سفرنامه دو.... شبی در سفر

شب است و ستاره های روشن در آسمان تاریک اولین شب ماه رجب . نیمه شب است و جاذبه سکوت مرا به بیرون خانه می کشاند . اما کدام سکوت ؟ باور می کنید صدای طبیعت ، سکوت را به مبارزه کشانده ؟ صدای رودخانه خروشان و هیاهوی قطره های به هم پیوسته آب ، آرامشی را بر جانم می ریزد ناگفتنی ! لطافت هوایی که در آن حس تازگی و طراوت موج می زند ، شنیدن ترنم هزاران پرنده که گویی همنوا با فریاد آب ، زیباترین سمفونی را در کنسرت بی نظیر طبیعت نواخته اند ، حتی شنیدن صدای لالایی آرام نسیم ، ترا به وجد آورده و به این می اندیشی که این هیاهو را با کدام موسیقی می توان مبادله کرد و متضرر نشد ؟ آرامش غریبی حاکم است بر فضا . آنقدر که دلت می خواهد بر هیولای خواب غلبه کنی و اگر نبود ترس از این تاریکی غالب بر فضا ، تا خود صبح در اطراف قدم می زدی تا هر آنچه فکر نامناسب ، هر آنچه دلشوره نامتناهی ، هر آنچه نگرانی و اضطراب بیهوده ، از ذهن و روحت  رخت بربندد و آرامش میهمان قلب و روحت گردد .

آه که صدای خدا چه نزدیک به گوش می رسد . حتی صدای بال زدن ملائک را هم می شنوم انگار که در اطراف می گردم تا شاید حضور فرشتگان الهی را دریابم و شاید بتوانم راز اینهمه زیبایی و شگفتی طبیعت را دریابم .

در مسیر که می آمدیم ، با دیدن کوههای سربه فلک کشیده و درختان سربلند و استوار و اینهمه سرسبزی طبیعت و عطر گلها و صدای جوباران و ترنم پرندگان بر شاخساران ، وقتی نه تنها با دل که با زبان نیز مقر شدیم به عظمت خالق یکتای هستی ، نیایش کوچکم از خواهرش پرسید : یعنی خداوند از این کوهها هم بزرگتر است ؟ و جواب یگانه ام را که شنید گفت : یعنی خدا از همه دنیا هم بزرگتر است ؟ و من به این می اندیشیدم که عظمت خداوند را با کدام مقیاس برایش بیان کنم که حق کلام ادا شود ؟ و حالا که می اندیشم می بینم آن جوهره ای که خداوند به این آفریده اش که اشرف مخلوقات است هدیه کرده ، آنقدر عظمت دارد که بتواند بزرگی او را دریابد و مگر این نور عظیم را جایگاهی جز قلب آدمی می توان یافت ؟ که تنها دل است که می تواند دریابد حجم حضور پروردگار را ، که هر آنچه غیر او در بارگاه این مهر فروزان خواهد سوخت ، حتی بال ملائک ! فتبارک الله احسن الخالقین ...

شب است و در تاریکی شب و در ستاره باران آسمان که ماه را در خود نهان کرده ، به دنبال دب اکبر می گردم و با خود می گویم یعنی ستاره من ، آن سهبای کوچک در دورترین نقطه این آسمان کدام است و آیا روشنائی اش آنقدر خواهد بود که دل مرا از ظلمات برهاند و روشنی بخش زندگی من و دخترکانم باشد یا ....

کاش وقتی دست سرنوشت ، سیاهچاله مرگ را در مسیر این ستاره کوچک قرار می دهد ، آنقدر روشنایی هدیه داده باشد و هدیه گرفته باشد که از خود نامی و یادی نیک به یادگار بگذارد ...

نیمه شب است و صدای پرندگان مرا به یاد آن حکایت سعدی می اندازد و غفلت مرا به این طریق یادآورم می سازد که من انسانم و طبیعت و تعمق در آفرینش ، بزرگترین معلم من است که :

دوش مرغی به صبح می نالید      عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش

یکی از دوستان مخلص را                       مگر آواز من رسید به گوش

گفت باور نداشتم که تو را                    بانگ مرغی چنین کند مدهوش

گفتم این شرط آدمیت نیست             مرغ تسبیح گوی و من خاموش

کاش از غفلت زدگان همیشه خفته روزگار نباشم ...

90/2/14

دزدک سر - الموت قزوین