من و دادگاه - قسمت دوم

کتابی آمد و در جایگاه قرار گرفت و به سخن در آمد :

آمدم تا به نمایندگی همه انبیا وکتب آسمانی اعتراضم را از نحوه زیستنت و نگرشت بیان کنم . پروردگار که ترا آفرید ، عاشقت بود . تو را از روح خود دمید که جوهره ات الهی باشد ، اما از عناصر طبیعی وجودت را ساخت که خاصیتشان دنیوی است . اشتباه در ذات تو هست ، فانی هستی و باید به یادت بماند که آن چیز که از تو می ماند همان جوهره و روح الهی تست . تو با آن وجود دنی ات در مسیر انواع میوه های ممنوعه قرارگرفتی . خطا کردی ، عصیان کردی و دور شدی از حضورش تا در بازی عشق خداوند قرار بگیری . باید از بهشتش دور می شدی تا در هجرانش به سوگ می نشستی . که این همان درخواست روح تست . خداوند بر سوز و گداز تو در هجران عاشق بود . درد بر دردت افزود تا تو او را به خود بخوانی . تا ناله ات را هم به سوی او بلند کنی . باید می فهمیدی از کجا آمدی و به کجا خواهی رفت . فاصله این دو را باید ذره ذره و با عمق وجودت درک می کردی . اگر برای همیشه به آن جوهر وجودی ات توجه می کردی ، هیچگاه از مسیر الهی ات دور نمی شدی . اما دریغ ، تو آنقدر در وجود خاکی ات غرق شدی که دلت را از یاد بردی . خداوندگار نمی خواست تو از او فاصله بگیری . نشانه هایش را برایت فرستاد . اما چشمان تو سوی دیدن نشانه ها را از دست داده بود . گلها را ، پرنده ها را ، دریاها و جنگل ها و هر آنچه در هستی ست آفرید تا تو را به سوی خود خواند ، اما تو باز هم چشمانت را نگشودی بر آنچه در نگاه تو می نشست ! تو هر چیز را به ظاهر خود معنا می کردی و کم کم به گونه ای بار آمدی که همه را  در خدمت خود بخواهی و خود را سلطان بلامنازع هستی بدانی . آنقدر که طعنه بر آفریدگار بزنی و خود را خدای هستی بدانی ! پروردگار خواست تو را به مسیر الهی ات بیندازد . خواست یادآوری ات کند بهشت حضورش را . پس از جنس خودت پیامبرانی فرستاد تا با زبان خودت با تو به گفتگو بنشینند . گفته هایش را در کتابهایی که می توانستی ببینی و بخوانی شان نهاد تا فراموشت نشود و از جلوی دیدگانت خارج نشود . اما تو حتی به این کتابها و به پیامبرانت هم رحم نکردی . آنها هم از دسته بندیهای ذهن بیمار تو دور نماندند و به جای اینکه آنها را فرستاده های خدا بدانی که در هر زمانی و با توجه به شرایط آن زمان آمدند تا تو را با دلت آشتی دهند ،  که خداوند جایش تنها در دل تست ، بین آنها هم تفاوت گذاشتی ! یا آنها را فرزند خدا خواندی یا که نه نفی شان کردی ، یکی را کوچک خواندی ، دیگری را بزرگ ! کتابهایشان را تحریف کردی و هر آنچه خود خواستی در آنها نوشتی یا که نه ، هر آنچه دوست داری از آیات آنها به معنا می نشینی ! اما هیچگاه به این نیندیشیدی که هدف از آمدن همه انبیاء الهی تنها یک چیز است . اینکه تو را به خود آورند و به یادت بیاورند که آن چیزی که در تو گم شده روح و دل الهی تست . خلاصه همه ادیان مگر غیر این است؟ که آنرا بیابی و به فطرت خود بازگردی . اما تو خود ببین چه کردی با دین و کتاب و انبیاء؟ سکوت کنم بهتر است !

به زانو در آمدم . حتی نمی توانستم سر بلند کنم . شرمنده تر از آن بودم که بخواهم چیزی بگویم .

قاضی حال وروزم را دیده بود که اعلام کرد وقت دادگاه رو به اتمام است . اما هنوز جمله اش تمام نشده بود که فریاد اعتراضی بلند شد . واژه ای دیگر جلو آمد و خواست به عنوان آخرین نفر در این دادگاه صحبت کند . به سختی سرم را بلند کردم و باکلمه انسان روبه رو شدم . این بار در دام شکایت خودم افتاده بودم ! انسان ! همان که هستم !( واقعا هستم ؟!!!) راست گفته اند که از ماست که بر ماست !

آمد و با این جمله شروع کرد :

شکایت از که کنم ، سینه سینه درد اینجاست   حکایت شب هجران و آه سرد اینجاست !

آفریده که شدی ، نامم را بر تو نهادند تا با هر بار بیانش ، به یادت بیاید که فراموشکاری و این تلنگری باشد بر تو که به نسیان اجازه ندهی وجودت را به تسخیر بکشد . اما یادت ماند ؟ یادت هست که از کجا آمده ای ؟ روزگار قبل از هست شدنت را حتی ذره ای به خاطر می آوری ؟ می دانی که هستی و به کجا باید بروی و هدف از خلقتت را در این دو روزه به خاطر سپرده ای یا نه ؟

مادرم آمد تا آرامشی باشد بر تنهایی پدر که وجود آدم بی حوا معنایی نمی یافت ، فرزندان آمدند تا ثمره عشق باشند ، برادر در کنار خواهر بودند تا خلقت راه خود را ادامه بدهد ، هر کدام بهر کاری آفریده شدند ، اما تو آنقدر درگیر نامها شدی و ظواهر که باز یادت رفت فانی هستی و نیامدی که بمانی . جنگ را آموختی ، کشتن را ، به برادرت هم رحم نکردی ! خواهر را ندیدی ، مادر را زجر دادی و پدر را آزردی !تو عشق را گم کردی ، با مهربانی غریبه شدی ، در خودخواهی خود غرقه گشتی و از انسانیت خارج گشتی !

خداوند همه را از یک جنس آفرید و از یک روح بر آن دمید ، اما تو  با ذهنت آدمیان را دسته بندی کردی، طبقه بندی کردی ، به خودت اجازه دادی دیگران را به قضاوت بنشینی ، خود قاضی شدی ، خود حکم کردی ، خود اجرا نمودی ! رنگ ها را دیدی و باز بین آدمیان هم تفاوت قائل شدی ! سفید را بر سرخ و بر سیاه مرجح دانستی ، حال آنکه از روز نخست همه شما در یک جایگاه بوده اید و آنچه ملاک سنجش شماست ، نه ظاهرتان ، نه زبانتان ، نه وجهه و جایگاهتان ، که قلبتان است . که روشتان در زندگی ست . چه اهمیت دارد خداوند را از کدام راه بشناسی ؟ چه اهمیت دارد تو در کدام گوشه این دنیای پهناور و با چه وسیله ای ، نشانه های پروردگارت را ببینی و ره به سوی او بری؟ که مهمترین وسیله همان روح تست که الهی ست ! جوهره خدایی ات در دل تو نهان است و اگر دل نداده باشی به این دنیای دنی ، اگر صافی اش را و زلالی اش را حفظ کرد باشی ، راه دل بهترین راه رسیدن به خداوندگار است . اما تو ظاهر را دیدی ! انسانها را ، خواهران و برادرانت را ، در جلد دوستان و دشمنان در آوردی . به خود حق آن را دادی که آزادیشان را بگیری ، که حق کلام را از آنها گرفتی ، حق انتخاب را از آنها سلب کردی ، و بدتر از آن حق نفس را گرفتی که این ها همه تنها در اختیار خالق است نه مخلوق ! تو در دنیا به بازی مشغول شدی . بازی قدرت ، بازی ثروت ، بازی مقام ، بازی سیاست ... و آنقدر این بازی ها را جدی پنداشتی که باز یادت رفت انسانی و فراموشکار ویادت رفته که دنیا همه اش دو روز است و همیشگی نیست و اینها همه وسیله های امتحان تواند تا ببینند چقدر از دوری اش غمگینی ، چقدر رنج می بری از فاصله ها ، که چقدر دلت بهانه لحظه های با او بودن را می گیرد و مگر این دو روزه فرصتی است برای جنگ ، برای دشمنی ، برای کینه ، برای نفرت ، برای بدی .....؟

تو حتی به عزیزانت هم رحم نکرده ای ! حرمت پدر را و مادر را ، ارزش خواهری و برادری را هم نمی دانی ! اصلا همه چیز برای تو بازیست انگار ! متاسفم ، اما تو خودت را هم به بازی گرفته ای ! بازیچه پنداشته ای ! وجودت را اتفاق می دانی و چه بدتر از این که حتی راز خلقت را نفی کنی ؟ که وجود آفریدگار را نفی کنی ؟ که جوهره خوبیها را که در وجودت به امانت است نفی کنی ؟

چه می کنی تو ای انسان ؟ چه می کنی ؟ کی به خود می آیی ؟ فرصتت تمام شد ! زمانت گذشت ! تا به کی درخواب خواهی ماند ؟!

به خود که آمدم دیدم تمام وجودم به درد می نالد . اشکهایم بی محابا برگونه ها روان بودند و تکانه های دل ، همه وجودم را به رعشه انداخته بود . هنوز زبان در دهانم قفل بود ، اما با همه وجود چشمانم را به نگاه مهربان قاضی دوختم و با زبان نگاه یاری اش راخواستار شدم . گریه می کردم و در دل خداوند را صدا می زدم تا به همان مهربانیش قسمش دهم کمکم کند تا از این گردابی که در آن رها شده بودم نجاتم دهد که مرا جز هم او و مهرش هیچ راه نجاتی نبود . که جز دستهای مهربان خداوند یاریگری سراغ نداشتم . پس از عمق جانم او را خواستم.

نوری چشمانم را آزرد . چشمانم را بستم و باقلبم نور را پذیرا شدم و آرامشی یافتم . صدایی از درون با من به سخن نشست که تا دلت جایگاه من باشد ، مهر با تو خواهد بود و نور با تو خواهد بود و آرامش از آن تست . تا این سه با تو باشند از چیزی نترس که مسیر را گم نخواهی کرد و همیشه با من خواهی بود . یادت باشد که دستت را از دستم رها نکنی تا باز به بازی مشغول نشوی که این بار معلوم نیست از پس گم شدنت فرصتی برای یافتنی دوباره بیابی . یادت بماند که زمان ماندنت بس کوتاه است و باید با دستانی پر به سوی من بازگردی . و یادت باشد اولین چیزی را که از تو به قضاوت خواهم نشست روح و قلبی است که از وجود من است تا ببینم چه اندازه به من نزدیکش نگاه داشته ای و چقدر رنگ دنیایی به آن زده ای ! یادت باشد که همه چیز را آفریدم تا تو را به خود نزدیکتر کنم نه دورتر ! پس از من فاصله مگیر و مگذار هیچ چیز حجابی شود بین من و تو که خسرانش جبران ناپذیر است . حالا برخیز و آن کن که باید ....

چشمانم را که گشودم سپیده صبح بود که نوید فرصتی دوباره برایم به ارمغان آورده بود ! حالا من مانده ام و فرصت کوتاهی که پیش رو دارم و راهی که مرا به خود می خواند .....