با چتر , زیر باران ستارگان ...

" پس بشنو عزیز من حروف در دستور زبان عشق دو دسته اند یا حرف های اضافه یا حرف های ربط و پیوند که حرف ربط پیوند نیز بر دودسته است پیوند همپایگی و پیوند وابستگی . تا اینجا که مشکلی نیست! مشکل اینجاست که همپایگی ها چندان وابستگی ایجاد نمی کنند و می مانند در یک سطح مثل یا این یا آن هم این هم آن  خواه این خواه آن. اما وقتی حرف ربط وابستگی داشته باشیم می بینی که چقدر ناقص می شود جمله: اگر او نیاید، ...
خب چی؟ جمله ناقص است و قسمتی دیگر مکمل این جمله باید باشد: اگر او نیاید من نیز نمی روم. حرفها تکمیل شد تمام !
ببین وابستگی چه می کند؟
باید دیگر تمام درسهای این دو هفته را هردو یاد گرفته باشید من خودم بلد بودم اما روش تدریسم اینطور ایجاب کرد که در صحنه ی نمایشی این درس را نشان بدهم که وابستگی اگر حقیقی باشد ترک نمی شاید و اگر هم پایگی باشد شوری نیارد.
اما خوب است بد نیست باید باشد می تواند نباشد ولی حتما لازم بوده است که حروف ربط هم به دو دسته تقسیم شده اند!!"

امروز از آن روزهایی بود که هیچ نامی نمی توانم برایش بگذارم , الا عجیب ! روزهایی که باز سلسله حوادثی تو را ناخودآگاه به سمت و سویی می کشاند تا خود آگاه کاری را انجام بدهی که باید .... یا شاید نشانه ای برای تو که به یادت بیاورد راههای نرفته را , یا تلنگری بر اینکه بگویی حرفهای نگفته را .

امروز صبح , همان اولین ساعات صبح بود که نیرویی غریب مرا به سمت اردی بهشت 90 کشاند و نوشته های آنروزها . سه ساعتی درگیر بودم در تک تک مطالب آن روز و بیشتر از هر چیز , درنگم بر پست " از پس کارزاری نو " و کامنتهای آن پست بود . حضور افراد موثر آن روزهای عجیب تر از امروز و گفته های آنان مرا پرتاب کرد به حس و حال غریب آن دوران : حضور اردک عزیز , عبداله , احمد , دوست و سخنان خانم سعادت یار نازنین , حروف ربط وابستگی و پیوستگی , کلاسهای درس شیرین ادبیات ایشان , حکایت افتادن پر سیمرغ در سرزمین چین و عکس روم , حضور پنهان و آشکار افراد , همه و همه ..... اصلا نمی دانید چه بر من گذشت ! نمیدانم چگونه گذشت آن دو سه ساعت , شاید آن عزیز تنها اندکی از حال و روز مرا فهمید وقتی آمد و رفت و هر چه گفت نفهمیدم و شکایتش را نادیده گرفتم , که نبودم , من امروز در زمان حال نبودم !

دیروز بود که برای عکس زیبای برادرم فرداد , آن کبوتران نشسته بر سقاخانه حرم ثامن الائمه گفتم از آن دو عکس زیبای خانم سعادت یار نازنین و امروز که ناخود آگاه برگشتم به آن زمان و درسهای شیرین و خواستنی شان و بعد ...

ذهن و دلم هر دو درگیر , عجیب دلم می خواست صدایشان را بشنوم , اما عقربه های ساعت به من یاد آور می شد که حالا وقت کلاس و مدرسه است و استاد سر کلاس , مشغول آموزش آرایه های زیبای مهر و ادب در ذهن نوجوانان خوب کشورم هستند . و من باز به خود صبر را یادآوری کردم تا فرصتی مناسب ...

می دانم شاید باورش برایتان سخت باشد , اما هنوز درگیر همان احساس بودم , میکائیل شاهد , که بود , در اتاقم بود و می دید حال مرا , که ناگاه پیک پست رسید و بسته ای به من داد و من , وقتی با چشمان گرد شده ام نام فرستنده را دیدم , فریادی از شادی و شگفتی توامان سر دادم و .... باور کنید بغضم را فروخوردم و نمی دانستم چگونه تمامی این اتفاقات غریب را به هم ربط دهم!  اگر بدانید با چه شوقی باز کردم پاکت را و آن دو بسته کادو پیچ شده را و چگونه با شوق خواندم ذوق سرشار آن مهربان استاد را که در قالب واژه هایی از جنس مهر بر اولین صفحات کتاب نقش بسته بود ...  چگونه بگویم حسم را از دیدن کتاب بادبادک باز و خاطره شیرینی که اعتبار این کتاب شده , یا آن کتاب آبی رنگ با این نوشته زیباتر :

"با چتر , زیر باران ستارگان

و تقدیر روشنی از

خیال خدا "

و کتاب سه خواهر و دیگر منظوماتی به رنگ سبز بهار و ... بعد چگونه بعد اینهمه آبی و سبز و سفید زیبا , خزان کودکی را باور کنم مهربانم و نخواهم که برگردد ؟

کاش بدانید چه گذشت و چه می گذرد بر من . کاش بدانید با خوانش تک تک کلماتتان ,چه بار سنگینی از اندوه بر دلم نشست و بادیدن این کوتاه نوشته ها چه بغضی بر جانم ! کاش می توانستم تمامی آن نظرات زیبایتان را واگویه کنم تا شاید یادآوری کند برایمان گذر اینهمه روزهایی که بر ما گذشت و می گذرد و می تواند که بسیار زیباتر و شیرین تر از این بگذرد که هست ...

زبانم نمی چرخد به بیان آنچه در دلم دارم , که من چلچله ام که برخلاف نامش  ,گفتن نمیداند ! یا شاید کوچه باغی که سرشار است از همه خاطرات زیبای با هم بودن , اما سکوت را بیشتر می پسندد تا هیاهو را ! اینها هم که گفتم همه شرح ما وقع ساعاتی ست که بر من گذشته , اما آنچه را در دلم هست , تنها خدا می داند ....

دیگر هیچ نمی گویم که می دانم حرف دلم را می دانید و تنها با همین زبان الکن , قدردانی بی نهایت خودم را از شما و این شگفتانه بی نهایت زیبایتان و این مهربانی های زلال آبی رنگتان که پیوسته آسمان دل مرا روشن می کند , بیان می کنم و باز هم چونان گذشته می گویم , من هنوز اسیر آن نخستین کلام مبهم آسمان سکوت و آن نخستین لبخند نگاه آّبی چشمانتان هستم و خواهم بود . کاش بدانید قدر و حرمت خودتان را در دلم و بر من ببخشایید تمامی کوتاهی های این روزگارانم را .

مهربانم , باز هم می گویم سلامتی تان ,شادی تان , آرامشتان و هر آنچه خوبی و زیبایی است آرزوی همیشگی من برای شماست . حالا و همیشه سپاسگزار حضور پرمهرتان هستم .
پی عکس نوشت :
هر دو عکس این پست , هدیه های خانم سعادت یار نازنین هستند , از پس خاطره ای زیبا برای هر دوی ما .