به نزدیکی خیمه ها می رسد و تو شیون کنان خودت را از خیمه بیرون می اندازی و به پهنای صورت اشک می ریزی , وقتی تا رسیدن به پیکر علی , چند بار زمین می خوری و برمی خیزی ..... حسین فریاد می زند که " زینب را دریابید ... " حسینی که خود به بالاترین نقطه عزا رسیده , فقط نگران حال تست و به دیگران نهیب می زند که :

" زینب را دریابید . هم الان است که قالب تهی کند و کبوتر جان از قفس تنش بگریزد ."