درخشان ترین ستاره آسمانم

بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم

کز بهر جرعه ای همه محتاج آن دریم

روز نخست چون دم رندی زدیم و عشق

شرط آن بود که جز ره این شیوه نسپریم

واعظ مکن نصیحت شوریدگان که ما

با خاک کوی دوست به فردوس ننگریم

دنیای غریبی است این دنیای مجاز . حکایت این روزهای من و این دنیا هم حکایتی است غریب تر . روزی که بنای این خانه نهاده شد ، باور نمی کردم حتی به یک ماه بکشد عمر این سایه سار ‌،‌چرا که به گمانم نمی رسید حرفی باشد برای زدن ، چیزی باشد برای خواندن ،‌راهی باشد برای آموختن !‌نشناخته بودم آن من دیگرم را !‌آن منی که سالهاست در درون من خفته بود و با تلنگری به عصیان برخاست . و حالا پس از گذر این مدت که نگاه می کنم می بینم وجودم شده ملک تسخیر شده آن من نهفته سالها . منی که مجالی برای بروز نیافته بود ،‌که همیشه به سکوت وادارش کرده بودم ،‌که با سرپوشی از عقلانیت خفه اش کرده بودم و حالا می بینم ذره ذره ، راه را برخود باز نموده و لحظه لحظه ملک وجودم را به تسخیر خود در آورده این من غریب . این روزها درگیری شیرینی دارم با خودم و افکارم . این بار اما کارزار وجودم نتیجه تلخی ندارد . تسلیمم به این مقدر قشنگی که برایم نوشته شده و دو دستم را به نشانه صلح بالا گرفته ام رو به خدا و تمام قلبم را پرکرده ام از عشقش و با تمام وجود می خوانمش و می گویم که راضیم به داشتنش و به رضایتش !‌ راضیم به حکمتش و چه آرامشی دارم از این تقدیر .

نازنینم ،‌تو که روشن ترین ستاره آسمان تارم بوده ای در این شبها ، چگونه بگویمت که نرگس هر صبح و شام ،‌تا چشم می گشاید به دنبال نور روشن ستاره اش می گردد که حتی از ورای آسمان درخشان آفتابی نیز هویداست . که تمامی روشنایی شبهای پرستاره مهتابی هم از اوست . که وجودش به چشمک زدن بی انقطاع ستاره اش وصل شده انگار . این است که لحظه ای ابری شدنت را بر نمی تابد و دوست ندارد غباری بر چهره ی زیبای نورانیت ببیند . عزیز دل ،‌اگر نبود مهربانی بی حدش و نمی دیدم نفس نفس زدنهایم را در ظلماتی که  غرقه اش بودم و هستم ،‌چگونه می دیدم نوری که از آسمان پرستاره بر من تابیدن گرفت و تنفسی که در هوای تازه کلامی نو نیوشیدن گرفتم و اگر هیاهوی دلنشین سکوت آسمانتان را نمی شنیدم ، کجا به وادی حیرانی گام بر می داشتم و کی می توانستم نیایش و ستایش آن یگانه مهربان هستی ام را با تمام قلبم بخواهم از آن گنجینه بی نهایت لطف ؟

نازنین دوست داشتنی من ، راه من ، هدف من ،‌رسیدن به خورشید است . هر کجای این آسمان که باشم و باشیم ، رو به خورشید که برویم ، نهایتش به هم رسیدن است . نگاهمان به یکسو است . حرف من این است ، از زمین بروی یا ماه ، ستاره ای کوچک باشی یا قمری بزرگ ،‌راه را که بدانی گم نمی شوی در این هزار توی پیچیده !‌چرا به قضاوت بنشینیم راههای نرفته را ؟ چرا می خواهیم همه از یک تجربه مشترک در مسیر به مقصد برسیم ؟ باور کنیم که دلهای همه ما تجلی مهر اوست ،‌که اگر این را بپذیریم ، ستاره باران ترین شب را تجربه خواهیم کرد در آسمان زندگی مان .

مهربانم ، هنوز نمی توانم بهت و شگفتی ام را از نظرات قشنگ دوستانم در دلنوشته قبلی ام پنهان کنم . باورم نمی شد که از چنین نوشته ای اینگونه استقبال شود با اینهمه نظرات روشن . من نمی توانم همه نقاط مثبت و مشترک را نادیده بگیرم و با ذره بین بدبینی ام به دنبال نقاط تاریک بگردم . که اگر راه مهر را دنبال کنیم ، باید به دنبال همان روشنی ها باشیم و بزرگنمایی شان تا از همان مسیر ، هم مسیر شویم در راه رسیدن به نور و آفتاب و خورشید . از دوگانگی و بیگانگی دم نزنیم تا فاصله نیندازیم بین دلهایمان . باور کنیم هر ستاره ای ،‌حتی اگر کم سو ،‌آفریده خداست و باید باشد تا تعادل هستی به هم نخورد . مهربانم !‌نمی دانم چرا اینقدر نازک طبع شده ام به قول شما . که چرا اینقدر آسان روان می شود این اشکها بر گونه هایم ؟ کم قضاوت نشده ایم ، کم مظلوم واقع نگشته ایم ، کم ندیده ایم تلخی ها را ،‌اما این روزها ،‌طاقت هیچ بی مهری ای را ندارم انگار !‌ راه آسمانتان را بسته ام تا مبادا کمترین خدشه ای به حرمت مقدسش وارد شود ، می ترسم از اینکه من پلی باشم بر بی حرمتی به شما ، آنوقت به بی مهری محکوم می شوم . مهم نیست . به همان یگانه ای که راه نور را در قلبم نشانده ، ذره ای غبار کدورت بر دلم نیست که می دانم تا عمر دارم وامدار شمایانم که مگر نه اینکه هر کس مرا کلمه ای بیاموزد ، مرا بنده خویش نموده است ؟ نازنین ، قبلا هم گفته ام به آن حاکم بی بدیل کلمات و واژه ها ، که نمک گیر اندیشه تان هستم و هرگز حرمت نان و نمک را نمی شکنم . اما حق بدهید که نخواهم در بازی ای وارد شوم که نتیجه اش شکستن حرمت من و غرور و قلبم است . بگذارید همان سهبا باشم ، ستاره ای کوچک در دورترین نقطه دب اکبر و از همانجا شاهد و ناظر باشم بر پرستاره ترین آسمان درخشان و گفتگوهای زیبای ستاره هایش را در راز ونیاز با خالق عشق از همانجا به گوش جان بشنوم شاید توشه ای بگیرم و بتوانم چراغی روشن کنم در دورترین گوشه آسمان که سیاره ای کوچک چون مرا نوری باشد برای رسیدن به خورشید .

نازنینم ، روشنایی تان پاینده ، مهرتان مستدام .

پی نوشت :

این نوشته پاسخی است به دوستی عزیزتر از جان و مخاطب خاص دارد . نگران نشوید و سئوال نفرمایید لطفا !