اندیشه های این روزهایم

گدایی در میخانه طرفه اکسیریست

گر این عمل بکنی خاک زر توانی کرد

بعزم مرحله عشق پیش نه قدمی

که سودها کنی ار این سفر توانی کرد

تو کز سرای طبیعت نمی روی بیرون

کجا به کوی طریقت گذر توانی کرد

جمال یار ندارد نقاب و پرده ولی

غبار ره بنشان تا نظر توانی کرد

درست در این لحظات به این می اندیشم که در این روزگار جذابیت قابیل های زمان ،‌مظلومیت هابیل ها را چند برابر نموده است . و من نمی دانم اهل کجایم و برادر تنی ام کدام یک اند ؟ قابیلی ام یا هابیلی ؟ دل به جذابیت های ظاهر داده ام یا با مظلومیت هابیل همدلی می نمایم ؟ اصلا از کجا که هابیل و قابیل را اشتباه نگرفته ایم در این روزگار غریب ؟

مادرم از میوه ممنوعه بهشت برایم می گفت و اینکه نتوانست بر وسوسه اش در برابر دیدن و چشیدن آن غالب آید .اینکه می خواست بداند راز نخوردن آنرا و تا عصیان نمی نمود از آن دستور بزرگ ،‌کجا این راز عظیم بر قلبش وارد می آمد ؟ و چگونه به بزرگترین کشف هستی دست می یافت ؟ لحظه ای تردید در پس وسوسه ای عظیم از طرف حوا ،‌دل پدرم آدم را لرزاند و شد آنچه که باید می شد . هبوط  .... ماجرایی که از پس تردید و وسوسه و عشق و لذت کشف نادانسته ها آغاز گشت و با گذر از تلخی هجران و حرمان و درد و شک راهش را به سوی عروجی دوباره به آن فطرت آغازین پیدا نمود . اما نمی دانم در کجای این سیرو سلوک عاشقانه بود که راهها از هم جدا شد . ثمره های زمینی آدم و حوا راههایشان را جدا کردند و رد نور را گم نمودند . دیگر بسیاری چشم بر آسمان و آفتاب نداشتند که نگاهشان به کلاغهایی بود که رمز و راز کشتن و کشته شدن و دفن کردن را می آموختند . کلاغ که بشود نماد دانایی و حکمت ،‌قصه هابیل و قابیل سرآغازی تلخ می گیرد که تا دنیا دنیاست طعم زهرش از یاد نخواهد رفت . من نمی دانم خواهر تنی قابیل ام یا هابیل ؟ که می ترسم از اینکه بودنم جنگی را سبب شود که نباید ،‌نابودنی را خواستار شود که حق نیست ،‌خونی را بر دل بنشاند که سزاوار نیست . اصلا کاش خواهر نمی شدم تا نبینم جنگ دو برادر را ،‌که آرزویم این بوده و هست که همه برادرانم فرزندان آدم باشند و حوا . آدم باشند و مقر بر اشتباه شیرین نخستین . همه همتشان رسیدن به منزلگه نخست باشد که نیست بودن در حضور آفتاب است . نه اینکه من بودنشان سدی بشود بر حضور نور و سایه سرد و تلخشان بر زمین و زمینیان بشود راز هبوطی تلخ که هیچ عروجی را در پی نداشته باشد .

از سرزمین سینا که عبور می کردم ،‌نور را دیدم و آنرا به اشتباه آتشی پنداشتم که بر خلیل گلستان شد . اما دریغ از آن فهم که تا آتش بر جان و دل ابراهیم نیفتاد و فریاد او را به خداوند عشق نرساند ،‌گلستانی از درک مهر و لطف خدای ابراهیم بر دل او و بر جانش به بار  ننشست . آتش عشق اگر بر جان کسی بیفتد ،‌منی بر جای نمی ماند ، که همه وجود نور می شود و نگاهت می شود به خورشید و تو می شوی یکی از آن سی مرغی که در راه رسیدن به قله قاف سیمرغ شده اید و در این راه چه هراس از اینکه مرغی دیگر هم سوی نگاهش به همان آفتابی باشد که تو به آن می نگری ؟ که تمام راز رسیدن به قله قاف همین همسویی است و همدلی است و به اشتراک گذاردن بالها تا برسیم به آنچه باید .

اینروزها داستان هابیل و قابیل ،‌میزان تراکم ابرهای دلتنگی دلم را به نهایت خود رسانده و من چقدر دلم می خواهد بارش بی حد این ابرها ،‌غبارهای تیره دلم را پراکنده کند و دلم را از هر چه تیرگی ست رها سازد . که کاش برادرم به جای آنکه قصه به خاک سپردن برادرش را از کلاغ – آن پرنده شوم دانایی – می آموخت ،‌ بالهایش را جدی می گرفت و به پروازی در کنار برادر رضایت می داد تا زندگی بشود تکرار مکرر حدیث عشق و دلدادگی ،‌بشود قصه پرواز ،‌بشود دریافت راز شیرین میوه ممنوعه و هبوط و نور وسرور و حضور ، بشود ....

این روزها گذر سریع ثانیه ها ،‌با سرعتی دیوانه وار مرا به پایان نزدیک و نزدیک تر می کنند . به چشم برهم زدنی نوروز گذشت و بهار می گذرد و پاییز عمر به زمستانی برگشت ناپذیر می رسد . من در کجای خود ایستاده ام ؟ چرا اینگونه بی قرارم ؟ این همه دلتنگی نشان چیست ؟ شما می دانید ؟

پی نوشت :

۱- راز سربریدن اژدهای درون را از برادر پرسیدم . جوابی دریافت کردم که وجودم را به تکانه هایی سخت  عجیب واداشت . همراهم شوید در نوشیدن پاسخ :

جان در تابه عشق کباب کرده ،‌دل را معطر ،‌قلب را منور کرده ،‌از خلق عزلت و با حق خلوت کرده ،‌سپس میل نمایید .

۲ -داستان دردهای یک آدم برفی عاشق ،‌قصه ای ست که باید با چشم دل خواند و با گوش جان شنید و با سوز دل همراهش شد ....