ارمغانی از سرای دانش و اندیشه

عاشق آن خدایی هستم که بی هیچ بهانه و زمانه و زمینه و زمان دست یافتنی است  . خدایی را می خواهم که بیدرنگ به محض نگاه بیابم او را و ببویم و ببینم و بپرستم بی چند و چون و بی نیاز از هر گونه زبان و مکان و مسیر و مقصد و معبد و مرکب و مسند و مرجع و مرکز و منبع و ...آری آن خدای بی همتا را می خواهم  که بیکران و بی مثال است و بی انباز ...خدایی که بی رنگ است و بی درنگ است و بی ترکیب  و بی تردید و بی تمثیل ...همان خدایی که در این نزدیکی است و ان الله یحول بین المرء و قلبه .

خدایی که مهربانی را کلید ورود به قلبها نمود و صبر را لازمه مهربانی که این دو اگر با هم نباشند , نمی توان بر سنگلاخهای تردید و شک و بدبینی فائق آمد . که اگر سوی مهربانی ات رو به سوی او نباشد , بر موانع مسیر پیروز نخواهی شد و اگر هم شدی و بر دلی نفوذ کردی , این راه تو را به ضلالت منتهی می شود , نه هدایت , نه محبت , نه ولایت .خیلی وقت بود در سرای اندیشه و گفتگو , آنجا که برای من نشان آرامش بود و معنویت , از الهی نامه های عمیق و شگفت خبری نداشتم . از آن زمان که خداوند آن یگانه مهربان دلسوز را , آن آرامش واقعی را , آن آغوش گرم و بی بدیل را , مادر را , آن معلم و عارف واقعی را , به سرای امن حقیقی رساند , انگار چیزی کم شد , یا که گم شد , نمی دانم , اما هر بار سرزدن من به آنجا با غمی مبهم همراه بود که بر سینه من هم سنگینی می کرد , چه رسد بر دل صاحب مهربان خانه .می دانم این غم سنگین تر از آن است که به این زودیها بهبود یابد و این فقدان هرگز جبران نخواهد شد , اما می خواهم بگویم من درس توکل را و رضا را به مشیت او , بارها و بارها در کلاس درس شما آموخته ام . پس انتظار داشته و دارم که بسیار زودتر از این , نشانه های این اعتماد قوی را به خداوند متعال , این صاحب مشیت های روزگار ببینم و دریابم . بگذریم از این مقوله که مرا یارای چنین گفتگویی نیست که مرا حد آن نبوده  و نیست . اما وقتی دو روز پیش , دلنوشته زیبایتان را خواندم با خدایتان , آن چنان شعفی وجودم را در بر گرفت که بیان کردنی نیست و ازآن شگفت تر , خواندن نظرات و یادآوری همه آن خاطرات غریب که انگار سالهاست از آن تاریخ می گذرد بر من و ما و می دانم که تکراریست گفتن این جمله که روزگار عجب بازیهایی در آستین دارد ... اما جز این چه می توانم گفت ؟  و اینجاست که باز به یادم آمد آن کلیدها را , صبر را و رافت را و توکل را که شما در هر سه ی آنها سرآمدید , ارمغانی از مادر ... این همه گفتم تا بهانه ای باشد برایم به شکرانه ای دیگر از خدای مهربانی و شمایی که همواره برایم چونان معلمی گرانقدر بوده و هستید و هرگز فراموش نخواهم کرد آن همه درسهای زیبا , آنهمه نشانه های راستین , آن همه آرامش ارزشمندی را که در سرای اندیشه تان یافتم . می خواهم بدانید , همیشه قدردان حضور وجود ذی قیمت شما خواهم بود , چه باشم , چه نباشم .

امیدوارم در این ماه خیر و برکت , در این شبهای قدر , در این لحظات ناب نیایش و دعا , خداوند هر آنچه را خواهانید , به خیر و صلاح در زندگی تان جاری نماید . امید که شادمانی و تندرستی و تعالی , قرین لحظات زندگی شما باشد و پیروزی بر کوه مشکلاتی که گریبانگیر شماست , بر شما آسان و آسانتر گردد . پیروز باشید و بهروز . با الهی نامه ای زیبا از شما کلامم را رنگ می بخشم و می گذرم ...

الهی چنان کن که نیش ها را نوش بینم و این همه را به یکسان هدیه حبیب دانم  . حبیبا گوشی نیوشا و چشمی بینا و دلی بی سود و سودا در سودای خویش نصیبم فرما  .الهی این الهی گفتن و سر نهفتن را از ما مگیر  .الهی رازپوشی و عیب پوشی را به ما بیاموز.  الهی با  باران شوق خویش غبارهای دلتنگی و نا همسویی را بشوی  . الهی پیدا و پنهان تویی و دیگر هیچ ! پس در پرتو آگاهی برخاسته از ژرفای جان های خسته خویش نیست بودگی ما بر ما بنما ... الهی به ما اذن غرقه گشتن در اقیانوس لا اله الاالله را عنایت فرما   . الهی به ما بینشی عنایت فرما که در پرتو آن همه چیز و همه کس و همه نوشته ها و همه گوارایی ها و ناگواری ها و همه دوستی ها و نادوستی ها و همه برادری ها و خواهری ها و مادری ها و همسری ها و همسفری ها و خواندنی ها و الهام ها و خردورزی ها و نقد و نظرها را از تو بینیم و از تو دانیم و تنها تورا خوانیم و از میان همه این رخدادها پیام تو را چونان موسی کلیم الله بشنویم ...و به راز نهفته در آیه :ما ینطق عن الهوی  ان هو الاوحی یوحی  بار یابیم  .الهی اگر بنده گنهکار توام خرسندم که در هر صورت آفریده توام  .الهی کفی بی عزا ان اکون لک عبدا و کفی بی فخرا ان تکون لی ربا

پی نوشت :

قصه حبیب از زبان حبیب , همان است که من می خواستم بگویم و نمی توانستم ..

قدر نامه های سعیده عزیزم و فریناز نازنین نیز در این شب خواندنی ست ...