بی رنگی

از آن چه رنج می بریم

زندگی نیست ، زندگان اند !

بر پیشانی خود می نویسیم

هر کس دروغ نمی داند

به انتظار ورود نماند!

شادی شفیعی

چند روزیست گرفتار زخمی کهنه شده ام باز . زخمی که با هزاران دردسر در لابه لای تنظیف های زیبا و تمیز پنهانش کرده بودم تا چشمم به آن نیفتد و بتوانم مثلا زندگی را بی ناراحتی ادامه بدهم . زخمی که نمی دانم آیا هرگز درمانی خواهد داشت یا خیر ؟ اما ظاهرا در تقدیر من است که از همین زخمها جان بدهم تا آسوده شوم ، گرچه مطمئن نیستم حتی در پس جان دادنش آسودگی ای هم خواهد بود یا خیر ؟!

بیزارم از این زخمهای نهان ، متنفرم از این بغضهای فروخورده ، که داغانت می کنند . هر چه سعی در نهان کردنشان داری ، اما آنها آنقدر قدرت دارند که روزی و روزهایی به تکرار از وجودت سر به در آوردند و تو را یکسره به نابودی بنشانند . برایتان می گویم ، این بغضها و این زخمها همه از جنس دلند و عصاره آن محبت !  که آنقدر باید پنهان بماند که بشود خشم ، بشود عصیان ، بشود زهر ، بشود جام شوکران . آنوقت است که تو با دست خودت جام شوکرانت را سر کشیده ای و کیست که به چنین آدمی حق بدهد ؟ که تاییدش کند و دردهایش را درد بداند ؟ مطمئنا سرزمینی که به ظاهر از عقل خالی شود و دل بشود فرمانروا ، حقش همان جام شوکران است وبس . چند روز است دوباره این زخم دلشوره و دلنگرانی افتاده به جانم . مثل خوره روحم را می خورد و نمی دانم با آن چه کنم . حرفهای پر نیش و کنایه دیگران هم مثل موشهای موذی دلم را می جوند و لحظه به لحظه عمق می بخشند این زخم کهنه تبدار را .

نگرانم ، نگران سرزمینی که جوانش شده بازیچه ، که دل پاکش و اعتقادات زیبایش شده دست آویز سیاستی کثیف . نگران جوانی که فکرش باید در قفس بماند و زبانش در کام . که خشمش و خروشش را باید خفه کند و او هم درد را تجربه کند . درد سکوت ، چرا که به ازای هر کدام از اینها باید آماده شنیدن هر چه باشد جزآنچه که هست ! من جوان سرزمینم را می شناسم . هم سن و سالش نیستم ، ظاهرم با او یکی نیست ! شاید از جنس او هم نباشم ، اما دردش را و دلش را می شناسم . دلی که برای همین خاک می تپد ، دلی که برای همین اعتقادات می سوزد ، دلی که دوست ندارد خدایش را آنگونه ببیند که دیگران می خواهند . دلی که می خواهد خود بیاموزد ، نه اینکه همه چیز را از دریچه نگاه دیگران ببیند . دلی که می خواهد در فضایی آرام و آزاد نفس بکشد . دلی که می خواهد مطمئن شود اگر حرفی زد ، روبروی دلی از جنس همان خاک در نخواهد آمد ! دلی که دوست دارد همه را دست در دست همدیگر ببیند نه روبه روی هم .

دلتنگم و به وسعت دل تمامی مادران داغدار ، به اندازه دل تمامی مادران نگران ، از کلماتی واهمه دارم . و خشمم می گیرد وقتی به بعضی کلمات فکر می کنم . غصه ام می گیرد وقتی سیاستمداران سرزمینم هر روز نسخه ای جدید برای جوانانم می پیچند . جوان جان می دهد برای اعتقاداتش حتی اگر در ظاهرش نمود نداشته باشد ! حتی اگر شما با چشمانتان او را حواله جهنم دهید  !  جوان واهمه ای ندارد از زخم ، اما به سن من که رسیده باشی ، می دانی که همین اعتقاد ، همین صداقت و پاکی می شود ملعبه دست آنها - فرقی نمی کند در کدام سو باشند - که دو روز بیشتر در قدرتشان بمانند ! و وای به روزی که همین جوان صادق و ساده بفهمد این ماجرا را ، که آنوقت چیزی برایش نمی ماند جز وجودی نابود شده ، جز روحی مسخ شده ، جز دلی پر خشم . بیزارم از هر چه سیاست است . مدتهاست که عهد کرده ام چشم ببندم بر روی همه رسانه های خبری . سالهاست که نه می شنوم و نه می بینم . اما مگر می شود چشم دل را به روی همه نگرانی ها و دلشوره ها و دلتنگی ها بست ؟ که مگر می شود تمامی بغض مادران و پدران سرزمینم را حس نکرد ؟ که مگر می شود چشم بست به روی چشم انتظاری آنهایی که نمی دانند آیا روز دیگری را به دیدار جگر گوشه شان خواهند گذراند یا نه ؟ که مگر می شود خاکستر وجود مادران را ندید ؟ - باور کنید برای من فرقی نمی کند مادر ژاله باشد یا سهراب !- آتش غیرت و تعصبتان را خاموش کنید برادران ! من فقط یک مادرم ، مادری از جنس دل و احساس که می تواند سنگینی غم هر دو را همزمان بر دل کوچکش ببیند . دل مادر که جناح بندی نمی شود ! او فقط یک سو می شناسد ، یک راه می داند ، راه عشق .

نمی خواهم برایم از قصه شیرزنان مملکتم بگویید . از دلاوریهای زنان مسلمان هم بارها شنیده ام که بخدا قسم اگر بدانم در پس همه این بازیها حقیقتی شیرین نهفته ، خودم با دست خود هرچه دارم را روانه کارزار خواهم کرد ، اما چه کنم که شک دارم به همه چیز .

کاش سنگ بودم . کاش به جای دل در وجود من سنگ بود تا مجبور نبودم این کلمات را با اشک بنویسم و با بغض بخوانم . که اینگونه خودم را در معرض قضاوت شمایان قرار نمی دادم که لابد من هم مثل همه آن دیگری ها شده ام اسیر و همکاسه شیطان ، شده ام بازیچه فتنه ، شده ام از عقل گریزان ! پرونده مرا به کدامین دستم حواله می دهید ؟ راه جهنم و بهشت از کدام سوست ؟ مراقب باشید که به اشتباه نروم این مسیر را !

کاش سنگ بودم .... اما.... شاید در مورد سنگ هم قضاوت اشتباه نموده ایم ؟ از کجا که سنگ ، سنگ باشد ؟!

پی نوشت ۱:

می گویند : به چراغ زرد راهنمایی می مانی ، نه سبزی ، نه قرمز ! آن دیگری می گوید در این زمانه باید تکلیف خودت را روشن کنی ! یا اینوری بشوی یا آنطرفی و گرنه سرت بی کلاه می ماند . من از کلاه خوشم نمی آید . دوست ندارم نه کلاهی از سرم برداشته شود ، نه گذاشته ! من به بی کلاهی خود خوشنودم . شما بگویید رنگم چیست ؟ سبزم ؟ قرمزم ؟ زردم ؟ سفید ؟ آبی ؟ بی رنگم شاید ؟ یا شاید هم ... بی خاصیت ؟ هر چه هست من همینم  !

پی نوشت 2:

دوست داشتم در سالروز تولد پیامبر مهربانی ، از مهر بگویم ، اما ..... مگر شد ؟ مگر می شود ؟ مگر می گذارند ؟