زری

آرزوهایم کوچک می شوند گاهی ، آنقدر کوچک

که در یک لیموناد خلاصه می شوند

آرزوهای ترش و شیرین

سمیرا تازه به اداره ما آمده بود . خیلی با هم آشنا نبودیم . بخصوص که دختر آرام و توداری بود . اما دوستش داشتم . از همان ابتدا گاهی از طریق اتوماسیون جملات ادبی قشنگی برایم می فرستاد که مردد بودم نوشته های خودش هستند یانه ؟ یکبار که پرسیدم ، جوابش مثبت بود و همان شد ابتدای کشف علاقه مشترک ما به شعر وادب . یکی دوبار که صحبت از دانشگاهش پیش آمد از هفتاد و نه ای ها می گفت و علاقه ای که به فضای جاری در بین هم دانشکده ای هایش وجود داشت . یکبار بین صحبت هایش گفت اکثر بچه های ورودی شان وبلاگ  دارند و همین باعث شد که من بروم و وبلاگ خود سمیرا را پیدا کنم . و بعد با راهنمایی خود سمیرا ، وبلاگ کرگدن و مکث و احسان جوانمرد کشف شدند و من از همان موقع خواننده همیشگی هر چهارنفرشان شدم . یادم است  یک بار از شب شعرهای دانشگاه می گفت و با دیدن ابراز علاقه من ، دفتر یادداشتش را آورد که داخلش پر از شعرهای این سه عزیز بود .تعدادی از آن شعرها ، الان جزئی از دفتر خاطرات من هم هستند . و اما ...

مکث را می خواندم ، اما نظر نمی گذاشتم . از خواندن شعرها و داستانهایش لذت می بردم . گرچه بعضی از داستانهایش ( بخصوص آنها که به سبک هدایت نزدیک می شد ) مرا می ترساند ، اما باز هم نمی توانستم خواندنش را از خودم دریغ کنم . از گفتگوی خیالی اش با شمس و شمس الدین  لذت می بردم ، از قلم روان و فکر خلاقش به وجد می آمدم و راستش را بخواهید همیشه جسارت و شهامتش را در بیان عقایدش تحسین می کردم . تا اینکه یکبار در سایه سار شعری را آورده بودم با این عنوان " خدا هم این روزها سرش خیلی شلوغ است "  . بعد از این بود که زری از من ای میل خواست تا سئوالی را از من بپرسد و همین شد شروع دنیای جدیدی از ارتباط بین من و زری که نهایتش شد شنیدن صدای پرحرارت و سرشار از انرژی زری که به شور و حرارت نوشته هایش می آمد . گذشت تا اردیبهشت 89 و وعده دیدن ما در نمایشگاه کتاب تهران . یادش بخیر . قرارمان در ترمینال غرب بود و من جز همان عکس پروفایل زری ( همان عکسی که پشت میز کارش در اداره گرفته بود )هیچ شناختی از چهره اش نداشتم . با کمی دردسر دیدمش . زری عزیز من با آن روسری چهارخانه سیاه و سفید ، کمی با تصوراتی که از او داشتم متفاوت بود و بسیار کم سن تر به نظر می رسید . نمایشگاه کتاب برایم یک خاطره به یادماندنی شد . شیطنت های زری ، با احساس شعر خواندن هایش ، دیدن گروس و اشتباهی که در جابه جایی کتاب من و زری پیش آمد ، کتابهایی که برای نیایش و یگانه خرید . و بعد دیدن رویا توی دفترکارش .

صحبت سفرش شده بود یک دغدغه همیشگی موقع صحبت هایمان . نگرانی هایش از انجام نشدن کارهای معوقه اش . دغدغه چاپ کتابش و قولی که به من داد برای آمدن به قزوین . بالاخره اما یک روز رسید که زری قولش را عملی کرد و به دیدنم آمد . کل ماندنش 24 ساعت نشد ، اما هر چه بود یک اتفاق سبز و قشنگ بود  برای ما که کلی خاطره به یادگار گذاشت .

پنجشنبه 21 مرداد ، پرواز زری بود به سمت استکهلم و من سه شنبه برای دیدنش به تهران رفتم . قرارمان بلوار کشاورز بود . زری را دیدم و با هم به محل کارش رفتیم . حالا من هم از وحید و آقای حسینی و خانم ...( اسمش را یادم رفته !) یک تصور عینی داشتم . و بعد باز هم رویای عزیز و حرفهای شیرینش . این بار اما خیلی متفاوت بود از دفعه قبل و این را می شد از دوربین رویا که ثبت لحظه و خاطره میکرد فهمید . می شد از حس و حال زری این را فهمید که در عمق چشمانش غمی بود که حتی خنده های بلندش هم نمی توانست پنهانش کند . رویا و خاطره " دیدی که شناختمت !" ، زری و شعرخواندن هایش . از من خواست که شعری را از اشعار استاد قهرمان بخوانم و من تنها چیزی که آن لحظه به ذهنم رسید این بود :" بستم به خشم پنجره را بی حضور تو  گاهی هوای تازه چه دلگیر می شود !"   ساعت 1.5 قرار داشت و باید می رفت . تاکسی گرفت که راهی قرارش بشود و من نگران نتیجه این دیدارش بودم . زری رفت که از سر کوچه چیزی بخرد و من از رویا خواستم که کمکم کند تا قولم را به زری نشکنم ، که هر حرفی ممکن بود بغض فروخورده مرا بشکند . می دانم که حواسش بود که تمامی حواسم پیش اوست ، که آمدنش را از دور دارم ثبت می کنم در حافظه خاطرم ، که نگاهش از دور گواهی این را می داد که او هم همینطور است . که از زری جز مکث در لحظات و ثبت آنها انتظاری نمی رفت . خداحافظی کردیم و رفت و بعد با پیامک نتیجه دیدارش را برایم فرستاد و من فهمیدم که چه سخت بوده این آخرین دیدارش .

غزلبانو ( چه اسم با مسمایی گذاشت مهدی پژوم نازنین بر تو !) ، عمه زری دوست داشتنی بلاگستان ، خاله زری نیایش ، کارامل ،رامکال ، زری من ، یا هرچه که نامیده می شوی در این دنیای مجاز یا در حقیقت ، با همه تفاوتهایی که در من و تو و دنیاهایمان وجود دارد ، اینقدر حضورت برایم موثر بوده و اینقدر دوستت دارم که حتی همین دیدارهای اندک را هم هرگز به فراموشی نسپارم . عزیز مهربان من ، رفتنت از این دیار دلمردگان ، برای گام نهادن در دنیایی پر از امید و تلاش برای ساختن آینده ای بهتر و استفاده بیشتر از فرصت کوتاهی که به نام زندگی در اختیارمان گذاشته اند ، برایت لازم بود و من هنوز هم با همان وسواس ، پیگیر حال و روز تو هستم و دعا می کنم که مبادا باز هم غم سراغ دل و چشمان قشنگ تو بیاید عزیزکم . که باز دچار دلتنگی و روزمرگی نشوی مهربان . که باز جشمان گریانت را از دلتنگی نبینم و دلم می خواهد که تنها عشق باشد که فوران کند از کلام و شعر و نوشته هایت ، که عشق باشد که نگاهت را درخشان کند و زندگی ات را شیرین . زری من ، این همه حرف زدم تا نهایتش به تو بگویم  عزیز دوست داشتنی من ، تولدت مبارک .همیشه منتظر کامنتهای عمیق و قشنگت هستم  با همان انرژی نرگسی گفتنت . مرا خواهی خواند ای نشانه خدا ؟ دلم برایت تنگ است زری .

آن سفر کرده که صد قافله دل همراه اوست     هر کجا هست خدایا به سلامت دارش