هیچ

بارها گفته ام ، بارها فریاد زده ام که من در زندگی ام ، به دنبال نشانه ها هستم . که هرگاه دقت کرده ام آنها را یافته ام . به قول فرداد عزیز ، باید گوش کرد تا صدای خدا را شنید . خداوند با هرکسی به زبانی سخن می گوید . این را نیک می دانم ، اما باید دقیق بشوی تا بشنوی ، تا ببینی ، تا دریابی راز زندگی  را . تا هدر ندهی آن شادی نهفته در لحظه ها را که زندگی ات را زیباتر می کند . چند روزی است دوباره ذهنم درگیر است ، در حال ارزیابی خودم ، رفتارم و اندیشه هایم هستم . در فضای مجازی هستم و فکرم مشغول ، چشمم می افتد به وبلاگ هیچ که بارها و بارها پاسخ ذهنی ام را داده ، بدون اینکه از دغدغه های فکری ام اطلاعی داشته باشد :

دو عالم را به  یکبار از دل تنگ              برون کردیم تا جای تو باشد

می گویم : اگر همه عالم را خود او در دل بیندازد چه ؟ که بخواهد با گذر از آفریدگانش به آفریدگار برساندت ؟ که از نشانه ها راه را به سوی او طی کنیم ؟ می گویم با تمام وجود دریافته ام این حقیقت را که دل آنقدر تنگ است که تنها جای اوست و بس . کاش می شد همه عالم را از دل برون کرد تا تنها او بماند و بس !

ساعتها می گذرد و هنوز گرفتارم در دام سئوالات گوناگون که باز  دوباره با گذر از همان فضا می رسم به همان خانه آرامش و اندیشه و این بار اینگونه پاسخ می یابم :

عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

عارف از خنده می در طمع خام افتاد

حسن روی تو به یک جلوه که در آینه کرد

این همه نقش در آیینه اوهام افتاد

این همه عکس می و نقش نگارین که نمود

یک فروغ رخ ساقیست که در جام افتاد 

...

پاسخی زیباتر از این بر سئوالم نداشتم . آرامشی در قلبم خانه می کند و بغضی در گلویم . چه می توانم بگویم جز سپاس از خالق و مخلوق . از آفریدگار و آفریده . ممنونم خدایم که به سوی چنین بندگانی رهنمونم می شوی ، ممنونم دوست بزرگوار ، استاد عزیز که این چنین زیبا از زبان خدا سخن می گویید . تمام زندگی به تکرار چنین لحظاتی می ارزد ، حتی اگر سراسر سختی باشد !