منی که گم شده است ....

دو سال گذشت . دو سال از زمانی که اولین خشت های این خانه با نام خدا بنا نهاده شد تا محلی باشد برای دمی آرامش در پناه یاد خدا و مهربانی دلها . دو سال گذشت و من در ذهنم سهبایی را مجسم می کنم که در 26 آبان 88 وارد این دنیای غریب شد . وارد مجازستانی حقیقی . آدمهایی که در عین مجاز بودن ،  حقیقی اند و هر کدام دنیایی دارند به گستردگی نام یک انسان با همه خوبی و بدی های وجودش . و من می نگرم به خود که از هر کدام این آدمهایی که در کنارشان لحظه های بسیاری را گذرانده ام ،چه آموخته ام ؟ که بودن هر کدامشان برایم چه ارمغانی داشته و بودن من برای آنها چه ؟ آیا توانستم حقیقتا دمی آرامش را مهمان قلبهای مهربانشان بنمایم ؟

دایره دوستان من در این دو سال بسیار گسترده تر از قبل شده است . افراد مختلفی با روحیات و عقاید متفاوت ، هر کدام با دنیایی جدای  از دیگری ، اما بسیار دوست داشتنی و بی نظیر . سال گذشته در این روز از بودنها گفتم و از حضور عزیزانی که همراهم بودند . حالا هم می شود از حضور موثر دوستانی نام برد که حال و هوای غریب این روزهایم را از آنها دارم . و این نشانه تاثیراتی است که از اندیشه های زیبایشان دریافت کرده ام . قبل از هر نامی ، بگذارید خوشحالیم را از اینکه امسال در جعبه لینک های سایه سارم ، نام بارانم و برادر عزیزتر از جانم مهدی ، به چشم می خورد و محمد ، برادر کوچکتر دوست داشتنی ام ، بیان کنم . و بعد مثل همیشه بروم سراغ سمیرا و سپیده عزیزم و همه همراهی های بی نظیرشان . و از میکائیل بگویم و کمک ها و انتقادات همیشه اش ، و از برادران بزرگترم ، فرداد و سپهر و مهرداد عزیز ، از سایه عزیز و آن همه اشعار برخاسته از دل پاک و مهربانش . از برادرم دانیال بگویم و گروه ستارگان درخشانش : آسمانی سرشار از سکوت و رمز و راز ، تنفس مهربان و عزیز و آن نفسهای عمیق سرشار از زندگی ، نازدانه عزیز و راز حضور خواندنی اش ، مریم مهربان با نجواهای تنهایی اش ، زهرا و شیدای وصالش ، خانم ثنایی فر نازنین و شناخت عمیقش از هستی ، بانوی آبان و واژه های برآمده از جانش و پرنیان و ویس عزیزم که هر کدام دنیایی زیبا دارند از نگاهی زیبا به زندگی و واژه ها و شعرهایی سرشار زندگی و از باران دردانه ام و دنیای منحصر به فردش ...

از خواهرم زهرا بگویم و حال و هوای این روزهایم که بسیارش را مدیون او هستم . از رفیق عزیز بگویم و قلب پرمهرش که همراهی را از ما دریغ نمی کند ، از آناهیتای عزیز بگویم و همه گفته ها و شنیده های مابینمان ، از رویا و زری و محبوب و مهدی و پوریا پژوم بزرگوار ، از عاطفه و حس عجیبم به این همشهری دوست داشتنی ، از مامانگار و همه حرمتی که برای وجود نازنینشان قائلم ،  از جوگیریات بگویم و تمامی خاطرات ریز و درشت و آدمهای جورواجوری که در سرایش به میهمانی دعوتند ، یا از دوستان تازه یافته ای که دنیایی گسترده دارند به عظمت اندیشه و نگاهشان به زندگی : صهبانای بزرگوار و کیارش عزیز و عابر خوش نگاه و فریناز شادی بخشم , از افروز و وانیا و فاطمه .... خوشحالم که علیرغم همه گرفتاری ها ، هنوز هم گیس گلابتون عزیزم مثل یک خواهرزاده واقعی به من سر می زند و از گرفتاریهایش در محل کار می گوید ، خوشحالم که احساسم نسبت به نهاوندیهای عزیزم ، دیگر رنگی از مجاز ندارد و همانند دوستانی واقعی حضورشان را در زندگی ام مشاهده می کنم . که اگر مطلبی بنویسم و ردی از حضور آقا بزرگ و حمید عزیز در آن نباشد ، انگار چیزی ، حسی گم شده .

تا اینجا همه از حضور گفتم و بودنهای موثر . اما امروز دلم می خواست از آنهایی بگویم که بودند و اتفاقا تا بودند حضور پررنگی هم داشتند و حالا  نیستند ، کمرنگند یا به هر دلیلی سایه مهرشان را از این فضا و از این سرا برداشته اند . از علی مساوات ، آرمین و دفتر شصت برگ اشعارش ، حسام  ، مصطفی با آن سه تار گوش نوازش ، شقایق و ثنای شیرینش ، داش آکل و همه دغدغه هایش ، جیران و روزمرگی هایش ، از آقای علی محمدی عزیز بگویم و غزلهای قشنگشان ، از مهدی موسوی عزیز و غزلهای پست مدرنشان ، از آقا حامد و نقدهای سینمایی محشرشان ، از مزدک عزیز و اشعارشان ، از  آقا محسن با آن داستانهای کوتاه و آن قلم زیبا و .... نبودن هر کدام از این عزیزان سخت است ، اما برخی آدمها نبودنشان ، آنقدر بر دلت سنگین می آید که هیچ جوره نمی توانی عدم حضورشان را بپذیری و من هرگز نمی خواهم قبول کنم ننوشتن اردک عزیز و مانای دوست داشتنی اش را . یا عدم حضور یلدای مهربان را ، هر چند این عزیزان در قلب من جای گرفته اند ، اما جای خالیشان را در این فضا ، هیچ کس پر نخواهد کرد .

و دوستانی که هستند و نیستند ، نه دل کندن دارند و نه پای ماندن و من که همیشه چشم انتظارم تا داشته باشم حضور موثر و ارزنده شان را ، مانند منیژه مهربانم ، مثل گل نیلوفرم ، سمیه عزیزم ، مانند پرند و مهتاب ، مثل برادر بزرگوارم هبوط   یا استاد گرانقدر هیچ ... و چقدر گاهی دلتنگ نوشته ها و قصه های زیبای حمید می شوم !

گاهی چقدر دلم برای روزهای گذشته تنگ می شود . گاهی چقدر دلم برای خودم ، تنگ می شود . راستی ، من کسی را در گذر ثانیه های این دو سال گم کرده ام . کسی را که شادیهایش واقعی تر بودند و زندگی را رنگی تر می دید . کسی که غمها را جدی نمی گرفت و از دنیای رنگارنگ و متنوع خودش فاصله زیادی نگرفته بود ، کسی که جوانتر بود و جوانتر می اندیشید ! من خودم را ، آن نرگس سی و اندی ساله را گم کرده ام در لابه لای زمانی که بر من گذشته . شما آن خود مرا نیافته اید ؟ یا جایی او را ندیده اید که در به در دنبال نشانی جدید من باشد ؟ اگر دیدید ، سلام مرا به  او برسانید و بگویید خودش را خسته نکند که با هر سرعتی هم که در پی من دوان و روان باشد ،  هرگز حریف شتاب زمان نخواهد شد . حالا من ، نه سهبای سال 88 ، که سهبای اینروزهایم با همه نقصان های وجودش ، با همه تناقض های درونی اش ، با همه فراز و نشیب های اندیشه و اعتقاداتش ، با همه تغییرات ریز و درشتی که در او اتفاق افتاده . خوب یا بدم را به مهربانی و بزرگواری خودتان ببخشایید و همراهی تان را از من دریغ نفرمایید . زلالی نگاه و مهروانی دلهایتان ، مستدام .

توضیح نوشت :

تنها نام دوستانی لینک شد که احتمال ناشناخته شدن می دادم . شرمنده که نتوانستم لینک همه دوستان را در این نوشته ناچیز قرار دهم .