مکن فراموشم

ز شرم، گر چه تهی ماند از تو آغوشم
نمی شود شب ِ دیدارمان فراموشم
دلم که بود خروشان چو بحر، شد خاموش
چو موج ِ گرم صدایت دوید در گوشم
زدی به شانه من تکیه و ندانستی
که بار غم فتد از رفتن ِ تو بر دوشم
به رنگ ِ بخت منش آفریده است خدا
بیا که مرده آن گیسوی ِ سیه پوشم  ا
گَرَم تو خون جگر داده ای ، حلالم باد   ه
و گر ز جام لبت ِ می  کشیده ام، نوشم    ه
به خویش باز نیارد مرا ز مستی  ِ عشق
اگر که بال زنان آید از سفر ، هوشم
نمی شود دل دریائی ام تهی از شور
اگر به صورت ظاهر، فتاده از جوشم
از آن زمان که جدا ماندم از گل  رویت
چو بلبلی که خزانش زده ست، خاموشم
به یک دو حرف، کنم مختصر، حکایت را
ترا ز یاد نبردم، مکن فراموشم 

 استاد محمد قهرمان

۸۹/۱۱/۰۴

پی نوشت :

به اتکای دانش خویش ، هیچکس را توان زیستن نیست ،‌که انسان نیازمند تفکر است .

و از بی شمار اندیشه های ضروری انسان ،‌اندکی چنین است :

آدمی نیازمند آنست که بیندیشد و راه حقیقی انسان بودن را دریابد .

که در تداوم کردار ،‌هیچکس را تکیه بر دانش و هوش نشاید .

بایسته آنست که خواسته خود نیک بداند و بداند که به راه زندگی ،‌عظیم ترین نیاز او حقیقت است .

و زیستن را نفس نیکی لازم است و ادراک سپاس ،‌

که زندگی را در درون زندگانی دیگری است به معنویت ،‌

و انسان چه تهی دست و مفلوک می نماید ،‌

اگر بدین وادی گام نهد و معنای زندگی را در نیافته باشد .

                            آلبرت شوارتزر