شب و موسیقی و شور

آدینه شب است و جمعی پر دوست . دوستانی سرشار از صفای دل . اتفاق سبزی است که اولین دیدارم با محبوبه - این نازنین مهربان و خونگرم - مصادف شود با حضور حسین علیزاده در این شهر و کنسرت بی نظیرش . گذر بی نظیر لحظاتی که خود زندگیست ، که روح سرزندگی و سرود آفرینش قرین تک تک لحظات آن است . که مگر می شود صدای فریاد و فغان سه تار را شنید و رقص روح را ندید ؟ مگر می شود با صدای تنبک به سماع نور دعوت نشد ؟ مگر می شود ناله های تنهایی این نامدار هنرمند را از صدای سازش شنید و فریادی از جان سر نداد ؟ که اگر از دل خبر نمی دهد ، پس این اشکها چیست که بر گونه ام روان است ؟ مگر نه اینکه چشمه اشک در قلب آدمی است ، مگر نه اینکه زخمه بر تارهای قلب می زند این پنجه های طلایی استاد ؟ بیهوده نیست که روح و دل با هم در سماعند و من بی تاب و بی قرار ، نظاره گر حیران هر دوام که آرام ندارند و قرار را در بی قراری یافته اند ، که گواه آن همین اشکهاست که بی محابا و بی شرم از دیده شدن بر گونه ها روانند و انگشتانی که بی قرار نوشتن اند تا حس ناب لحظه ها را بسرایند و شریکشان شوند با آنهایی که جایشان چقدر خالی ست و چه سبز است یادشان در خاطرم در این لحظات !

و چه زیبا برخی نامها حرمت می زاید ، که حضورشان غنیمتی است که اگر نبود ، اینهمه آدمی را چگونه مسخ می کرد در نوای موسیقی ، که من به عینه پرواز روحم را از تنم به چشم دیدم که در آسمان خیال به پرواز در آمده بود . نفسها در سینه حبس شده انگار ! صدا از احدی به گوش نمیرسد که مگر می شود صدای صراحی را شنید و زبان در کام نگرفت ؟ که مگر می شود همه چشم نشد بر انگشتان این مهربان استاد ؟

شب است و من روحم را در صحرای بیکران هستی می یابم و با چشم دوختن به آسمان درخشان شب کویر ، ستاره چینی آغاز می کنم از این گلستان موسیقی . و صدای خدا چه نزدیک است به من و مگر نه اینکه هر آنچه با دل اینگونه عمیق و نزدیک الفت دارد ، مفهومی خدایی دارد ؟ که صفای قلب و روح را اگر گم کنی ، کجا می توانی بهره ببری از قرار گرفتن در چنین فضایی که مگر غیر از موسیقی جاری در هستی ، به غیر از صدای ناله های دل و فریادهای روح عاصی از دردهای روزگار ، صدایی از دف و تنبک و تار بلند می شود آیا ؟ و مگر اینقدر  سخت است پذیرفتن اینکه موسیقی جزئی از وجود آدمی است ، تکه ای از روح گمگشته انسان ، همان روحی که با نوای نی از روح خدائیش جدا شد تا در این زمین خاکی ، معراج را به تجربه بنشیند از پس هبوطی دردناک ؟

چگونه می توان بود و ندید اشکی که در گوشه چشم محید خلج می درخشد؟ چگونه می توان حس ناب نگاه این دو نازنین را در نیافت ؟ چگونه می شود چشم پوشید بر آن لبخندهای پرمهری که به سوی هم حواله می دهند ؟  و غلط گفتم اگر گفتم این کنسرت آوازی نداشت که اگر بهوش بودی و دل می سپردی ، صدای آواز در و دیوار ، صدای فریاد روحهای بیدار شده و قلبهای بی قرار را می شنیدی که با زخمه هایی که بر تار وارد می شد ، همنوا می شدند و آواز عشق را سر می دادند و مگر جز این است که تمام هستی یکپارچه سرود عشق می سرایند - هر یک به زبانی - که تسبیح این تکه های چوب و پوست و سیم ، مگر غیر این می تواند باشد ؟ که هر کس به زبانی صفت حمد تو گوید ....

التهاب انگشتانم و بی قراری دلم و اشک چشمانم اجازه بیش تر نوشتن را از من گرفته اند و من دیگر چه می توانم بگویم از این شب خاطره ای که به یادماندنی شد در کنار محبوبه نازنین و سمیرای مهربان و شیمای عزیزم . جای همگی تان سبز .

مهربانی بود و جای مهربانان این دیار

مهربانی کی سر آمد ، دوستداران را چه شد ؟

پی نوشت :

قدردانی از حضور برخی آدمهای زندگی ، پایان ناپذیر است . برخی آدمها سرشار خیر و برکت اند  . وجودشان یکپارچه غنیمت است در زندگی و این غنیمت ها را هر چه بیشتر در یابی ، بیشتر پابندشان می شوی . سمیرای عزیز من از این دست آدمهاست . نازنینی که وجود پرمهرش با آن دل مهربان و باصفایش ، سرشار از لطف است . مهربانی که هم خود و هم همسر گرامی اش و هم دوستان عزیزتر از جانش ، هدیه های خداوندند بر زمین . فرشته های زمینی که آفریده شدند تا رسالت زندگی بهتر برای انسانها را رقم بزنند و من چگونه می توانم سپاسگزار بودنش باشم وقتی حضور خودش را ، زری را ،  محبوبه را ، رویا و شیما و لیلا را ، بزرگ و حمید و یلدا و فائزه و دیگران را مدیون او هستم ؟ جایتان خالی . آخر هفته ای به یادماندنی داشتم در کنار سمیرای نازنین ، سپیده دوست داشتنی ، محبوبه و شیما و لیلای عزیز . امید اینکه تمام زندگی پر شود از عطر خوش دوستیها .