ماجراهای من و آسمون

امروز صبح دوباره وقتی از خونه بیرون اومدم که برم و سوار سرویس بشم ، دیدم آسمون داره می باره . یه لحظه جا خوردم . برف و بارون با شدت در حال پایین اومدن از دل آسمون بودند . یک آن تصمیم گرفتم برگردم و چتر رو با خودم بیارم که توی این شدت بارش خیس نشم و سرما نخورم با این سوز هوا ، پشیمون شدم و گفتم بی خیال بابا ، مگه چند بار توی سال میشه همچین روزهایی رو تجربه کرد که بخواهی با چتر لذت خیس شدنش رو از دست بدی ؟ با خودم می گفتم چه عجب ، بالاخره بغض آسمون شکست . بالاخره دعاهای بچه ها تاثیر خودش رو گذاشت . بالاخره آسمون تصمیم گرفت همه ابرهای سیاهی رو گریه کنه  تا صاف بشه و آسمونی . به این فکر می کردم که اگه فقط یک ساعت با همین شدت برف بیاد ، زمین سفید پوش میشه . که بالاخره زمین هم از ناله های آسمون سهمی دریافت میکنه ، اما ...هنوز نیم ساعت نگذشته هیچ خبری از بارش نیست . دیدین یه وقتایی اینقدر دلتون پره ، اینقدر سیاه شدین و لبریز ، که با تلنگری به هم می ریزین و اشکها بی محابا جاری میشن از چشمه چشمهاتون ؟ اما هنوز اشکها تازه راهشون رو پیدا کردند ، عقلتون به کار میفته و زود دست به کار پنهان کردن اونا میشه ؟ ماجرای آسمون هم شده همین انگار ! وقتی دلش پره از ابرهای سیاه دلتنگی ، وقتی سوز سرما شلاقش رو بر چهره آسمون میزنه ، وقتی چشم خیلی ها به اون خیره شده که یه قطره احساسش رو ببینند ، بغضش میشکنه و گریه ش در میاد ، اما به جای اینکه به اندازه همه ابرهای دلش گریه کنه تا هر چی سیاهی از دلش بیرون بره ، زود هر کدوم از ابرها رو به یه گوشه دلش می فرسته و مثلا صاف میشه و آفتابی ! که باز اون ابرها اینقدر روی هم تلنبار میشن که دوباره یه روز دیگه و یه سیلی دیگه و یه بارش کوچولوی دیگه و باز هم تکرارو تکرار و تکرار .... کاشکی من و آسمون ، یک بار هم که شده از ته ته دلمون اونقدر گریه کنیم که با اشکامون هر چه غبار کدورت و دلتنگی و سیاهیه از دلامون شسته بشه و بیرون بیاد .

بیگانگی مرا برد ، از یاد آشنایی

ماندم غریب در شهر ، مانند روستایی

چون کور در سیاهی ، روز و شبم سرآمد

وز تیرگی نبردم ، راهی به روشنایی

مانند طوق لعنت ، در گردن زمینم

مردود آسمانم ، چون لعنت خدایی

آزادگی طریقم ، افتادگی سلوکم

بی هیچ گونه دعوی ، بی هیچ خودستایی

نه سرخ کرده ام چشم ، از گریه ی دروغین

نه بر جبین من داغ ، از سجده ی ریایی

راه است و هر قدم چاه ، سنگ است و پای من لنگ

وز هیچ سو نخیزد ، خضری به رهنمایی

گو دل شکستگی را درمان کند ، و گرنه

این دل شکسته را نیست ، کاری به مومیایی

برجان نیم مرده ، چسبیده ام به صد دست

آسان نمی توان کرد ، از دوستان جدایی

چندین کبوتر آه ، دارند قصد پرواز

ای ناله از دل تنگ ، سرکن ره رهایی

برخون مرده هرگز ، مرهم کسی نبندد

بی درد را رها کن ، با درد بی دوایی

یارب عنایتی کن ، حکم قضا بگردان

شاید عقیم گردد ، گردون ز فتنه زایی

                                                       استاد محمد قهرمان