از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر

غرقه در دنیای مجاز خویش بودم و رابطه های شیرین و سرگرم کننده اش ، غوطه ور در عالم دوستیهای پاک و بی ریا ،‌بازیهای خلاقانه و شادی آفرین ، شگفت زده از تفاوتهای فراوان دنیای آدمها ،‌آدمهایی که همه از یک خاکند و عصاره ای از یک روح ، اما دنیاهایشان از این سر کهکشان تا آن سو متفاوت . اتفاق پنجره ای گشود برایم به سوی آسمانی که سیاهی اش دلم را آزرد اما ایهام نوشته هایش خبر از رمز و رازهای فراوانی می داد که همگی تو را به سمت خورشید هدایت می کردند و من هم که عاشق گشایش رازهای رو به روشنایی آفتاب . به گوشه و کنار آسمان سرک کشیدم تا شاید کلیدی بیابم برای رمز گشایی . حالا دیگر با ستاره های روشن این آسمان آنقدر آشنا شدم که بدانم هر کدامشان کلیدی  هستند برای گشودن رمزی و چه حس شیرینی داشت خواندن مکتوبات پس از کشف شدن رابطه ها و گشودن رازی از رازهای بی شمار آن . که در پی شناخت راز حضور آدمی به ماجرای هبوط رسیدم و تنفسی عمیق در سکوت آسمان بی انتهایش نمودم و فهمیدم که خدا برای من کافیست !‌وچه زیبا نسیم تسنیمی به من آموخت که عشق بهشت را به ارمغان می آورد ، چه در هرم آتش مرداد باشی یا طراوت اردی بهشت !‌

شگفتا از این رازهای خلقت !‌شگفتا از این موجود تو در توی هزار تو که بزرگترین پدیده هستی است و مگر نه اینکه درک بزرگترین پدیده هستی ،‌همتی می خواهد عظیم ؟ که جهان بزرگ است و اندرون ما پر از فضای خالی ادراک ،‌و چه شگفت انگیز است نگریستن در عجایب خلقت و گشودن رمزی از رازهای بی شمار آن . و مگر نه اینکه این مهم به شرط آزادی مهیا می شود ؟ آزادی و از بند تعلقات رستن ، از بند رنگ های مجاز ، آزادی از انجماد فکر و ذهن ، آزادی از جهل  نگاه و سیاهی قلب ؟

و من چه خوشبختم که از پس این پنجره کوچکم به هستی ،‌گدازه های عشق مذاب را در می بابم و در آتش آن سوز و گداز را می آموزم تا شاید خاکسترم از پس این همه سالهای انجماد فریاد عشق برآورد و سرمستی !‌و من چه خوشبختم که برای چشم هایم نامه ای می یابم با پارچه ای پاک و سپید که گواهی بشود بر اشکهایم که خود گواهند سوز و گداز قلبم را و به یادم بیاورند که باید از آراستن خویش در آینه های مقعر و محدب بپرهیزم ، چرا که تنها نگاه خدا برایم کفایت می کند ! و چه زیباست وقتی در سایه سار زندگی ام ،‌با نگاهی به روشنایی سپهر خانه ام در می یابم که باید برای سرمستی سری به میکده حافظ بزنم و آنگاه دمی بعد ، پیکی از شیراز برسد و از حافظ شیرین سخن و برایم بسراید :

من خرابم ز غم یار خراباتی خویش  

می زند غمزه او ناوک غم بر دل ریش

گر چلیپای سر زلف تو هم بگشایند    

بس مسلمان که شود فتنه آن کافرکیش

با تو پیوستم و از غیر تو ببرید دلم        

آشنای تو ندارد سر بیگانه و خویش

به عنایت نظری کن که من دلشده را     

نرود بی مدد لطف تو کاری از پیش

آخر ای پادشه ملک ملاحت چه شود     

که لب لعل تو ریزد نمکی بر دل ریش

خرمن صبر من سوخته دل داد به باد   

چشم مست تو که بگشاد کمین از پس و پیش

گیجم هنوز و زمان می برد تا از خماری این همه شراب ناب بدر آیم . شاید به قول استاد من هم باید بیاموزم که :

حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو      که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را

و در نهایت اینکه :

کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ 

کار ما  شاید این است که در افسون گل سرخ شناور باشیم .

پی نوشت :

با کسب اجازه از نازنینی که زجر کلامش ،‌دلم را به درد آورده ،‌عصاره این لحظات غریب را تقدیم می کنم به سپهر عزیز که با کلامش مرا در دل دریایی مواج و عمیق انداخت تا کی از پس غوطه های فراوان در آن ،‌به سلامت به در آیم و خدا کند توشه ای بیابم از این اقیانوس بی انتها . و تشکر ویژه می کنم از آرمین عزیز که خواسته یا ناخواسته شد : آن پیک خوش خبر که رسید از دیار دوست .