رنگی از دوست بر پیراهن زندگی

این روزها انگار من به تناقض های موجود در زندگی بیشتر توجه می کنم ، یا شاید آنها نمود بیشتری یافته اند ! جریانی از احساسات متضاد ،‌اتفاقات متناقض ،‌حال و هواهای غریب برعکس !‌ درست مثل هوای بهار که دمی آفتابی ست و گرم و لحظاتی بعد باران به شدت بر سرت می بارد، حال و روز ما هم هر لحظه به رنگی است . زمانی در جمع هستی و شادمان به بودن در بین عزیزان و دمی بعد دلتنگ می شوی برای دمی خلوت با خود . گاه سکوت می پسندی و زمانی صدای تیک تاک ساعت که نشانه حضور سنگین سکوت است ، بر دلت سنگینی می کند . گاه با شنیدن نوای آشنای موسیقی غمی آشنا از خاطره ای دور در ذهنت می نشیند و زمانی همان آهنگ شادی وصف ناشدنی ای به تو هدیه می دهد . غریب است این حال و روزگار آدمی با دلش ! غم و شادی دو روی سکه زندگی اند که هر دو در هر لحظه به تو می رسند همزمان ، تا بدانی که تا بوده روزگار همین بوده ، که شادی را و غم را کامل برایت نخواسته ! تا به یادت بماند که هر دو گذرایند ، همچون روزگار بودنت در این دو روزه هستی . که باید بگذاری و بگذری .

دوشنبه هشتم فروردین 90 ، روز آفتابی و درخشانی شد برایم . گرچه از صبح که از خواب بیدار شدم تا به همین حالا ، گوشه ای از دلم و ذهنم درگیر بیماری عزیزی است ، که نگرانی ام را از بابت سلامتی اش پنهان می کنم تا آنرا به فرزندان و پدر و مادرم منتقل نکنم ، اما مگر می شود لحظه ای از حضور این فکر آسوده شد ؟ در تمام این لحظات همراه بوده ام با آن عزیز در راهروهای بیمارستانی که زمانی تمام زندگیم را در خود گرفتار کرده بود . سلامتی چه نعمت بزرگی ست و چه دیر ما قدردان حضورش می شویم !

با همه اینها وقتی زهرا – قدیمی ترین دوست زندگیم که دوره آشنایی من با او به زمان دبستان برمی گردد !- با من تماس گرفت و قرار گذاشتیم بنا به سنت زمان تجرد ، کمی از خانه بیرون بزنیم ، می شد روز خوبی را پیش بینی کرد . مقصد مثل همان دوران نامعلوم بود ،‌اما هدف این بار ولگردی تعیین نشد !‌ که یافتن قل سوم مان شد هدف امروز . و عجیب اینکه پس از ده سال بالاخره من توانستم لنگه گمشده دوستی را بیابم و ببینم . و باز تناقضی دیگر در رفتار . دل شاد است و زبان به شادی می چرخد و به شوق ، اما چشمها اشک می ریزند . به لحظه ای گذشت آن دو ساعت با هم بودن ، اما آنقدر قوی بود حس زیبای ناشی از آن که تاثیرش را تا مدتها بر من باقی بگذارد . و بعد خبر خوشایند دیگر ، یافتن دوباره بهترین دوست دوران دانشجویی و صحبت با او پس از مدتها دوری ، شادی وصف ناشدنی ای را برایم به ارمغان آورد . و حالا که با گوش سپردن به آهنگهای خاطره آمیز قدیمی ، دل تنگم را رهسپار کوچه خاطرات کرده ام و گذر افرادی که آمدند و رفتند ، یا که نه ، آمده اند و برای همیشه در خانه قلبم ماندگار شده اند ،‌ نمیدانم کدامیک از این حس های متناقض ، غالب وجودی ام شده اند . اما آنقدری می دانم که باید برای هر دویشان شکرگزار باشم که زندگی اگر رنگی هم دارد ،‌از همین تلخی و شیرینی غمها و شادیهای توامان است که تا آن یک نباشد ،‌قدر این یک را نخواهی دانست . که هر چه از دوست می رسد و رنگ و بوی عطر حضور او را داشته باشد نیکوست و من آنرا به جان خریدارم .