درد قلم

از دیار غریبی می آیم . نقطه ای در آن سوی زمان و مکان . انسانهایی فراتر از نگاه من و تو . فراتر از هستی ،‌ انسانهایی جدا شده از دوران ، بهشتی بر روی زمین ...

نمی خواهم واژه ها را به بند بکشم این بار ، که نمی مانند ، می گریزند از درد قلم ! که می ترسند  .

هراس دارند از بار مسئولیتی که بر دوششان سنگینی می کند . واژه ها درد دارند . دلها درد دارند ،‌درددلها را باید شنید . گرچه به قول اّن عزیز من بگویم کوره داغ است ، تو مگر می فهمی ؟ داغی تنور را تا خود در آن گداخته نشوی ، چگونه درک می کنی ؟ درد را با چه مقیاسی برایت توضیح بدهم ؟ یا آن دیگری که می گفت دنبال چه هستید ؟ آن ارزشی که من به خاطرش جانم را  در کف دستانم گرفتم و به میدان مبارزه رفتم ، هنوز هم برایم ارزش است . اینکه دیگران هدف را و مسیر را و ارزشها را گم کردند ، دلیل نمی شود که ارزش من کم رنگ شده باشد !‌دل من چرا باید ناآرام باشد وقتی با اعتقادش زندگی می کند ، هر چند تاوان این اعتقاد سخت پرداخته شده باشد ؟

و آن یک که گفت : به خودمان دروغ نگوییم . ما برای ارزشهایمان جنگیدیم. برای اعتقاداتمان به میدان مبارزه رفتیم . حالا برای حفظ آنها چه می کنیم ؟ در این سال های پس از جنگ چه کردیم ؟ مگر ارزشهای ما فرق کرده اند؟ مگر فرزندان ما نباید بدانند ؟ حق ندارند بدانند و بخواهند روزگاری را که بر ما رفته ببینند ؟ ما کجاییم و به کجا می رویم ؟

ای کاش بودی و مرا می دیدی ! ( مضمون تابلوی  نقاشی کار حاج موسی سلامت ، شاید با کلماتی متفاوت !)

 دلها درد دارد . درددلها را باید شنید ،‌اما نباید آنها را طبقه بندی کرد . دردها را نباید منفک کرد ،‌جدا کرد ،‌مثل انسانها !‌همه آدمیم ، اما چقدر صبوریم؟ چقدر تحمل شنیدن همدیگر را داریم ؟ چقدر تحمل دیدن همدیگر را داریم ؟‌باز هم می پرسم : ما ،‌من ، کجای این زندگی ایستاده ایم و به کجا می رویم ؟

دلها درد دارد . واژه ها درد دارند . قلم درد دارد . درد را باید با چشم دل دید و با گوش جان شنید . دردها را نباید طبقه بندی کرد ،‌مثل آدمها ... خوب ، بد !‌ زشت ،‌زیبا !‌ من ، دش من ! ....

من درد دارد .....

ذذ  ذوق نوشت :

خ     خرسندم از آشنایی نزدیک با تنفس عزیز و دوست داشتنی ام و همینطور برادر بزرگوار آقای مهین خاکی  ( زبانم قفل می شود راجع به ایشان بخواهم حرف بزنم ! مرا چه به توصیف بزرگواری چون ایشان ؟) و چه ذوق زده شدم از دیدار ناگهانی خانم ثنایی فر نازنین  .

جایتان خالی ،‌دیروز به تکه ای از بهشت رفتم در قسمتی از این زمین خاکی !