یک

لحظه ای چشم می گذاری و حضور بی رحم طوفان را احساس می کنی و احساس می کنی که زیر پایت خالی می شود و اولین شکافها بر تنه شاخه دست آویز تو رخ می نماید و بی اختیار فریاد می کشی :

- وای برمن !

حسین , دو دستش را بر گونه های تو می گذارد , سرت را به سینه اش می فشارد و در گوشت زمزمه می کند :

- وای بر تو نیست خواهرم ! وای بر دشمنان توست . تو غریق دریای رحمتی . صبور باش عزیز دلم !

چه آرامشی دارد سینه برادر , چه فتوحی می بخشد , چه اطمینانی جاری می کند .

انگار در آیینه سینه اش می بینی که از ازل , خدا برای تو تنهایی را رقم زده است تا تماما به او تعلق پیدا کنی . تا دست از همه بشویی , تا یکه شناس او بشوی .

همه تکیه گاههای تو باید فروبریزد , همه پیوندهای تو باید بریده شود , همه دست آویزهای تو باید بشکند , همه تعلقات تو باید گشوده شود تا فقط به او تکیه کنی , فقط به ریسمان حضور او چنگ بزنی و این دل بی نظیرت را فقط جایگاه او کنی .

تا عهدی را که با همه کودکی ات بسته ای , با همه بزرگی ات , پایش بایستی :

پدر گفت :" بگو یک !"

و تو تازه زبان باز کرده بودی و پدر به تو اعداد را می آموخت .

کودکانه و شیرین گفتی :" یک !"

پدر گفت :" بگو دو !"

نگفتی !

پدر گفت :" بگو دو دخترم ."

نگفتی !

و در پی سومین بار , چشمهای معصومت را به پدر دوختی و گفتی :" بابا ! زبانی که به یک گشوده شد , چگونه می تواند با دو دمسازی کند ؟"

و حالا بناست تو بمانی و همان یک ! همان یک جاودانه و ماندگار .

بایست بر سر حرفت زینب ! که این هنوز اول عشق است .

از کتاب آفتاب در حجاب ( سید مهدی شجاعی )