ای عشق پنهان کن مرا

 

کو گریه مستانه ای، کز غم سبکبارم کند

.از خود تهی سازد مرا، از دوست سرشارم کند

.ای همنشین، در گوش من بیهوده افسون می دمی

.من دل نخواهم کند از او، هر چند آزارم کند

دور از تو ای اصل صفا! نوشین لب ِ شیرین ادا     

.آب خوشی گر می خورم ، در حال بیمارم کند

ننشیند از بی طالعی، گردی ز من بر دامنت 

.گر آسیای آسمان، چون خاک هموارم کند

ای در نگاهت موج زن،  کیفیت میخانه ها

.با ساقی چشمت بگو ، یک جرعه در کارم کند

نازم خیالت را که شب، گیرد به گرمی در برم

.تا بوسه سرد سحر، از خواب بیدارم کند

گر زنده می خواهی مرا، گاهی به دیدارم بیا

.هجران چو از حد بگذرد، از عمر بیزارم کند

. هرگاه از خود می برد، کیفیت چشمت مرا

.بادا حرامش عیش می، هر کس که هشیارم کند

***

ای عشق! پنهان کن مرا، از چشم ِعقل ِ کور دل
هر جا روم، پی می برد، ترسم گرفتارم کند   

استاد محمد قهرمان

۸۹/۱۰/۳۰