نسلی که تمام می شوند ...

پنج روز گذشت .....

و روزهای دیگر هم به سرعت خواهند گذشت و تمام خواهد شد روزگار آدمهایی که از نسل ما نبودند و نیستند و برای ما ساده نیست درک کردن آنها . نسلی که زندگیشان خود داستانیست به پرباری دهه های متفاوت عمرشان . نسلی که روزهای سختی و آسانی زیادی را بر خود و بر این مملکت و مردمش دیدند و طبیعتا بسیار بهتر و عمیقتر از من و ما می توانند ارزیابی کنند شرایط این روزگار را . که قدردانند همه خوبیها و نعمات را , و می فهمند همه نقصان ها و پسرفت ها را ...

نسلی که خواندن را , آموختن را , با قرآن آغاز کرد , همانگونه که پیامبر مهربانی ... ( اقرا باسم ربک الذی خلق ...) و چه زیبا می شود وقتی الفبا را از کتاب قرآن بیاموزی !

نسلی که اعتقاداتش عمیق تر از آن است که با جذر و مد امواج سیاست , از بین برود یا کمرنگ بشود و حق دارد اگر از بی ثباتی اعتقادات نسلهای جدید , شگفت زده شود که دین را ملعبه ای می بینند در دستان قدرت ...

نسلی که ادبیات وزین را خوب می شناسد , بی اینکه مدرسه را شناخته باشد . سینه اش گنجینه ایست ارزنده از اشعار حافظ و سعدی و فردوسی ! نسلی که تمام وقایع عاشورا را به زبان شعر برایت بازگو می کند ! نسلی که حسین را و زینب را بسیار بیشتر از من به ظاهر تحصیلکرده می شناسد و با معجزات فراوان با آنها بودن , آشناست .

نسلی که سه دوره متفاوت از حکومت را در کشورش درک کرده و خوب می داند هر کدام با دیگری چه تفاوتهایی دارند . نسلی که ظلم را با تک تک یاخته های وجودش درک کرده , بی عدالتی را هم ... 

نسلی که با خاک و آب این سرزمین الفتی دیرینه دارد و ارزش وجب به وجب آنرا با تمام وجود دریافته . نسلی که زندگیش را و نان حلالش را از راه همین آب و خاک , به دست آورده و می آورد ! پس خوب می داند حرمت هر قطره آب را و هر ذره خاک را ... نسلی که با تنبلی غریبه است و پشتکار را و جدیت را با او باید مثال زد . و چون خودش زندگی را با سختی ساخته ! هر چه دارد از دسترنج خود است و با تلاش به دست آمده , قدردان زندگی و زیباییهایش هست و ناامیدی در او راه ندارد و چقدر تعجب می کند از نسل نوه ها ونتیجه هایش که با وجود اینهمه نعمات زندگی که به آسانی در جلوی آنها قرار دارد , باز هم افسرده اند و از نیروی زندگی , تهی !

رفتن هر کدام از آدمهای این نسل , سقفی را ویران می کند  و جمعی را پریشان ! پریشانی ای که جمع شدن دوباره اش , جزء احتمالات سخت زندگیست ... که گرمای حضور آنهاست , که تفاوتهای دنیاهای افراد را از بین می برد انگار و آنها را بر سر سفره ای واحد , می نشاند و شور و شوق زندگی را در رگهای جمع تزریق می کند .

حیف از این آدمها , وقتی که برای همیشه از بینمان می روند و پایه زندگی مان را لنگ می کنند .

و مسافر عزیز من , پدر همسرم , یکی از همین ها بود . یکی که هرگز جانشینی نخواهد داشت و جای خالیش در دلم برای ابد سنگینی خواهد کرد . این بار , وقتی به آن خانه پا گذاشتم , آن نگاه مهربان پر از شوق را نیافتم و آن خوش آمدید از سر صدق و صفا را . این بار در طول سفر , دیگر صدای پرمهر او را از ورای سیمهای تلفن نشنیدم که نگران رسیدن ما به مقصد بود . این بار و چند بار قبل تر , دیگر توان سخن گفتن و شعر خواندن برای من و دخترکانم را نداشت  که وقتی سخن می گفت , شیوایی و زیبایی کلامش , پیر و جوان را مسحور و میخکوب خود میکرد . حیف که دیگر نیست تا برایم از کوله بار پربار خاطراتش بگوید . حیف و صد حیف که رفت و برای همیشه ما را تنها گذاشت ....

خدایش بیامرزد ..

پی درد نوشت :

دیر یا زود همه ما مسافر همین راهیم . هر آنکس که رفت , آرام شد از درد این دنیای دون . یادمان باشد , زندگی با هیچکداممان عقد دائم نبسته ! پس قدردان لحظه  لحظه اش باشیم و قدردان حضور عزیزانمان .

کاش همیشه به یادمان باشد , شاید فردا من یا تو هم نباشیم ! کاش با همدیگر آنگونه باشیم که حسرتی نو بر حسرتهای فردایمان نیفزاییم ...  

پی تشکر نوشت :

از همراهی و همدردی تک تک دوستان عزیز در گذران این روزهای سخت , سپاسگزارم . زبانم یارای تشکر از محبت فراوان شما را ندارد . کاش زمانه فرصت جبران بدهد به شادمانیهایتان .