بالاخره قفلم را شکستم !

سال 89 هم گذشت . با تمام شدنش علاوه بر گذر 35 سال از عمرم ،‌دفتر یک دهه از زندگی را هم می بندد . دهه ای پر از فراز و نشیب . 25 سالگی تا 35 سالگی یعنی دقایق بسیار مهمی از زندگی که هرگز جایگزینی نخواهد داشت . یعنی اوج جوانی ،‌یعنی آخرین قدمهای رو به بالا در مسیر عمر- البته در خوش بینانه ترین حالتش - و پس از این هر گامی که برداشته می شود در سراشیب عمر است . گذر از سن 30 سخت است و هر چه به 40 سالگی نزدیکتر می شویم ، حس غریبی است که ترا در بر می گیرد که توصیف ناکردنی ست . بگذریم . می خواستم گذر سریعی داشته باشم بر روزگاری که بر من و زندگی ام رفته در این سالها .

دهه 80 در شرایطی شروع شد که زندگی مشترک ما از لحاظ عاطفی و همینطور اقتصادی به ثبات خوبی رسیده بود از پس گذر 4 سال زندگی در شهری غریب با دخترکی 3 ساله که او هم مثل ما طعم تلخ زندگی در غربت و دوری از عزیزان را به سختی تجربه می کرد . اما خب از حق نگذریم این سختی ها ، در کنار خود تجربیات ارزشمندی را برایمان به ارمغان آورده اند که استقلال فکری و قدرشناسی ما از حضور عزیزانمان از مهمترین آنهاست .

سال 81 با تصادفی سخت و روبه رویی گام به گام با مرگ شروع شد و عجب تلنگری بود بر ما که بدانیم هر لحظه ممکن است زمان برایمان تمام شود و دیگر نباشیم . پس چه خوب است تا هستیم قدر لحظه ها را بدانیم که تکرار ناپذیرند . از آن تصادف سخت که بگذریم سال 81 سال سفرهای به خاطر ماندنی هم بود که سفر شیراز و دیدن دوست نازنین قدیمی ام – آنیتا – هم یکی از آنهاست . خرید خانه هم در همین سال شکل گرفت .

سال 82 با درگیری های من در محیط کاری ام به ذهنم سپرده شده که ترجیح می دهم از تلخی ها و شیرینی های همزمانش چیزی نگویم  .

سال 83 با سفرمان به دیار وحی رنگ یافته . سفری غریب ، خاص و منحصر به فرد . لحظات زیبا و شور انگیز گذر در مدینه رسول مهربانی را به یاد می آورم و آرامشی را که در آن شهر داشتم . فراموش نمی کنم اشکهایی را که برای وداع از مسجد النبی در آخرین ساعات شب بر گونه ام جاری بود و تعجب آن زن مصری را که شگفت زده ، علت را پرسا شد . اما هر چقدر مدینه به دلم نشست با مهرش ،‌عظمت شهر مکه و خانه خدا مبهوتم کرد . تا آخرین لحظات درگیر شکوه و عظمت خالق بودم و نمی دانم چرا همه اش صفات قهاریت و جباریت خداوند جلوی چشمانم بود . با آنهمه تلنگری که بر من زده شد در این شهر ،‌شده بودم کودک خردسالی که از تذکر مهربانترین عزیزش آنچنان گیج و دلخور شده که مانده تا بفهمد آن تلنگر و گوشمالی به لطف است نه به قهر !‌ دوران مکه بر من سخت گذشت ! سال 83 با دفاع همسرم از پایان نامه دکترایش پایانی خوش یافت .

84 باز هم تنش های اداری درگیرم کرده بود و گذر سخت روزهایی عذاب آور در اداره ای که هرگز دوستش نداشتم و تنها به خاطر حضور چند عزیز تحمل پذیر می شد برایم .

85 اما یکی از زیباترین هدیه های خداوند را دریافت کردم . تولد نیایش نقطه عطفی بود در ذهنیت من ،‌در قلب من ، در نگاه من به زندگی . تولد نیایش به نوعی تولد مهر بود در وجود من . لحظات نابی را که فقط مختص به من و نیایش و خدای ماست ،‌هرگز فراموش نخواهم کرد و برای همیشه عمرم سپاسگزار خداوندم به خاطر برگه پرمهری که در آن سال بر دفتر زندگی ام افزود .

شهریور 86 هم از آن زمانهایی ست که حضور پررنگی را در زندگی ام داراست . دیدگاه من به زندگی ،‌به مرگ ،‌ زمان ، مکان ،‌محبت ،‌دوستی ،‌گذشت ،‌فداکاری و کلی از مفاهیم اساسی زندگی در آن زمان مورد ارزیابی مجدد قرار گرفت . نیایشم یک ساله بود که مادرم با بیماری ای سخت دست و پنجه نرم می کرد . سه هفته تمام دور از خانه و دور از شهر مادری ،‌در مشهد و در بیمارستان کنار مادرم بودم . یگانه و پدرش بعد از چند روز به قزوین برگشتند ونیایش یک ساله ام در کنار دخترخاله ام در مشهد ماند تا هم از بیمارستان دور بماند و هم درکنار من باشد . خیلی سخت است برایتان از گذر آن لحظات بگویم . برای منی که تا آن موقع جز برای تولد فرزندانم ،‌قدم در بیمارستان نگذاشته بودم ،‌دیدن تقلای مادر – عزیزترین وجودم – بین مرگ و زندگی از پس سه بار عمل جراحی ویران کننده بود . او برای دمی نفس کشیدن به آسودگی می جنگید و من برای نگاه داشتن امیدم . سه هفته گفتنش آسان است اما ... همه آن مریضهایی که آمدند ،‌بستری شدند ،‌به خانه برگشتند یا برای همیشه رفتند در ذهنم مانده اند . همه پرستاران را ، پزشکان را ، کادر بیمارستان را با همه خوبی ها و بدی هایشان !‌ با تک تکشان زجر کشیدم ،‌آرام شدم ،‌درد کشیدم ،‌نا امید شدم ،‌امیدوار شدم ،‌به خدا نزدیک شدم ،‌ به خدا بد و بیراه گفتم .... اصلا عمری بود آن سه هفته !‌بزرگ شدم واقعا !‌ بزرگ ... آن سه هفته حضور چند نفر را در قلبم جاودانه کرد . عالیه و محمد فرزندان خاله ام ،‌ابراهیم پسردایی ام ،‌و مهری ، دوستی که قدمت دوستی مان به یک ربع قرن برمی گردد و هرگز هرگز هرگز محبتهایش را فراموش نخواهم کرد در آن روزگاران سخت که کوچکترین محبتی در قلبت جاودانه می شود . پاییز 86 برای بهبود روحیه با دو خانواده از بهترین دوستانمان ،‌سفری داشتیم به سرزمین آزادی ( تایلند !) . خاطرات خوش با هم بودنمان یادگار آن هفته شد .

سال 87 سال عمیقتر شدن دوستیهای قدیمی بود و سال شکل گرفتن دوستیهای جدید . آشنا شدن با سمیرا و سپیده و میکائیل ، فصل دیگری از زندگی .

88 سال تپش ها و بی قراریهای ذهن و روح و قلب بود . سال شک ها و تردیدها . سالی پر از التهاب . ویرانی کامل یک سری اعتقادات کهنه و ساختن بنایی نو از پی آن ویرانه ها . سخت بود اما شیرین . همینطور سال تجربه یک حس ناب و منحصر به فرد بود . قبلا هم گفته ام ،‌مادری در نوع بی نظیرش . همه سختی هایش را به جان خریدم به خاطر دریافت آن همه یافته های ناب!  26 آبان هم ورود من بود به این دنیای غریب مجاز  و شروع زیبای دیگری برای من .

89 ،‌سالی سرشار از اتفاقات بی نظیر و دوست داشتنی . فروردین تمام دغدغه ام پدرم بود . پدری که اسطوره محبت است و صبر و توکل . اردیبهشت برایم تداعی کننده دومین پدرم ، استاد قهرمان عزیز است که آشنایی با ایشان یکی از بهترین هدایای زندگیم است . و بعد زری . اردیبهشت و نمایشگاه کتاب و غزلبانوی شرقی دوست داشتنی من و رویای رویایی دلشاد .

مرداد امسال هم با یک عصیان واقعی در ذهنم ماندگار شده . عاصی شده بودم و شاکی . دو روز با همه چیز و همه کس قهر کرده بودم . با خدا ،‌با خودم ،‌با فرزندان و همسرم ،‌ با پدرو مادرم ،‌با همه خوبی ها و بدی ها . هیچ چیز برایم اهمیتی نداشت . دو روز لب به هیچ چیز نزدم . در مشهد بودم و در حرم امام رضا ،‌اما به زیارت نرفتم . غریب بود ،‌خیلی غریب . فرشته ای دستم را گرفت و یاری ام کرد در گذر از آن لحظات سخت و عجیب . محبتش مرا به زندگی برگرداند . آرامم کرد . با خدا آشتی کردم و بعد با خودم و با زندگی . و بعد از آن سعی کردم لحظه ای از خدا جدا نشوم . مثل بچه ای که یک بار ترس گم شدن را چشیده ، تمام تلاشم را می کنم لحظه ای دامان پرمهرش را رها نکنم ، که گم نشوم . بی نظیر بود چنان تجربه ای . اسفند امسال هم یک تجربه منحصر به فرد دیگری در زندگی ام اتفاق افتاد . زمانی که خداوند تنها گوشه ای از مهرش را نشانم داد و قلبم بی قرار شد . درد و تپش اش چند روزی گرفتارم کرد ،‌اما گرفتاری ای شیرین . دو روز تمام گریه کردم و شکرش گفتم . آن لحظات را مدیون عزیزی هستم که نامش هم رازی ست بین من و خدا و عزیزی دیگر .

سال 89 سال دوستیهاست . سال آشنایی من با دوستان حقیقی و مجازی بسیاری که خیلی زیاد در افکارم تاثیرگذار بودند . برای من که همیشه معتقد به نشانه ها در زندگی هستم ، حضور هر کدام از این عزیزان نشانه ای بود که باید اتفاق می افتاد تا مرا به آن مسیری که باید می انداخت .

پررنگ تر شدن یک سری دوستیهای قدیمی و ریشه دار : زهرا ،‌مهری ،‌فرخنده ،‌پدرخوانده

عمیق تر شدن رابطه دوستی ام با سمیرا ، سپیده ، پریسا ، میکاییل ، قاصدک ، میترا ...

آغاز دوستی های حقیقی شکل گرفته از دنیای مجاز : زری ، رویا ، محبوبه ،‌افروز ..

آغاز دوستیهایی از نوع خاص کلامی اما از درون قلب :  یلدا ، فائزه ، منیژه ، سمیه ، ناهید ،‌تسنیم ،‌آناهیتا ...

ایجاد رابطه قلبی عمیق با دوستانی که مرا برای همیشه وامدار خود نموده اند به خاطر اندیشه شان ، محبتشان ، انسانیت شان ، کلامشان ‌،‌اعتقاداتشان و..... :  هیچ ،‌ بزرگ ، سپهر ،  دانیال ، فرداد ، تنفس ،‌هبوط ، اردک ، مانا ، ‌حمید .......

و اما گذاشتم آخر از همه بگویم ، امسال علاوه بر یافتن پدری بزرگوار و منحصر به فرد و رویایی ،‌مادری نیز یافته ام که نمی دانم چگونه می شود توصیفش کرد . دل دریایی اش را ،‌چشمان آسمانی اش را ، نگاه عمیق اش را ، مهربانی کلامش را . اصلا مگر می شود مادر را توصیف کرد ؟ با وجودی که اختلاف سنی مان به ده سال هم نمی رسد ، اما باز هم دوست دارم مادر صدایش کنم چرا که هیچ کلمه ای جز آن لیاقتش را ندارد . دیدارش در این آخرین روزهای پایانی دهه 80 غنیمت بزرگی بود و یکی از بهترین هدایای این سال شگفت . همینجا هم می گویم دوستت دارم مادرم ای  مهربانترین وجودهستی .خانم سعادت یار با آسمان سکوت اش مادرترین مادری است که در این دنیای مجاز و حقیقت  می شناسم .

و در آخر کلام :

هر آنچه صورت خوب این جهانی

هر آنچه سیرت نیک آسمانی

بهره شما در گذر از هر لحظه زندگانی .

بهارانتان پیروز و خجسته دوستان جانم !‌ در پناه خداوند مهربانی ها باشید .