راه عشقت اگر به خود خواند ....

چشم خود را نوید می دادم ، با تو دیدار تازه خواهد کرد

چه خبر داشتم نمی آیی، دیده افتد به گریه از سر درد

نه همین چشم ، بلکه دل را نیز ، خوانده بودم به گوش ، مژده وصل

دیده با گریه گر شود آرام ، با دل منتظر چه باید کرد ؟

دیدنت جان تازه می بخشد ، غیر معجز چه می تواند بود ؟

تشنه ای در سراب اگر یابد ، چشمه ای صاف و پاک ، آبش سرد

گر بپرسی که حال من چون است ، گویمت چون پیاده ای خسته

در بیابان شده سراپا چشم ، تا سواری عیان شود از گرد

رفت پیرانه سر ز محنت هجر ، ذوق ایام خردی از یادم

کاش مادر نزاده بود مرا ! کاش دایه مرا نمی پرورد !

پیش تو گر ز روی نادانی ، از جوانی زدم زمانی لاف

همچو آیینه ، چین پیشانی ، پیری ام را به روی من آورد

بعد عمری چو با تو بنشینم ، ای لبت سرخ تر ز هر چه عقیق !

دور می داری از لبم لب را ، تا شود روی من ز حرمان زرد !

من و تو هر دو کشته عشقیم ، خون من سرخ تر ز خون تو نیست

برق چون دشنه را فرو آرد ، نه به زن می دهد امان ، نه به مرد

گاه باشد که دشمنی ها را ، نتوان رنگ دوستی بخشید

آتش و آب می رمند از هم ، عشق و عقلند در نزاع و نبرد

دشت عشق است دلفریب ، ولی،  جمع در اوست مهر و کین با هم

می زند خار و سنگ این وادی ، بوسه بر دست و پای راهنورد !

راه عشقت اگر به خود خواند ، دهمت مشفقانه پندی چند

دل شیرت اگر که نیست ، مرو ! مرد ره گر نه ای ، ز ره برگرد !

استاد محمد قهرمان

۹۰/۰۱/۰۹

ترجیح میدهم هیچ حرفی نزنم . آنقدر از شنیدن این غزل احساس زیبا از زبان پدرم و با اوج احساسشان به وجد آمدم که خواهش کردم سریع آنرا برایم بفرستند و ایشان هم لطف کرده و روی  دخترشان را زمین نینداختند !‌ من که هنوز زبانم به شوق بند آمده ، شما را نمیدانم ! امید که لذت ببرید از خواندنش .