نشانه ها

من نه خود می روم ،‌او مرا می کشد 

کاه سرگشته را کهربا می کشد

چون گریبان زچنگش رها می کنم

دامنم را به قهر از قفا می کشد

دست و پا می زنم می رباید سرم

سر رها می کنم دست و پا می کشد

لذت نان شدن زیر دندان او

گندمم را سوی آسیا می کشد

سایه ی او شدم ، چون گریزم از او

در پی اش می روم ،‌تا کجا می کشد

واسه یکی از دوستان نوشته بودم .اینجا هم میگم : تصور کنید یک روز از خواب که بلند می شوید ،‌متوجه می شوید که فکرتان درگیر موضوعی است ( این که این فکر از کجا نشات گرفته به کنار ) . تا از حال و هوای خواب در بیایید و متوجه شوید که وقت رفتن است ، تمام ذهنتان مشغول آن موضوع است .از خانه بیرون می روید و آن موضوع از ذهنتان خارج شده است . به ناگاه در مسیر چیزی توجه شما را به سمت موضوع فکریتان می کشاند . ساعاتی بعد در اداره با دوستتان مشغول گفت و گوهای روزمره اید که ناگاه احساس می کنید در حرفهای دوستتان ناخودآگاه گریزی به موضوع فکری تان زده می شود . تعجب می کنید !‌می آیید به سراغ دنیای مجازی . از شانس شما در مسیر وبگردی تان سراز جاهایی در می آورید که یا سئوالی از شما دارند ، یا پاسخی به سئوالاتتان و یا نشانه دیگری که همه حول همان محور فکری ست . به نظر شما اینها نشانه چیست ؟ گاهی چنان به اتفاق در مسیری قرار می گیرید و آنقدر با شتاب در آن مسیر گام برمی دارید که خود نیز متعجب می شوید . اینها همان نشانه هایی هستند که کوئیلو در کتاب کیمیاگرش به آن اشاره کرده . همانها که جوهره هستی ست و باید درکشان کرد تا از نفس زندگی دور نماند . همانها که با زبان بی زبانی می خواهند ترا در مسیر صحیح قرار بدهند . اینها همه دست حمایتگر هم اوست ، اگر به او ایمان داشته باشی و اگر جرعه ای از توکل به او را هر روزه بنوشی . آموخته ام که در برابر این جریانات ، دست از عناد بردارم و تنها تلاشم بر این باشد که با تعمق در مسیر و تفکر در مورد هدف گام بردارم . اینکه چقدر موفق هستم به این بر می گردد که چقدر لیاقت استفاده از این مواهب زندگی را داشته باشم . اینکه قدر من در منظومه هستی چیست و توان بالا رفتنم تا کجاست : خدا کند بی قدر نباشم .

دوران کنون دوران من ، گردون کنون حیران من

در لامکان سیران من ، فرمان ز قان آورده ام

گر گویدم بیگاه شد ، رو رو که وقت راه شد

گویم که این با زنده گو ، من جان به حق بسپرده ام