برای تو ....

زندگی ، دور تکراری غریبی ست . گاه بی آنکه بدانیم و بخواهیم ، چنان اسیر می شویم در این تسلسل ملال آور که گذر زمان برایمان زجری می شود تمام ناشدنی ، که نفس زندگی تحرک است و شادابی ، پویایی است و نشاط ، که ما آن موجیم که اگر در دریا باشیم ، زنده ایم و ره که به مرداب می بریم ، مفهوم زنده بودنمان را ، در رکود ثانیه های عمرمان از دست می دهیم .

انگار همین دیروز بود که برایم نوشتی :

زندگیت را با لبخندهایت نگاه کن ، نه اشکهایت . سالهای عمرت را با دوستانت بشمار ، نه با تعداد شمع های روی کیک تولدت .

گفتی : تولد تکرار امیدواری خداوند است . یادآوری این تکرار بر تو مبارک ... و حالا ، تنها به فاصله چند روز ، من می خواهم این حرفها را برایت تکرار کنم ، اما نه با آن تلخی که در شعر تو نهفته بود :

در این دیار نازنین که یاسمن شکسته است ، شکفته باد نرگس جمال نور بار تو ،

مبارک ای عزیز جان ، تولد و بهار تو ...

راستش را بگویم این روزها که زمان برایت اینقدر سخت می گذرد ، مرا بارها به فکر انداخته که در حال گذران چه امتحان عظیمی هستی و من حتی اگر نتوانم به اندازه تو شرایطت را درک کنم ، حداقل می توانم دمی خود را جای تو بگذارم و غم عمیق چشمانت را دریابم . باور کن هر بار که نگاهم به تو و آن سکوت عمیق ، اما پرمعنایت می افتد ، غمی به قلبم چنگ می زند ... و اندیشه ای ذهنم را ،  که چه میگذرد در قلب و ذهن تو ...

کاش اینقدر آرام و صبور نبودی عزیز دوست داشتنی ام . کاش این قدر صبور نبودی ...

گاه که حس می کنم از من رنجشی به دل داری و هر چه می خواهم از زبانت بیرون بکشم این رنجش را ، اما تو باز هم به آرامی می گویی ، چیزی نیست ... با خود می  اندیشم که چقدر متانت و صبوری ارزشش را گم کرده این روزها . که خویشتنداری بهایش را آنچنان که باید دریافت نمی کند . باور کن گاهی تمامی آموزه های انسانی وجودم را زیر سئوال می برم در این زمانه . که می دانم دلخوریهای کوچک را اگر بر زبان نیاوری ، تبدیل می شوند به رنجی عظیم در دل و آرام آرام می شوند کوهی از مشکلات . کاش بتوانیم با زبان مهر با همدیگر سخن بگوییم ، اما بگوییم ... سکوت همیشه درمان خوبی نیست مهربان من .

برایم نوشتی :

هنگام وداع ،

آنگاه که در می یابی ، چشمانی  در حال عبور است

که پاره ای از وجود تو را نیز ، با خود خواهد برد ....

خدایا از عشق امروزمان ، چندی برای فردا کنار بگذار

نگاهی ، یادی

تصویری ، خاطره ای

برای هنگامی که فراموش خواهیم کرد

روزی چقدر عاشق بودیم ...

و من به وضوح یادم هست عشق تو را ، التهاب تو را و در عین حال  آرامش تو را ، که با همین سکوت و صبوری از روز اول برایم شناخته شدی و همین توجه مرا به تو جلب کرد . باور کن یادم هست تمام اشتیاق روزهای اولت را و ...

قبول کن ، چگونه می توانستم باور کنم وقتی با آن چشمان گریان برایم گفتی که به آخر خط رسیده اید ؟

نمی دانم بهت را در من دیدی یا نه ؟ هر چند تفاوتها را دیده ام و درک کرده ام ، اما باور همیشگی ام این بوده که عشق می تواند بر هر چه فاصله است ، پیروز شود ، که با عشق حتی تفاوتها هم انسان ساز می شوند ، می شوند دست آویزی برای کامل کردن من ، کامل کردن تو ، می شوند بهانه ای برای تعادل ... اما چرا و چگونه به جای رسیدن به این نقطه زیبای تعادل ، فاصله ها را چند برابر کرده ایم ؟ به نظرت پاسخی جز دامن زدن بر منیت ها می توان یافت ؟ یا .... ( یایش را خودت بگو !)

و من هنوز هم عشق را و حسرت را در چشمان همیشه مهربانت که این روزها بیشتر ابری اند و بارانی می بینم و شگفت زده  می شوم از عزیزی که سالهاست همنفس و هم خانه تو بوده ، اگر این غم مبهم را ، این مهر و عشق عمیق را ، در آن دو زیبا نبیند ...

مثلا تولد نامه نوشتم ، اما اینقدر تلخ ؟ قرار بود شادی بخش بشود به ظاهر ...!

مگر می شود شاد نوشت وقتی می نویسی :

 "سرگردان و خسته و دل شکسته ام و صدای شکستن دلم را با صدای خودم ، بارها شنیده ام..."

که من هم چون تو نگرانم ،نگران آینده ، نگران لحظه های بی بازگشت زندگی که به تلخی بر تو و همسر و آن نازنین دیگر می گذرد و می تواند که به شیرینی بگذرد ، اگر تنها فرصت دوباره ای به عشق قلبهایتان بدهید ، اگر دست بردارید از هر آنچه خاطرات تلخ گذشته است که من می دانم هر دوی شما توان این را دارید ، با آن دلهای بزرگی که از شما می شناسم .

می دانم که مدتهاست که مرا نمی خوانی ، کاش این بار را می توانستی این چند کلام را بخوانی تا دریابی ، من هم اگر سکوت می کنم ، دلیل بر بی تفاوتی ام نیست ، که زبانم یارای همراهی و همدردی ندارد با تو ،  که نمی دانم چه بگویم و چگونه که تنها کمی و دمی آرامش باشم برایت .

تولدت را تبریک می گویم عزیز دوست داشتنی ام و امیدوارم این مهرگان و این زادروز ، فرصت زیبای دوباره ای بدهد به شما تا زندگی را آنگونه که شایسته قلبهای مهربان شماست بسازید .

گفتم : تو شیرین منی ، گفتی :تو فرهادی مگر ؟

گفتم : خرابت می شود ، گفتی : تو آبادی مگر ؟

گفتم : ندادی دل به من ، گفتی : تو جان دادی مگر ؟

گفتم : زکویت می روم ، گفتی : تو آزادی مگر ؟

گفتم : فراموشم مکن ، گفتی : تو در یادی مگر ؟