یک جمعه درخشان

درخشش دانه های برف در زیر آفتاب نیم روز ، آنقدر بود که تاثیرش را بر رفتار مردم بگذارد . وقتی فارغ از گرفتاریهای روزمره زندگی ،‌بعد یکفهته کار اداری و نیم روز رسیدگی به کارهای منزل ،‌ساعاتی را از خانه و از شهر بیرون می زنی به هوای کمی آرامش و به بهانه برف بازی ،‌وقتی متعجب می شوی از دیدن  خیل مردمی که همه به همین بهانه از خانه ها بیرون آمده اند تا کمی از دغدغه های زندگی شان فاصله بگیرند و غمها و غصه هایشان را در میان سپیدی ممتد برف ها چال کنند ،‌وقتی بیشتر از هر چیزی محبتی می بینی که در نگاه مردم است و شادی ای که به رایگان در فضا موج می زند ، می توانی دلخوش باشی که ساعاتی را به درخشانی دانه های سپید برف در زیر آفتاب نیمروز زمستانی سپری خواهی کرد . مهم نیست که هستی و چه کاره ای ؟ چه اهمیت دارد نامت چیست ؟  عقیده ات چیست ؟ رنگت چیست ؟ سبزی یا سیاه ؟‌ قرمزی یا آبی ؟ مهم اینست که رنگها را به دور بیندازی و فارغ از دغدغه نام و رنگ در طبیعت گم شوی . سپیدی برفها آنقدر غالب است که حتی رنگ سبز ترا نیز پنهان کند . همه هم میهنیم ، همه ایرانی هستیم ،‌همه آدمیم ! پس تو هم یا آبی شو مثل آسمان ، یا سپید باش و پاک مثل برف که با آمدنش شادی و نشاط را ارمغان دلها کرد  و این شادی و محبت  را بی دریغ به دلها و نگاهها هدیه داد .

راه بندان شده ؟ نه راه رفت داری ، نه راه برگشت ؟ مهم نیست . چقدر خوب است که بوق نمی زنی ،‌چه زیباست که رانندگی دیگری را به سخره نمی گیری ،‌چقدر قشنگ است که حق تقدم را از آن خود نمی دانی . مهم نیست تو سوار چه هستی و آن دیگری چه ؟ ممنون که به دور از همه اینها از پشت فرمان پایین می آیی و با نگاهی به وضعیت به فکر باز کردن گره ایجاد شده هستی .  که به این می اندیشی که چگونه با آرام نگاه داشتن فضا چاره ای بر این معضل بیابی . چه لذتی دارد بیرون آمدن از آن راه بندان شدید ، بدون اینکه صدای بوقی شنیده شود ، بدون اینکه کسی نق بزند ،‌کسی ناسزایی بگوید ، کسی دیگری را به تمسخر بگیرد ، قیافه ای در هم شود .....

ماشینت خش برداشت ؟ داد نزن ، نگاهی با محبت ، فدای سرت ، برو اما بعد از این بیشتر مراقب باش !‌چه دلنشین است تذکر دوستانه از یک آدم به ظاهر غریبه : آقا مراقب عینکت باش ، می خواهی کمکت کنم ؟  گلوله ای برف به صورتت اصابت کرد ، لبخند بزن ، مهم نیست ، دردش که آدم را نمی کشد ! گذر با سرعت تیوپی ترا به گوشه ای پرتاب کرد ؟ بلند شو و بخند و شادی را بپراکن .

راستی چه معجزه ای می کند این لبخند ، چه موجی می پراکند این نگاههای سرشار از محبت . مهربانی را هر چه هدیه بدهی ، تمام نمی شود،  که بیشتر در فضا موج می زند .که آنقدر مهربانی ، مهربانی می زاید که ترا نیز در خود غرق می کند . مهم نیست  که تو که هستی ،‌از هر چه قید وبند است خودت را رها کن . منیتت را از خود دور کن . استاد دانشگاهی ؟ چه اهمیت دارد که دانشجویی تو را در حین پرتاب گلوله برف ببیند ؟ مدیری ؟ فرض کن کارمندت ترا در حال سرسره بازی ببیند ، کجای قانون هستی به هم می ریزد ؟ سیاستمداری ؟ مگر شادی جرم است ؟ ثروتمندی ؟ مگر چه اشکالی دارد با همان وسیله بی ارزشی شاد شوی که آن یکی که تمام دارایی زندگی اش با ماشین تو برابری می کند ؟ در آ از اینهمه قیود دست و پا گیر . دمی رها شو از هر چه منیت است . آدم شو ، آدم ! به صافی و پاکی همان روزی که به دنیا آمده ای .

چقدر دور شده ایم از انسانیت خودمان ، چقدر غرق شده ایم در آنچه که نباید ! کاش بیاموزیم که از هر چیزی می توان آرام شد . کاش در یابیم که با طبیعت ،‌با برف، با باران می توان شادی های کوچک بزرگ آفرید . کاش بفهمیم مهربانی و لبخند بهترین هدیه ایست که زندگی مان را رنگ زیبای الهی می دهد . کاشکی مهربان باشیم ، کاش مهربان باشیم ، کاش .....

ممنونم از تو زهرای گلم که این جمعه زیبای درخشان را به ما هدیه دادی !