ابر وابریشم و عشق

خوابیده ام به گمانم . صدای ناله ای از جا می پراندم . چند ثانیه ای گیج تر از آنم که فرق بین بیداری و کابوسم را متوجه بشوم . تب دارم انگار . دانه های ریز عرقی که بر پیشانی ام نشسته ، حکایت از ناآرامی لحظاتی که برروحم گذشته می کند . جسم و روح با هم می نالد از درد . حس می کنم صدای هذیان های روح خسته ام را همه عالم شنیده اند. به ساعت نگاه می کنم . ساعت 2.45 دقیقه است . یعنی تمام این کابوسها فقط در همین دو ساعت بوده ؟! به تمام راههای طی شده ذهن و روح در آن دوساعت می اندیشم و می لرزم . می خواهم بخوابم ، اما مگر می شود . بی خوابی با تمام حجم سنگین اش برمن آوارشده دوباره . به درمان می اندیشم . پنجره قلبم را می گشایم بر ثانیه ها . گذر ثانیه هایی که دوباره روح و روانم را به میدان جنگ مبدل کرده . باز هم وجودم شده صحنه کارزار . کارزار عقل و دل . این بار اما جنگ آنقدر سهمگین بود که نتوانم به این زودیها کمر دلم را راست کنم . گاهی از شکنجه دادن دل و روحم لذت می برم انگار ! مرض دارم خودم با دست خودم بیازارمشان !

لعنت به من و این دل همیشه بی قرار . لعنت به من و این ذهن همیشه در نبرد ! لعنت به عقلی که همیشه در حاشیه است و درست زمانی سخن می گوید که نباید ! لعنت به من ! منی که از همان راهی وارد شدم که همیشه از آن شاکی ام . مگر نه اینکه همواره از قضاوتهای نادرست دیگران رنجیده ام ؟ مگر نه اینکه از پیش داوریها گلایه داشته ام ؟ پس چرا باید همان کاری را انجام بدهم که خود نفی اش می کنم ؟ عقلم می گوید مگر با تو همین کار را نکرده اند . از چه غصه داری ؟ می گویم تو را به جان خودت ساکت شو ! مگر همین من نیستم که ادعای نگرشی متفاوت دارم ؟ مگر من بر راه دل ، بر عشق تکیه نمی کنم ؟ پس چرا ؟ چرا درست زمانی که نباید ، عنانم را به تو سپرده بودم و دل را خفه کردم ؟ می گوید فقط یک لحظه  حال و روز خودت را در آن زمان به یاد بیاور ، آنگاه هرچه خواستی سرزنشم کن . یادت نرود که خودت مرا خواستی ! خودت مرا صدا زدی تا به تحلیل اوضاع بپردازم و مطمئن باش که من حساب همه چیز را درست رسیده ام ، الا دل ، دل که در تخصص من نیست ، آن دیگر به من ارتباطی ندارد ! می گویم : لعنت به من با تو ! به همین راحتی ؟! آخر زخمی که بر دل زدی به این راحتی ها درمان می شود مگر ؟ تو مگر این را نمی دانی ؟ و او شانه هایش را بالا می اندازد که اصلا به من چه ؟ خودت خواستی ، خودت کردی ، خودت نتیجه اش راببین !

بیچاره دل که انگشت اتهام در دادگاه به سوی هر کسی روانه شود ، تاوانش را همو باید بپردازد !

چشمانم را می بندم به درد . جهنم مگر غیر از این معنا دارد ؟ از شما می پرسم آقایان ! شمایی که وعده جهنم و بهشت آن دنیا را می دهید . یعنی گذر زمان در جهنم آن دنیایی چقدر سخت تر از این می گذرد بر آدمی ؟  خسته ام . چاره ای ندارم اما ! از پنجره گشوده قلبم به سوی آسمان نگاه میکنم ، با چشمانی پر از اشک مهربانترینم را صدا می زنم و از او یاری می جویم . می دانم تنها هموست که یاری ام می کند . آرامشم را از خودش طلب می کنم .

پی نوشت :

هزار و یک اسم داری و من از آن همه اسم " لطیف " را دوست تر دارم که یاد ابر و ابریشم و عشق می افتم . خوب یادم هست از بهشت که آمدم ، تنم از نور بود و پر و بالم از نسیم . بس که لطیف بودم ، توی مشت دنیا جا نمیشدم . اما زمین تیره بود .کدر بود ، سفت بود و سخت . دامنم به سختی اش گرفت و دستم به تیرگی اش آغشته شد . و من هرروز قطره قطره تیره تر شدم و ذره ذره سخت تر . من سنگ شدم و سد و دیوار . دیگر نور از من نمی گذرد . دیگر آب از من عبور نمی کند . روح در من روان نیست وجان جریان ندارد . حالا تنها یادگاری ام از بهشت و از لطافتش ، چند قطره اشک است که گوشه ی  دلم پنهانش کرده ام . گریه نمی کنم تا تمام نشود . می ترسم بعد از آن  از چشم هایم سنگ ریزه ببارد . یا لطیف ! این رسم دنیاست که اشک ، سنگ ریزه شود و روح ، سنگ و صخره ؟ این رسم دنیاست که شیشه ها بشکند و دل های نازک شرحه شرحه شود ؟ وقتی تیره ایم ، وقتی سراپا کدریم ، به چشم می آییم و دیده می شویم ، اما لطافت هر چیز که از حد بگذرد ، نا پدید می شود . یا لطیف ! کاشکی دوباره مشتی ، تنها مشتی از لطافتت را به من می بخشیدی تا می چکیدم و می وزیدم و ناپدید می شدم . مثل هوا که ناپدید است . مثل خودت که ناپیدایی .... یا لطیف ! مشتی ، تنها مشتی از لطافتت را به من ببخش ....  ( عرفان نظر آهاری  از مجموعه در سینه ات نهنگی می تپد)

توضیح نوشت برای دوستانم :

اینها هذیان های روح من است . زمزمه ای با آن کس که می داند و می خواند ! جدی اش نگیرید ! من خوبم !