همیشه ی پاییز کجاست ؟

آنجا
درختی دارم برگریز
کز شبان
ستاره ها را می گرید و
از روزان
          خورشید را
 
همیشه در پاییز
درختی دارم.                                 
                                              
چکه
چکه
ابری از برگ
می بارد
تا کی درخت
دل سَبُک کُنَد
و به خواب رَوَد
در امتدادی از زمستان
                                              
مرا
باد
در این کوچه
با برگهایم می چرخانَد
کولی وار
دور زمین می گردانَد
با حنجره ای که
شبانه ترین شبها را می خوانَد                                                                                     
 
در این پاییز
ای دل
از برگباری موحش در باد مهراس
این که
پاییز، پاییز است
برگ، برگ و
باد،باد
این که
پاییز ، همان مرگ است
برگ ، تویی و
باد ، عابری همیشه است –
نه ، مهراس و
وقتی که برگباری موحش
بر شانه هایت می بارد
بگذر
از کوچه یی پاییز زده
در جادویش ، زیبا ، مرموز –

                                    عزیز ترسه

سالهاست می گذرد از روزهایی که مهر مه , مهرگان برایم سرشار شوق بود و ذوق . سالها بود که دیگر رنگ و بوی مهر را فراموش کرده بودم در عادتهای زجرآلود زندگی . سخت بود , اما بد عادت کردم به این دلفسردگی غمگنانه زندگی , که من همیشه با شوق پاییز , تابستان سخت را گذرانده ام . که خلق و خوی من , گرمای بی نهایت تابستان را تاب نمی آورد و اعتدال را چه در بهار سرسبز , چه در پاییز هزار رنگ , بیشتر و برتر از هر فصلی دوست داشته ام , بگذریم که فصل عوام است که چهار است و فصل خواص یکی بیشتر نیست ... و من چه فصل خاص باشد , چه عام , پاییز را پرستیده ام همیشه که مهر را و عشق را و محبتی بی بدیل را در مدرسه زیبایی ها بر جانم نشاند , تا برای همیشه دانش آموز کلاس محبت معلمانی باشم که هرگز یادشان و نامشان از صحیفه دلم پاک نخواهد شد .

سالها بود فراموش کرده بودم شور و شوق روز اول مهر را , تا دیروز و مهری جدید , همراه نیایشم . وقتی دست در دست او , پای در محیط دبستان گذاشتم , وقتی دنیای رنگهای صورتی آن گلهای باغ زندگی را دیدم , وقتی بهت زدگی یکی را , اشک آلود چشمان دیگری را , و شور و شوق آن دیگران را دیدم , انگار سالها کوچکتر شدم پابه پای آن طفلان دوست داشتنی . کاش همیشه کودک بودم , کاش ...

نیایش من , دیروز اولین روز مدرسه اش را گذراند . در کنار دوست همسایه اش , آناهیتا , تا روزهای خوب زندگی اش را در کلاس مهر شروع کند , به امید بالندگی و شکوفایی روز به روزش . تا همانگونه که در پارچه دیوارکوب مدرسه نوشته شده بود یاد بگیرد به آسمان نگاه کند تا به وسعت آن علم اندوزی را بخواهد و رسیدن به اوج قله های دانش و هنر و معرفت بشود آرزویش .

امیدم اینکه دختر کوچکم همان بشود که باید بشود ...