از دریچه نگاهی آسمانی ....

1- ببار ای ابر...
همه ی بغض خاکستری ات را...
من بی هیچ چتر و شرطی خیس همه ی بغض تو می شوم...
نگاه آبی آسمان شب ،مردمک هایم را به معجزه میکشاند...
ببار ای ابر ...
که دوست تر میدارمت اگر غبار از ترک های لبم بشویی که در حسرت بوسه بر گونه های دوست بدینگونه پائیز را به پژمردگی خشکیده اند....

2- باور کن خون ماسیده در رگها با عشق بیگانه است اما تو چنان میجوشی که سرتا پا ز تب میسوزی ، حال که روییده از لابلای خاکستری ، بگو بدانم دل به کدامین سارای زده ایی و مقصدت از این معبد رو به کدام معبر است که تو را به دوست میبرد...

3- اعتبار و آبروی وازه ها به دل است ، به سرزمینی که از آن میجوشند و میرویند ، میتوان تندیسی از واژه ها را زیبا ساخت و به معرض نمایش عموم گذاشت اما بی روح ، واژه اگر از دل برآید روح تعهد در آفرینش جمله جاری میشود و اگر نه هیچ تندیسی نه عاشق میشود و نه عاشق میکند ،

4- اگر زلیخایی...
چه فرقی میکند که چه کسانی دستانشان را با چاقو  بجای ترنج ببرند ، تا تو ثابت کنی قدرت جذبه ی یوسف را... اگر زلیخایی اما فرق میکند که تو بند دلت را از یوسف ببری و به خالق یوسف بدوزی... مرهم زخم دل تو اینست... آخرین معشوقی که اولین عاشق تو بوده !

5- قرار ما باشد یک خلوت شگفت انگیز...

آنجا که انگار نوایی از زمزمه هایت در باد میپیچد و حسی که دریاها را به بیقراری میکشاند و همه ی بید هایی که مجنون وار دوستت میدارند و از احساست بخود میلرزند ...

پی نوشت :

گاهی حرفهای دل , چه ظریف در قالب کلمات منتقل می شوند . و من چقدر دوست دارم اینگونه سخن گفتن ها را , هر چند صداقت را در قالب صراحت بیان هم می پسندم . متن بالا , کامنت سپهر عزیز است در پاسخ به کوتاه نوشته 2 من . راستش بارها خواندمش و هر بار انگار چیز جدیدی از آن دستگیرم شد . آنقدر محو این نگاه زیبای برادرم , سپهر عزیز شده ام , که نتوانستم ساده از کنارش بگذرم . پس با اجازه ایشان , کامنت را به عنوان پستی مستقل گذاشتم تا شما هم با نگاهی تازه تر آنرا بخوانید .

همینجا از همه دوستان عزیز که مرا از نظرات ارزشمندشان بی نصیب نمی گذارند سپاسگزاری می نمایم و بخصوص از دانیال عزیز , آقا بزرگ مهربون , رفیق بزرگوار و گل مریمم تشکر ویژه دارم که وقت و احساس قشنگشان را به پای این نوشته ها گذاشتند .

کاش فرصت جبران اینهمه لطف برایم باقی بماند . پیروز و سرفراز باشید .