تو که آن بالا نشسته ای ...

چشم تو خورشید را برنمی تابد . پس بیهوده چشم در خورشید مدوز . سهم تو از خورشید آن است که در آینه می بینی . اما روزگار آینه ها نیز سپری گشته است . آینه های شکست گرفته و هزار تکه هر یک به قد خویش ، قدری نور می تابند و هریک به قدر خویش ، پاره ای از خورشید را حکایت می کنند .  روزگاری بوده است که آینه های پی در پی روزهای سرد زمین را در تابش خورشیدهای مکرر غرقه می کردند . اما چیزی نمی گذرد که آینه ها یک یک شکست می گیرند و یاد خورشید در خرده های آینه بر زمین می ماند . چیزی نمی گذرد که در نبود آینه ها خورشید فراموش می شود و روی در خفا می کند ! چیزی نمی گذرد که داستان آینه و خورشید چندان افسانه می نماید که در آمدن ناقه از سنگ و فرود آمدن روح در کالبد مرده ! چیزی نمی گذرد که لاجرم تنها راه ما به خورشید از این پاره های آینه راست می شود . می شود دست بالا کرد و پاره های آینه را گرد آورد و در جای خویش نهاد ، شاید خورشید به تمامی جلوه گر شود .

( مقدمه کتاب تو که آن بالا نشستی )

این روزها عجیب شده ام . خودم هم میدانم . و وقتی من عجیب می شوم ، تمام وقایع دورو برم هم انگار به سمت و سوی حال من پیش می روند . دیگر انگار پایم به این زمین بند نیست . کنده شده ام انگار از اینجا ، شاید زندگی برایم همین را می خواهد !

گفتن ندارد ! می دانم که اگر بخواهید ، بهتر از همه می دانید . اما میگویم تا برای خودم یادآوری کنم . اینکه من از همان ابتدا هم به ماورا ، به چیزی ورای محدوده حس های زمینی و خاکی اعتقاد داشته ام . که می دانم نیروهایی بسیار قوی تر از آنچه من می بینم و می شناسم ، در هستی جریان دارد که با عقل من جور در نمی آید . اینها را می گویم که چه ؟! آخر از شماحرف زدن برایم سخت است. خیلی سخت ... حداقل شروعش توانی می خواهد که ... باور کنید در من نیست . اما بگذارید بگویم این چند وقت ، لحظه های زندگی من اینقدر با نام و یاد شما و دوستانتان  عجین شده که خودم هم باورش برایم سخت است . اینکه حالا پس از این همه سال در مسیر زیبای دیگری بیفتم که می دانم اگر درست و کامل آنرا بپیمایم ، آنقدر راز و رمز دارد که برای چند روز باقیمانده عمرم مرا اسیر خود کند ، که همین یک ذره ای که از دلبستگی ام به دنیا مانده را از سرم باز کند و باقی مانده بندهای تعلق را بکند و ببرد ... اما ... راستش می ترسم ! از اینهمه جداشدن می ترسم ... من زمینی ام هنوز . من نمی توانم مانند شما باشم ، نمی توانم ... و چه اقراری سخت تر از این ؟

کتاب هدیه تان را که خواندم ، همان که روز تولدتان خواستم و شما هدیه اش کردید ، بسیار وقتها با آن گریستم ، بسیار وقتها بغض کردم و با تمام وجود مقر شدم بر اینکه چقدر دورشده ام از آدم بودنم ، از آنچه باید باشم . اما صادقانه بگویم ، بودنی آنگونه که هیچ ، حتی تحمل کردن آدمهایی چنین هم کار سختی است در این روزگار . باورهایی چنان کار هر کسی نیست ، این را هر کسی خوب می داند و من ....

نیمه های کتاب بودم که دلم هوای بیشتر خواندن از شما را کرد . شب بود و بارانی که بیرون آمدم از خانه . خیس می شدم و راه دور بود و من درست نمی دانستم کجا می روم و دقیقا نمی دانستم چه می خواهم ؟ اما باز همان توکل همیشگی به سراغم آمد . دست دلم را گذاشتم در دستان خدا و رفتم و یافتم آن چیزهایی را که می خواستم . یادتان می آید آنشب که برای اولین بار از شما خواندم . البته این اولین بار منظورم بر صحفه سپید کاغذ بود ، و گرنه خواهرتان – زهرا – که بارها از شما گفته و نوشته ، اما این خواندن از جنسی دیگر بود .... خودخواسته بود .... و بعدتر ...

میهمان داشتیم ، پدر و مادرم ... و قولی که به آنها داده بودم . و تشنگی عجیب اما دیرگاه من برای رفتن به آن مکان آرامش بخش با آن گنبدهای سبز دلنشین . خواهرم می خواست یکهفته زودتر برای دیدنتان بیاید ، که نشد و چقدر بی تابی اش را دیدم به این تقدیر و من که باز گفتم آرام باش عزیز ، حکمتی ست در این نرفتن ! و چه خوب شد که نشد ! که هفته بعد آن رویای به ظاهر دست نایافتنی ما دو که بر زبان آمده بود ، به  همین سادگی محقق شد . به لطف حق و با دل مهربان شما . باورم نمیشد ، هنوز هم باورم نمیشود ، انگار که رویایی بوده شیرین ! من کجا ، گلزار شما کجا ، آنهم در کنار پدر و مادر و همسر و در کنار او ... خواهر ... با آنهمه عشقی که به شما دارد ، با آنهمه نگاههای عمیق ، با آن کلام زیبا . یادم نمی رود ، مگر می شود یادم برود اولین کلام را بر سردر خانه تان :

" نرگس ، آقا مهدی ...... آقا مهدی ، نرگس !"

و بغض من و صدای ناله نی که دیوانه ترم کرد و بی قراری ای که ثبت شد بر صفحات نخست کتاب شما ...  و حالا کتابی که باز در دستانم می چرخد به آهستگی ,  که کلمه به کلمه اش را به آرامی ببلعم و نیرو بگیرم از تو که آن بالا نشستی و لشگر نور را فرماندهی می کنی . و من هنوز نمی دانم چه خطابت کنم وقتی حالا با نگاه چشمانت آنقدر آشنایم که خنده نهفته در آن را بیابم و دلم را آرام کنم ! آرام ....؟ نه ! بی قرار ، بی تاب ! پریشان !  اما کدام قرار زیباتر از این بی قراری ؟ و من بی قرارم ، پریشانم ، خسته ام ، همانگونه که خودت گفتی ! یادت می آید خیبر را ؟ گفته بودی :" بابا من هم آدمم ، عاطفه دارم ، چه انتظاری از من دارید .... ؟" 

من هم آدمم به خدا ! بالم شکسته است ، حالم به هم ریخته است ، دنیایم خراب و عاقبتم ... ؟ وای که اگر نبود این توکل به مهربانی های بی انتهایش ، چقدر هراس می نشست در این جان بی قرار پریشان ! اما خوشحالم که دل بسته ام به خورشید تا با مهرش ، تکه آینه های دلم را غبارروبی کند ، تا حتی اندکی هم که شده بتوانم منعکس کنم نور مهربانی های لایتناهی اش  را . تکه های دلم زنگارگرفته ، اشکهایم را باید به پای آنها بریزم تا شاید بشود زنگار را از آن زدود . از شما و آنهمه دوستان نابتان که با هم میهمان سرای دوست هستید می خواهم یاریم کنید ..  دلگیرم و نمی دانم درمان این همه دلتنگی را ! اصلا نمی دانم درد بی درمان دل را ، فقط می دانم هم دوستش دارم ، هم به امان آمده ام از آن ، کمکم می کنید که خودم را بیابم در این میانه ؟

و امروز ، بیست و هفتم آبان ماه ، روز پرواز تست . روز عروجت ، روز شهادتت به آنچه که در دل داشتی ! به اینکه تو آن انسان کاملی هستی که خدا به خلقتش می نازد . روز فنا ، روز بقا ، روز تو ، روز شهادتت ، روز تولدت ! تولدت مبارک مهدی جان . هر چند آخر ندانستم به چه عنوانی خطابت کنم ، هر چند آنقدر در خودم ندیدم که برادر صدایت کنم ، هر چند زیباتر از نامت نیافتم برای سخن گفتن با تو ...

این بار هم از تو هدیه می خواهم . در همین مدت کوتاه ، به مهربانی و گشاده دستی ات عادتم داده ای ، همانطور که به گشاده رویی ات . منتظرم ببینم هدیه این بار من چه خواهد بود پرنده سپید بال خوش اقبال نشسته بر بام آسمان ابری این روزهای دلم ... مهرت را چگونه به بیان بیاورم مهربان ؟ شکرش را چگونه ؟ تو می دانی ؟....

بعدا نوشت :

سرگردانی احساسم را بین تو یا شما خطاب کردنتان , به بزرگواری خودتان ببخشید . هیچ تغییری نمی دهم نوشته را , همانطور که بوده , بماند !

پی تولد نوشت :

قاصدک عزیزم , تولدت مبارک .