برای خواهرم زهرا ....

دستانت غمگین اند

مثل بالهای بریده شده ی

فرشته ای تبعیدی به زمین

اما هنوز بوی پرواز می دهند

سه ساله بودم که انقلاب شد ، پنج ساله که جنگ ! جنگ که تمام شد ، سال 67 ، تنها سیزده سال داشتم . دختر بچه دوره راهنمایی که تمام دنیایش ، کتابها و مدرسه اش بود و آدمهای اطرافش . که از جنگ ، تنها گاهی شنیدن آژیر  وضعیت سفید و قرمز را می دانست و گاه در اوج بمباران ها ، همشاگردی هایی که از تهران یا شهرهای دورتر برای سکونت موقت به شهر ما می آمدند . و البته رزمنده ها و شهدای جنگ را ...

فامیل ما ، فامیل جوانی بود و با قدیمی های پدر و مادرها ارتباطی نداشتیم . بزرگترین بچه های خانواده ما ، پسردایی هایم بودند که از متولدین دهه 40 بودند و هر کدام بیشتر از 9 سال با من فاصله سنی داشتند . مهدی ، متولد47  بود . درسهایش فوق العاده خوب بود . ایمانش عالی بود . پسر محجوب و متینی که تمام فامیل قبولش داشتند و همه ما به نوعی خاص احترامش را واجب می دانستیم . حتی شیطان ترین دخترهای فامیل هم ، هرگز به خود اجازه سر به سر گذاشتن با مهدی را نمی دادند . او از وقتی جبهه را شناخت ، درسش را نیمه تعطیل کرد و در آنجا درس هایی می خواند که فراتر از فهم ما بود ، فراتر از فهم من هست ، هنوز هم ...

به علاوه دو تا از شوهرخواهرهایش را هم تشویق کرده بود که با او همراه شوند . یادش بخیر مراسم ازدواج علی ، داماد دایی ام ، عجیب ترین مراسمی بود که تا آن موقع دیده بودم . از دست و دایره خبری نبود و داماد را هرگاه می دیدیم ، تنها صلوات می خواست و بس ! هنوز هم خانواده علی چشم به راه آمدن خبری از فرزندشان هستند و هنوز رضایت نداده به فرستادن خبری هر چند اندک از جایگاهی که دارد ... طفلک مریم سیزده ساله ما !

مهدی هم رفت . اردی بهشت 65 ، در جبهه غرب ... وقتی برای آخرین بار برگشت ، گلوله ای در گلویش بود که راه نفس را برای همیشه از او گرفته بود . مهدی رفت و یک فامیل داغدار بهترین فرزندشان شدند . مهدی رفت و از آن به بعد هرگز رنگ شادی واقعی را در چشم دایی محبوبم ندیدم که ندیدم ...  هنوز هم عکس مهدی با آن جمله قشنگ وصیت نامه اش در تاقچه خانه های ماست . هنوز هم گوشه گوشه خانه دایی یادآور خاطرات اوست . هنوز هم وقتی به عکسش در خانه خودمان نگاه می کنم ، سخن نگاهش را می خوانم . لبخندش را و اخمش را خوب می فهمم . هنوز هم گاهی حضورش را با تمام وجود احساس می کنم . هنوز هم گاهی که به صندوقچه نامه های قدیمم سر می زنم ، با دیدن نامه ای که مهر قرمز " برگشت خورد ، گیرنده در محل نبود " آن آخرین نامه بغضم می گیرد و اشک می ریزم . هنوز هم ....

اینها را برای تو نوشتم خواهری . برای تو که تمام دنیایت پر از نام شهداست . که بدانی درست است آنقدر که باید و شاید با شهدا و روح بزرگشان آشنا نیستم ، اما آنطور که فکر می کنی با دنیایشان غریبه نبوده ام . که باور دارم عظمت روح آنها را که در کالبد تنگ جسم نمی گنجید و آنقدر به دیواره های قفس خاکی کوبید تا رها شد و جاودانه شد ... باور کن آنقدر ایمان و اعتقاد دارم که بدانم شهدا ، زندگان همیشه دورانند و مگر غیر از این است که خود خداوند به صراحت فرموده :

و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا ، بل احیاء ،عند ربهم یرزقون

من با تمام وجود مقرم بر همه آنهایی که تو می دانی ، تو می گویی ، تو می خوانی ، هر چند سهم من از دنیای وسیع آنها ، تنها مهدی خودم باشد . .  هر چند شهید زین الدین را ، شهید همت را ، شهید ... را تنها با نام بشناسم . هر چند اطلاعات اندکی از شهید دکتر چمران ، یا شهید صیاد ، یا شهید احمد کاظمی داشته باشم ... هر چند حتی نام شهید ابراهیم هادی را نشنیده باشم یا همشهری شهید خودم را ، شهید برونسی را تازه پیدا کرده باشم ...

اما خواهرم ، باور کن دنیای من ، آنگونه که شما می پندارید ، با شما فرسنگها فاصله ندارد ، نداشته ... و اگر فاصله ای هست نه به دلیل گوناگونی مقصد ، که به دلیل تفاوت مسیر است و بس. که هر کدام از ما راهی داریم در زندگی که حق خود در پیش پایمان نهاده و مگر می شود از راهی غیر از خواسته او زندگی را پیمود ؟

و من چقدر خوشحالم که مسیر زندگی ما دو ، تقاطعی بدین زیبایی را در اختیارم نهاد تا با تو و اندیشه های زیبایت آشنا شوم و هر روز شکرگزار خداوند باشم به خاطر وجود تو و قدردان آسمانی که اینهمه ستاره های ناب را به من شناساند ...

دیگر چه بگویمت نازنین دوست داشتنی من ؟ ... به امید دیدارت در آینده ای نزدیک در هر آن کجا که تقدیر به زیبایی در زندگی مان بنگارد ...

آفتابگردان خانه مان

روزهای ابری هم باز می شود

بانو !

نسبتی با آفتاب داری ؟

( احسان پرسا )