زیر بار عمر

جایتان خالی !‌ امروز به دیدار پدر نازنینم استاد محمد قهرمان رفتم . همراه با همسر گرامی و نیایش کوچکم . الان بیش از این نمیتوانم بگویم . دلم می خواست با غزلی از غزلهای جدید و ناب استاد میهمانتان کنم که متاسفانه دسترسی ندارم . فعلا این یک غزل زیبا را که ظاهرا باید منتظر می ماند تا به امروز در این زمان خوانده شود بشنوید تا بعد !

زیر بار عمر کم کم قامتم خم می شود

این نهال سرو آخر نخل ماتم می شود 

زرد رویی می کشم از اختر وارون خویش

شادمانی در دل من مایه ی غم می شود

روزی و غم را برابر می شمارد آسمان

چون غم نان می خورم از رزق من کم می شود

عقل سرکش می کشد ناچار دست از شغل خویش

در زمین دل چو پای عشق محکم می شود 

در گلستانی که چشم پاک ما نامحرم است

برگ گل گسترده زیر پای شبنم می شود

از بهشت عافیت هر کس چو من افتد به دور

چار دیوار جهان بر او جهنم می شود

ای فلک ! در کار ما زین بیش تر باریک شو

خاطر نازک خیالان زود درهم می شود

طالعی دارم که چون زلف بتان از بهر من

زود اسباب پریشانی فراهم می شود

در زمان ما به اندک زحمتی از جمع مال

می توان قارون شدن اما که حاتم می شود 

آفرین بر همت مردانه ی صائب که گفت :

می رود بیرون ز جنت هر که آدم می شود.