داستان آفرینش من ...2

قبل از اینکه بدانم چه شد ، در خاک فرو رفتم و چشمانم که تا به حال همه با روشنی آفتاب و آبی آسمان آشنا بود ، در آن تاریکی ناآشنا به دنبال کورسویی از نور و امید می گشت ، اما دریغ ...

آرام آرام خود را یافتم و در کنار دوستانی دیگر که همه با هم از آسمان همراه بودیم ، دریافتیم که باید دست در دست هم بمانیم تا گم نشویم در این خاکدان . و من که باز هم رویای دریا لحظه ای رهایم نمی کرد به دنبال راهی بودم تا بیابم مسیر دریا را . پس رد رطوبت خاک را گرفتیم و دست در دست هم ، در آن سختی خاک ، پیش می رفتیم به امید رسیدن به هدف .  چه بسا ریشه های عطشناکی که ما را به عجز می خواستند و وسوسه ای که ترا می کشاند تا دمی سرزندگی را برای گیاهان تشنه ارمغان دهی و در پناهش دمی بیاسایی ، اما رویای دریا دمی رهایم نمی کرد و آنقدر برای همراهانم گفتم که تعدادی را با خود همراه کنم در آرزوی رسیدن به دریا . آنقدر پیش رفتیم که احساس می کردم رطوبت خاک لحظه به لحظه بیشتر می شود و ناگاه خود را در سرچشمه ای دیدم در کوهسار و به خود که آمدیم رها شده بودیم از خاک ، زلال و پاک  ، همراه با قطرات دیگر که از آب شدن برفها و بارش باران در رودها و جوبارها جمع شده بودند ، راهی را می رفتیم تا سرسبزی را به ارمغان آوریم و حیات را ... و چه بسا دیدم در راه بیدهای مجنون را و عاشقانی را نشسته بر سایه آن ، کشتزاران را و گندمهای روییده در آن را ، گل ها را و پرنده هایی را که دمی به فراغت آب  می نوشیدند . بارها محکم بر صخره های سخت کوبیده شدم و دردی بر دردهایم افزوده شد . داستان هر کدام از همراهانم را شنیدم و دیده ها و شنیده هایم همه مرا بر رسیدن به دریا مشتاق تر میکرد . اما بودند دوستانی که گاه آسودن در پناه درختان را بیشتر می پسندیدند یا از قصه نیلوفر من به وجد می آمدند و سرزنشم می کردند بر این اصرارم در جنگ با تقدیر ... اما ... من نیامده بودم که بمانم . با تمام زمین ها ، درختان ، گلها ، پرندگان و هر آنچه در مسیر بود همدردی می کردم و با شنیدن قصه غصه شان اشک می ریختم اما نمی توانستم دمی از رویایم دور شوم . باید می رفتم تا برسم به دریا ؛ که " من قصد البحر ، استقل السواقیا( هر آنکس آهنگ دریا کند ، از جویباران بی نیاز است !)

و چه زیبا بود پس از گذر روزهای فراوان و بعد از آنهمه رفتن و رفتن و خستگی فراوان ، وقتی روزی چشم گشودم و خود را غرقه در دریای بیکران عشقش دیدم و دریافتم که در آن خیل بی کران هستی ، هستم و نیستم ، قطره ای هستم از وجود بی نهایتش ، اما کجا به چشم می آید این بودنم .. دریا که درسهای بی شمارش را به گوشمان می خواند و راز هستی را ، به  خروش می آمدیم و سر برصخره ها می کوبیدیم و گاه وجودمان را به ساحل آرامش می کوبیدیم تا شاید خفته ای را از خواب آسایشش برهانیم ، اما دریغ از خواب رفتگانی که هیچگاه رویای بیداری در سر نداشتند ...

دریا را به اقیانوس پیوند زدم و راز زندگی های بی شماری را که در عمق آن جریان داشت کشف کردم و هر روز درسی آموختم و فهمیدم که فصل مشترک همه زندگی ها ، عشق است و رسیدن به نور ... که همه آنها که چون من در زندگی شان هدفی دارند به دنبال نورند ... و اینگونه بود که با تمام وجود خواستم محو شدن را و جذب در نور شدن را ...

و آنقدر به داغی خورشید خیره شدم تا ....

حرف دل نوشت :

ما همان قطره های بارانیم که از آسمان آمده ایم تا شاید عطشی فرو بنشانیم ، حرکتی را سبب شویم ، مهری در دل بکاریم یا حیات را در رگهای زمین به بار بنشانیم . نیامده ایم که بمانیم . عشق را باید بخشید و رفت . ماندن و درجا زدن در عشق هم ، پوسیدن است . باید بخشید و گذشت از کویر ، از مرداب ، از رود ، از جویبار تا به دریا رسید و راز پیوستگی را دریافت ، راز زندگی را ، راز یکی شدن را و ذوب شدن را و آنگاه درد فنا را به تجربه نشست در عروجی دوباره با آفتاب عشق ، که همه از اوییم و به سمت او باز خواهیم گشت .

نوشته زیبای دانیال عزیز ، مرا به خود می خواند و ذهنم را درگیر کرده بود به خود و نمیدانستم چگونه به کلام در آورم هر آنچه مرا در خود اسیر کرده بود ، تا باز اردک بزرگوار به یاریم شتافت با  نوشته زیبایشان و اینگونه شد که این داستان در ذهن من شکل گرفت . ببخشید پرحرفی ذهنم را ...