سرزمین آفتاب

از وعده های خشک تو بی تاب می شوم

کی از زلال وصل تو سیراب می شوم ؟

زین زندگی به دست تو یابم مگر نجات

چون شمع , گر مرا نکشی , آب می شوم !

گر پا نهی به کلبه تاریک من شبی

فارغ ز بار منت مهتاب می شوم

تا برکشی ز ساز دلم ناله نو به نو

در پنجه ظریف تو مضراب می شوم

ای ساحل امید ! برانی گرم چو موج

سرگشته تر ز کاسه گرداب می شوم

چون چشم نیم خواب تو شب آیدم به یاد

بر می جهم ز بستر و بی خواب می شوم

از چنگ هجر اگر که رهایم نمی کنی

چون ماهی فتاده به قلاب می شوم

ترسم که شیشه ای شود از من شکسته دل

سنگم به دست طفلی و پرتاب می شوم

طوفان عشق , کاش نیفتد ز جنب و جوش

ور نه , خموش چون دل مرداب می شوم

انگورم و ز حبس خمم هیچ باک نیست

یک چله چون گذشت , می ناب می شوم

استاد محمد قهرمان

90/08/01

پی نوشت :

گلایه دارد از ساحل ،

دریا!

این نیست رسم همنشینی ،

من در تلاطم ،

                   تو در تماشا !

حال و هوایتان را ، هر چند نه کامل ، اما در حد بضاعت درک خویش اگر درنیابم ، که آدم نیستم !

 باور کنید من هم آدمم ، عاطفه دارم ، خسته می شوم ، متلاطم می شوم ، درگیرم ، دغدغه دارم ................

شرمنده اگر حضورم کم است ، ولی شک نکنید : ...... به این آسانی ها قضاوت نمی کنم !