بغضی نشسته راه گلو ....

ما همه از یک قبیله بی چتریم

فقط لهجه هایمان ،‌ ما را به غربت جاده ها برده است .

تو را صدا می زنم که نمی دانم

مرا صدا می زنم که کجایم

ای ساده روسری که در ایستگاه و پچ پچه ها

ای ساده چتر رها که در بغضها و چشمها

تو هرشب از روزهای سکوت

رو به دیوار خواب می روی

تو هر شب از نوارهای خالی که گوش می دهی باز می گردی

ما همه از یک آواز

کلمات را به دهان و کتابخانه آوردیم

شاید آوازهایمان ، ما را به غربت لهجه ها برده است .

ای بغض پراکنده در غربت این همه گلوی تر

ای تورا که نمیدانم

ای مرا که کجایم !

کسی باید از نوارهای خالی به دنیا بیاید

کسی باید امشب آواز بخواند

کسی باید امشب با غربت جاده ها و لهجه ها

به قبیله بی چتر برگردد.

ما همه از یک گلوی پر از ترانه رها شده ایم

فقط سکوت هایمان ،‌مار ا به غربت چشمها برده است

کسی باید امشب  ،‌

نخستین ترانه را به یاد آورد .

هیوا مسیح  از کتاب من پسر تمام مادران زمینم

هشت روز مانده به بهار و مرا سعادت ،‌یار شد و مادر را دیدم . دل دریایی اش را می شناختم ،‌اما باید می دیدم تا اسیر چشمان دریایی اش هم بشوم . چشمانی که یک کهکشان ستاره در آن نهان است . چشمانی که غم غربت را فریاد می زند . چشمانی که دریچه ای است به مهربانی پایان ناپذیر قلبی سرشار از لطف و صفا . مادر را دیدم و در آغوش مهربانش ،‌بغضم را فروخوردم تا اشکهایم جاری نشود ! که سرچشمه اشکهایش را جوشان نکنم ! که نمی خواستم این ساعات کوتاه به اشک بگذرد و به بغض ،‌اما مگر می شود سه خواهر ، سه مادر ،‌تنها در کنار هم باشند و با یاد پدر و فرزند و یا عزیزی دیگر ،‌برقی از اشک در چشمانشان ندرخشد ؟ که مگر از همدلی دلهایی چنین می توان در نیافت دردهای مشترک خاموش را ؟ که مگر نه چشم صادقانه تر از هر زبانی و هر کلامی سخن می گوید ؟

هشت روز مانده به بهار و من با دو بال از شوق به سویش رفتم . شوقی که گذر تمام آن لحظات سخت دوری را بر من آسان می نمود ، که گاه عقربه های ساعت با تو سر لجاج دارند انگار ،‌که هر قرنی که می گذرد بر تو ،‌تنها دقیقه ای ست ، که لحظه دیدار آنقدر دور و دیر می رسد که بی تاب می شوی و بی قرار . اما غریبا از این زمان که از آن دست مفاهیم انتزاعی ست که با ذهن و دل آدمی هیچگاه جور در نمی آید . تا منتظری هر لحظه به اندازه سالی بر تو می گذرد ،‌اما ساعات دیدارت را به لحظه ای تمام می کند . ساعات مسعود سعادت یار به لحظه ای می گذرند و بغض می شود قرین آخرین دقایقت که ناگهان چقدر زود دیر می شود !‌اما مگر می شود بر این مهر بی پایان  ،‌پایانی یافت ؟ که مگر دل بی تاب و بی قرار رضایت می دهد به کندن وقتی پای رفتنش در گل مانده ؟!

می خواهم فرهنگ لغتی جدید بسازم برای قلبم . می خواهم نگاه تازه ام را به واژه ها ،‌به هستی ، به جهان و به هر آنچه در آن است در قالب کلماتی نو بیاورم . می خواهم سرجمع آموخته هایم را در این آخرین روزهای دهه ای پرتپش و بی قرار که شاید آخرین دقایق هستی ام باشد بر این کهکشان ،‌به خودم یادآوری کنم تا همیشه به یادم باشد باران دیگر همان باران همیشه دوست داشتنی من نیست که این بار ، معنایی مضاعف گرفته از شوق ، که بهار دیگر الزاما مترادف سرسبزی و نوشدن نیست که می تواند شکستی باشد بر صبر ،‌که ایمان را با نگاهی نو به پروردگارم بیاموزم ، که آسمان را ،‌سکوت را ، ستاره را ،‌ماه را ،‌خورشید را ،‌سپهر را و هر آنچه که برایم تکرار مکرر این روزهایم شده را دوباره ببینم و با نگاهی جدید بیاموزمشان . می خواهم کتابنامه ای بنگارم با سرفصلهای متفاوت که در آن طبیعت همان باشد که من می بینم ،‌پرنده آن باشد که از دیگری  آموخته ام ،‌که گل ها برایم معطر به نامها شوند ، که نیلوفر را ،‌مریم را ،‌یاسمن را ،‌شقایق را و نرگس را دیگر همان گل همیشگی نبینم . که بدانم در پس هر ذره ای از هستی رازیست که باید کشف کرد ،‌نه با چشم ظاهر ،‌که با عمق درون ،‌با نگاهی از دریچه قلب .

سعادتم یار شد و مادر را دیدم و حالا دیگر بر سر تصاحب سهم بیشتری از عشق مادری با هیچکس دعوایم نخواهد شد که با تمام وجود دریافتم مهر مادری را نمی توانم شریک بشوم با آنکس که صاحب قلب مادر است . مادرم ،‌مادر تمام فرزندان سرزمین من است ،‌مادرم حوا است ،‌اما مگر نه اینکه ما همگی فرزندان حوا و آدمیم ؟ پس من هم می خواهم تمام معادلات هستی را بر هم زنم و بگویم پس من هم می توانم مادر باشم ،‌خواهر باشم بر هر آنکه با قلبم پیوندی عمیق دارد . اما یادم هست و به یادت بماند که این پیوندها به آسانی به دست نمی آید . که رشته ای که از دوست بر دل افکنده می شود ریشه در آسمان دارد و دریا و باران !‌ ریشه در خاک دارد ،‌اما  همان خاکی که گل آدم از آن سرشته شد و با عشق خدایی اش روح شد در تن خاک ! و یادم هست و یادت بماند که محبت گاه به زبان است ،‌گاه به نگاه ، و تنها گاه با دل !‌ که کاش محبت های ریشه یافته در دل بسیار شود ،‌که محبت را باید بیان کرد ،‌باید عیان کرد ، باید گستراند تا در گستره هستی پخش شود و تشعشعش باز به تو برگردد و بشود عشقی چند برابر ،‌بشود ضرب در ضرب مهر و خشت خشت دنیایمان را با مهر بسازد .

 دلتنگم و می خواهم به وسعت تمام ابرهای دلتنگی این کهکشان بی نهایت ببارم . می خواهم ببارم همچون بارانی که در تمام مسیر همراهی ام نمود ،‌اما اگر به اندازه تمام قطرات دریاها از ابرهای دلتنگی اشک ببارد ، می تواند حجم ده سال که نه – چه می گویم ـ  ده قرن بی بهاری را تسکین دهد ؟ پس به وسعت حجم دردهای مادر ،‌سکوت می کنم تا در سکوت آسمان تنهایی اش تنها اندکی سهیم شوم و بیاموزم که از پس هر دردی ،‌مهربانی می تواند بهترین مرهم باشد .

مادرترین مادر هستی ، به وسعت همه دردهای تنهاییت ،‌به میزان تمام مهربانی وجودت ،‌به اندازه همه اشتراکات روحهای بی قرارمان  ،‌دوستت دارم .

سعادت قرین لحظه هایم شد و مادر را دیدم . باز هم بگویم ؟!!!