دادگاه من

جایتان خالی نباشد . کاش هیچگاه در شرایط من قرار نگیرید . دیشب در دادگاهی متهم بودم با شاکیانی بی شمار . مرا خواندند و رفتم . بی که بدانم در چه دادگاهی متهمم و اصل اتهامم چیست ، اما .....

هنوز از یادآوریش لرزه بر اندامم می افتد و ذهن و قلبم با هم می ترسند . قاضی را نمی شناختم . وقتی شروع به سخن کرد تا تفهیم اتهامم کند ، نمی دانستم از هیبت کلامش بترسم یا درنگاه مهربانش آرام گیرم . اما برایم خواند و توجیهم کرد که واژه ها از من شاکی اند ! واژه ها ؟؟!!! بلی . کلمات ! نه به عنوان یک واژه صرف ، یک کلام بی معنا ، بلکه به عنوان نماینده وجود خویش . و من دیدم خیل بی شماری از کلمات را که با شنیدن این حرف فریاد زدند : بله . ما اعتراض داریم و چنان همهمه و آشوبی به راه افتاد که کم مانده بود قلبم از حلقومم خارج شود ! قاضی همه را به سکوت دعوت کرد و آنگاه رو به من گفت : می بینی که شاکیان تو آنقدر زیاد هستند که اگر بخواهیم به حرفهای تک تکشان گوش کنیم ، تمام عمرت را باید در این دادگاه سپری کنی . پس رای دادگاه بر این شده که از بین آنها چند نماینده انتخاب شوند و اعتراضات دیگران را بیان کنند .

و من گیج این همه حوادث ناگهانی ، چه می توانستم بگویم ؟
اولین کلمه ای که به جایگاه دعوت شد برای بیان شکایت ، زمین بود ! و من مانده بودم که مگر چه کرده ام با زمین که فریادش را برانگیخته ام که خدا را شکر خود با صدای بلند رشته افکارم را پاره کرد و گفت هر آنچه را من باید بدانم :

" روزی که خداوند هستی را آفرید در هفت روز ، به دنبال برتری هیچکدام از عناصر موجود درهستی بر دیگری نبود . او همه ما را خلق کرد تا در خلقتمان ، خدمتگزار آدمی باشیم که آفرید . تمامی کهکشانها ، آسمانها ، سیارات و ستاره ها که خورشید و ماه و زمین هم جزئی از این مجموعه بزرگند ، با تمامی عناصر وجودی شان چون آب و خاک و آتش و هوا ، چون جنگل و کوه و دریا و ابر و باران و .... همه آفریده شدند تا انسان را به آنچه که در سرنوشتش مقدر شده ، یاری برسانند . خداوند هیچ یک را بر دیگری مزیتی نداد که اگر داده بود عدلش را زیر سئوال می برد . شیطان اگر رانده شد از بهشت حضور خداوند ، به خاطر غرورش بود به این دلیل که برتری قائل شد برای آتش بر خاک ، که هر دو آفریده خدایند و در برابر او یکسان و تو چه تفاوتی با شیطان می کنی وقتی خاک را جوهره ای دور از خدا و دور از منبع نور می دانی ؟ من از تو شکایت دارم چرا که مرا جزئی از این منظومه شگفت انگیز خلقت نمی دانی و مرا آنچنان در ذهنت پست تلقی کرده ای که انگار مرا هیچ نسبتی با آفریدگارم نیست و تنها خلق شده ام تا زندانگه سرکشی ها و عصیان های نسل تو باشم ! چرا مرا از مجموعه آسمانها و کهکشانها جدا می سازی ، حال آنکه من هم جزئی از آنهایم و از برترینهایم که نظر کرده شدم تا قدمهای تو بر من فرود آید و زندگیت را در من آغاز کنی و در من به پایان برسانی و در این فاصله تو به جای آنکه همانگونه باشی که از آفریدنت مقصود است ، به جای اینکه قدردان من باشی که تو را بر خود جای دادم ، از خود غذا بخشیدم ، از هوای خود تنفست کردم ، هر روز آسیبی به من زدی که جبران ناپذیر است ! اما همه اینها به کنار ، چرا مرا پست می دانی که هرگزم راهی به نهایت نور نیست و فکر می کنی من با دستانم تو را در خود اسیر کرده ام که نتوانی به آنجایی که باید بروی ؟ گناه تعلقات دنیایی تو را چرا من باید تاوان باشم ؟ اینرا هم برایت بگویم که آفریدگان زیادی با سفینه های مختلف خواستار آنند که بر من ساکن شوند ، کسانی که به تمامی کهکشانها سفر کرده اند ، از مریخ و ماه و مشتری بگیر تا هر آنجایی که در تصور تو هم نمی گنجد ! اما خداوند مرا تنها به خاطر تو خلق کرد که پناهگاه تو باشم . این است رسم قدردانی ات ؟ چه کسی تو را اجازه چنین دسته بندی ای داده که مرا خاکستان بدانی در برابر آسمان !؟ که مگر من جزئی از همان آسمانها نیستم ؟!!! و مگر همه چیز باید از نگاه کوچک و جزء نگر تو دریافته شوند ؟!!!

ماه و خورشید هم از تو شکایت دارند ، چرا که آنها را گاه ورای آفریده های خدایی می دانی و آنقدر بالا می بری که در ذهنت آنها را در سطح خداوندگار قرار می دهی و گاه آنقدر کوچک می پنداری که برایشان طلوعی و غروبی می پنداری و برآمدن و فرو شدنی ! اما در این دنیا جز آدمی که با عمری محدود آفریده شد ، و شماری دیگر از جانداران ، خلقت موجودات دیگر هستی محدود نبوده و تا زمین بوده و زمان بوده ، ماه و خورشید هم بوده اند و خواهند بود تا آن کنند که باید !

قاضی  امر بر سکوت کرد و زمین را گفت : وقت شما به پایان رسیده ، شکایت دیگری اگر هست بماند برای بعد !

نمی دانستم چه بگویم . زبانم قفل شده بود دردهان و هیچ کلمه ای یاریم نمی کرد که کلمه ها همه خود شاکی من بودند و من چگونه می توانستم یاری بخواهم از آنها ؟

شاکی بعدی ام نماینده پرندگان بود :

خداوند مارا که آفرید ، هر کداممان را به کاری در این دنیا مشغول کرد. از خلقت هر کداممان مقصودی داشت که شما باید می فهمیدید ! کلاغ نخست اگر نبود کجا حکمت نخستین بر قابیل فرود می آمد ؟ عقاب اگر نبود کی حسرت پرواز بر دل آدم می نشست ؟ بلبل اگر نبود کی شوق آواز بر جانت می افتاد ؟ چلچله اگر نبود کی می فهمیدید بهار کی می آید و زمستان کی خواهد رفت ؟ پرستوها اگر نبودند چه کسی رمز و راز هجرت را به شما می آموخت ؟ و همینطور هر کدام از ما از آفرینشمان هدفی داریم که به آن سوی در حرکتیم . حالامی خواهم بدانم تو بر چه اساسی ما را در ذهن خود ارزیابی کرده ای و کلاغ را و جغد را منحوس دانسته ای و اردک را زشت یافته ای و طاووس را مغرور پنداشته ای و طوطی را پرحرف ؟ خروس آفریده شد تا زمان را به تو یادآوری کند ، اما اورا می کشی و صدایش را به تقلید در آورده ای تا آن صدای مجازی ، نقش آفریده خداوندگار را برایت بازی کند؟!!! و همینطور اگر بخواهم از تک تکشان سخن بگویم اینجا پر از صدای پرنده می شود و اعتراض آنها !

دیگر نمی شنیدم انگار و سرم به دوران افتاده بود از اینهمه هیاهو که حس کردم فضا را عطر خوشی گرفت : چشمانم را باز کردم و دیدم در بین گلها قراردارم . جلوتر از همه نرگس بود و مریم شانه به شانه اش ! رز را و یاسمن را و شقایق را و دیگران را دیدم و مبهوت از اینکه آنها اینجا چه می کنند ؟ نرگس به نمایندگی برخاست و گفت :

نامم را بر تو گذاشتند تا هم لطافت طبیعت به یادت بماند و بزرگی آفریدگارش و هم اینکه یادت باشد قبل از تو این نام را بر کسی نهاده اند که مادر منجی بزرگ است و به یادت بماند که هر روز برای بودنش و آمدنش به نیایش بنشینی . نرگس شدی تا بدانی عمر نرگسها کوتاه است وزمان عطر افشانیشان از آن هم کوتاهتر ! اما تو فقط از نام من استفاده کردی و هرگز آن نشدی که باید ! من هم از تو و هم از همه آن دیگرانی که نام مرا بر خود گذاشتند و اعتبار مرا به زیر سئوال بردند شاکی ام ! در واژه از ما استفاده میکنید ، هر چیز را که بخواهید لطافت بخشید به گلها نسبت می دهید ، اما نمی دانید حتی گلها هم از خلقتشان مقصودی دارند که باید دریابید . اصلا شما آدمها چرا هر چیزی را آنگونه می بینید که در دایره ذهن محدود خودتان است؟ چرا هر کداممان را آنطور معنا می دهید که خود می خواهید؟ می دانی گل خرزهره چقدر از تو و دیگران شاکیست ؟ می دانی مریم چقدر رنجیده است ؟ شقایق را دلخون کرده اید ، لاله را ، بنفشه را ، نیلوفر را و .... اصلا شما آدمیان یاد گرفته اید که هر چیزی را رنگ و بوی دنیوی بدهید و با ذهن خود بسنجید ! حال آنکه از آفرینش ما مقصودی دگر بوده نه آنکه شما می پندارید و بهره می برید !!!

گیج بودم ، آشفته بودم ، آشفته تر شدم ! چه می توانستم بگویم در شرایطی که زبانم قفل بود و ذهنم بسته ؟!

ادامه دارد .....