تکمله ای زیبا بر پرونده ذهنی این روزهایم

این نوشته بسیار شخصی است و خواندنش اعتقاد و صبری می خواهد که شاید از هر کسی بر نیاید ! به خواندنش توصیه تان نمی کنم . تنها می نویسم که برایم به یادگار بماند .

من به اختیار خودم وارد این جریان نشدم . یک اتفاق بود که مرا به این مسیر انداخت :

من نه خود می روم ، او مرا می کشد            کاه سرگشته را ، کهربا می کشد

اگر بخواهم جریان این اتفاق و اتفاقات بعدش و تمامی نشانه های مسیری که در آن قرار داده شدم را بگویم ،‌بسیار طولانی خواهد شد و از حوصله این نوشتار کوتاه خارج می گردد . اما خیلی ساده بگویم ،‌ماجرا از آنجا جدی شد که به رفت و آمدهای مجازی ام خرده گرفته شد . صحبت صراط مستقیم شد و حقیقتی که تنها در یک مسیر تعریف می شود . سخن از این بود که هر کس در این مسیر گام برندارد ،‌شایسته دوستی و مراوده و حتی همکلامی نیست . تاکید بر دو اصل اساسی دین : تولی و تبری . در حقانیت این دو اصل تردیدی نداشته و ندارم . اما در معیار امروزی آن و اینکه حق در دنیای کنونی چگونه معنا می شود و معیارمان در سنجش حقانیت اندیشه ها و رفتارهای فردی چیست و کیست دچار مشکل شدم . من معتقدم که هر کس عقیده خودش را در زندگی دارد و تنها خداست که می تواند در مورد آفریدگانش قضاوت کند و تنها قاضی عادل هموست . اختلافات به نتیجه ای نرسید . راستش من در حدی از علم نیستم که توان دفاع از عقیده یا مجاب کردن کسی را داشته باشم ،‌آن هم شخصی با آن میزان از علم و عمل . پس سکوت کردم اما نه به رضایت . چرا که از نتیجه چنان برخوردهایی که به نظرم دینم را که دین محبت است و مهر ،‌ظاهری خشن می بخشید ناراحت بوده و هستم . اما به لطف خدا ،‌یک تعامل بین دو اندیشه باعث نتایج شگفتی شد که مرا بر ادامه دادن بر مسیر ترغیب کرد . تعاملی که بیش از آن دو بزرگوار ،‌برای من مفید بود . و بعد جریان فیلم طلا و مس پیش آمد و آن اتفاق خوشایند ناگزیر . و امروز ظهر وقتی از خدا خواستم غوغای درونم را آرامشی بخشد با کلامش ، سه بار ،‌سه اتفاق سبز ،‌سه کلام روشن ، چنان درون ملتهبم را آرام کرد که هنوز حیرانم از آنچه بر من گذشته . اولین بار  بدون اینکه نیت خاصی داشته باشم و تنها به صرف شنیدن سخنی از حق  این آیه آمد :

یا ویلتی لیتنی لم اتخذ فلانا خلیلا ( سوره فرقان ،‌آیه 27)

و وقتی خاضعانه خواستم معیار حق را برایم روشن کند به صراحت گفت :

ای رسول ما بگو به امت که من برای شما بیم دهنده و بشارت دهنده ای بیش نیستم . ...

و حقیقت این است که خدا شب تار را در روز روشن پنهان می کند و روز روشن را در شب تار و خدا به صدای اهل عالم شنوا و به دقایق امور خلق بیناست . و حقیقت این است که خدای یکتا حق مطلق است و هر چه جز او خوانند باطل صرف است و علو مقام و بزرگی شان مخصوص ذات پاک خداست . ..... و همانا خداوند را با خلق لطف بسیار است و به دقیقترین امور عالم آگاه است .... همانا خداوند داننده صبور است ... همانا خداوند بخشنده و آمرزنده است .... همانا خداوند اهل ایمان را به راه راست هدایت خواهد کرد .(آیات ۴۸ تا ۶۴ سوره حج )

و در نهایت آیه 8 از سوره ممتحنه تکمله زیبایی بود بر این پرونده ذهنی ام :

خداوند شما را از دوستی آنان که با شما در دین قتال و دشمنی نکرده و شما را از دیارتان بیرون ننموده اند نهی نمی کند که از آنها بیزاری جویید ، بلکه با آنها به عدالت و انصاف رفتار کنید که خدا مردم با عدل و داد را بسیار دوست می دارد .

درست است که خداوند بر  دوستی با حضرت رسول و خاصان درگاهش و دوری از همنشینی با آدمهای فاسق و گناهکار تاکید خاص می نماید اما بدانیم که  معیار حق تنها خدا،‌قضاوت تنها در دست همو و اجرای حق و عدالت تنها شایسته خداوندست و به یاد داشته باشیم که خداوند رحم کننده و بخشاینده و صبور است و فراموش نکنیم  که خداوند مردمی را که به عدل و انصاف رفتار می کنند دوست دارد . بیش از این حرفی برایم نمی ماند .