بزم مهتاب

خیالت می خزد همچون پری در خلوت خوابم

ترا حس می کنم با هر تپش در نبض بی تابم

نهم با چشم گریان ، شب به بالین سر ، ولی هر دم

ز وحشت می پرم از خواب ، گویی می برد آبم

اگر سازد فلک ، سنگ فلاخن از من خاکی

چه دستی می تواند کرد تا کوی تو پرتابم ؟

دعایم می کنی وقت عبادت - گفته ای با من  -

ولی بنگر تهی آغوش تر از هر چه محرابم

شبی کز فیض دیدار تو گردد کلبه ام روشن

نخواهم رفت ، اگر خواند به بزم خویش ، مهتابم !

به دست ناکسان افتادنم را بر نمی تابی

که دانی گوهری ارزنده و بسیار کمیابم

چو آن سازی که رام دست استاد ازل باشد

سراپا رعشه از شوق نوازشهای مضرابم !

نسازد همت من با فروغ عاریت هرگز

به نور اندک خود کرده ام خو ، کرم شبتابم!

غبار آلوده ام چون بوته زرد کویر خشک

نه همچون سبزه نوخیز باران خورده شادابم

به ساحل رفت و آمد داشتم چون موج ، پیش از این

به گرد خویش می گردم کنون ، انگار گردابم

دگر باید که در خاک فراموشان دهندم جا

نه تصویرم که بردارند و بگذارند در قابم

استاد محمد قهرمان

1389/4/17

پ . ن :

احساس می کنم شما هم مثل من به یک غزل زیبا برای دمی آرامش نیازمند هستید . از کجا زیباتر از غزلیات پدرم بیابم ؟! امید که شما هم مثل من لذت ببرید از خواندنش .