یک نوشته بی عنوان

 ایستاده ام ،شاید در ابتدای درک هستی آلوده زمین!

اینجا را، این خانه پر مهر را عاریه گرفتم تا واژه ها را به یاد خود آورم. تا یادم بماند استخوان های  احساسم را بر قامت تقدس جاودانه "کلمه" قلم زدند.

این روزها شکسته و شاید کمی خسته تر از گذشته به جمله ها می نگرم.همان ها که مرا با همه دردهایم میسرایند و با خود میاندیشم حالا که درد همه زاویه های جوانیم را تراشیده و چشمانم را سرشار از شب کرده است چگونه با این واژه ها آشتی کنم؟

امروز اینجا در خانه درخشان ترین ستاره آسمان، اندکی آرام گرفته ام تا بگویم این استخوان های شکسته هنوز رام دستان سرنوشت نشده اند.

آمدم تا اینجا صدای آرام اما استوار مبارزه ام را در تندیس واژه ها بریزم و بگویم که برای سازش با تقدیر زاده نشده ام.

میدانم اینکه سهبا، مهربانترین همراه روزهای تلخ گذشته، عرصه قلم زنیش را برای اندکی آسودن از درد در متن واژه ها به من بخشیده است حاصل لطف بی حد و مهر بی حساب اوست و البته اقبال بلند من در دوستی غریبم با این همراه مهربان.

این مجال اندک را قدر میشناسم چراکه فرصتی برای رویارویی دوباره ام با واژه ها بود،همین.

پی سهبا نوشت :

افتخار این را داشتم که برای ساعاتی هم شده ، میزبان گل نیلوفر نازنینم ، سمیه عزیز باشم تا از زبان او ، با کلمات خودش ، با قلم مخصوص خودش ، حرفهایش را برسانم به گوش دوستان عزیز . باقی حرفها را هم میگذارم ناگفته بماند که خودش و خدایش خوب می دانند چه در دلم می گذرد .  مهربانترینم را به بزرگیش قسم می دهم تا .....