آموزش در خانه

بعد از یک روز کاری خسته کننده ، در آشپزخانه مشغول درست کردن شام هستم . نیایش و یگانه با پدرشان مشغول صحبتند . فکرم مشغول تجزیه و تحلیل یافته های آنروزم است . با صدای نیایش به خودم می آیم : مامان ، ما یک کلاس گذاشتیم توی اتاق من . تو هم بیا .

می گویم : مامان جون ، الان که دارم غذا درست می کنم . نمی شود . من نمی آیم . می گوید : نه تو هم باید باشی ! باشد بعد از غذا .

سفره شام که جمع شد ، می آید سراغم :مامان الان فرصت داری برای کلاس ؟ می گویم باشد دخترم . برویم . من و نیایش و یگانه شده ایم شاگرد و پدرشان شده استاد . موضوع کلاس را هم گذاشته اند : اخلاق . پدر با زبانی ساده برایشان از اخلاق می گوید . تعریف می کند و سرفصلهایی از آن را آموزش می دهد : صداقت ، رازداری ، امانت داری ، خوشرویی ....

لذت می برم از همراهی یگانه در کلاس ، از اینکه برای خودش یک پا تئوریسین است . می خواهم سخنی بگویم که نیایش با سروصدا وسط حرفم می پرد : یه لحظه ، یه لحظه ....

بگو عزیز دلم ، می گوید : اخلاق یعنی اینکه من و یگانه با هم خواهرانه ، مهربانانه حرف بزنیم !

"همه لحظه هایم فدای تو و مهربانیت عزیزکم !"

بعد از این اولین تجربه شیرین تصمیم میگیریم این جلسات را ادامه بدهیم . فردا شب یگانه استاد می شود . موضوع کلاس را هم خود او تعیین می کند : ارتباطات !

سرفصل سخنش را در برد نوشته . شعری از کلیم کاشانی را بر آن قید کرده و برایمان می خواند :

به تکلم ، به خموشی ، به تبسم ، به نگاه

می توان برد به هر شیوه دل آسان از من

تعریف ساده اما کاملی از ارتباط را مشخص می کند و بعد به انواع ارتباطات می پردازد . از قدرت بیانش ، از طرح سئوالات هدفمندش و قدرت پاسخگویی اش به سئوالات سرشار لذت می شوم . از شیطنت نیایش در هنگام ورود به کلاس شادی به سراغم می آید : خانم اجازه ، ما توی ترافیک گیر کرده بودیم !

نوبت نیایش می شود . خودش موضوع تعیین می کند : حرف خوب ، حرف بد ، امانتداری ...

با زبان بچه گانه اش چه قشنگ بیان می کند افکارش را .

هر سه می گویند : فردا شب نوبت مامان است که استاد بشود و من در دل می گویم : حاضرم برای همیشه عمرم شاگرد کلاسی باشم که شما سه تن استادش هستید . کاش بدانید این لحظات را با هیچ چیزی در این دنیا عوض نمی کنم . کاش مادر بشوید و بفهمید عمق شادی ام را . کاش بفهمید قدرت تفکر و تجزیه و تحلیل و بیان شما دخترکانم  چقدر برایم مهم است . کاش بدانید که این همدلی غالب در فضا را چقدر دوست دارم . کاش بدانید افتخار می کنم به این که پدرتان بلد است با هرکسی به زبان خودش سخن بگوید ، که سخنور خوبی است ، که معلم خوبتری است . افتخار می کنم به حضور شما گلهای زندگیم که ثمره زندگی من هستید . و من اینقدر می دانم که هر چه شکر بگویم ، ذره ای جبران نمی کند این نعمت ها و محبت های جاری در زندگی ام را . دوباره باید فریاد بزنم :

ممنونت هستم خدایم ، مهربانم . عاشقت هستم ، عاشقت ....!

پی  نوشت :

چقدر لذت بردم از خواندن این دینگ دوست داشتنی مهتاب با آن قلم قشنگ و جادویی اش  و چقدر خوشحالتر شدم که این مادرانه قشنگ را به من تقدیم کرده بود . ممنونم مهتابم .