۱-

۱-  این روزهای سرد و کوتاه زمستون ، اول صبح وقتی از خونه میام بیرون تا سوار سرویس اداره بشم ، هنوز اینقدر هوا تاریک هست که بشه ستاره ها رو توی آسمون دید . امروز هم وقتی از خونه اومدم ، دنبال ستاره ها می گشتم که پیداشون نکردم ، هوا اما اینقدر تاریک بود که متوجه نشدم اصلا امروز دل آسمون گرفته و پر ابرهای سیاهیه ! یه خورده که وایسادم و سوز سرما خورد به صورتم متوجه شدم امروز شاید روز بارش باشه . یک ربعی که سبز شده بودم سر ایستگاه متوجه شدم دونه های سفید برفند که دارن روی لباسم می شینند .اونوقت با خودم زمزمه می کردم :

برف نو برف نو سلام سلام .... شادی آوردی ای امید سپید 

زمین اینقدر سرد بود که برفها رو جذب خودش نکنه و برفها با حرکت ماشینها ، مثل موج روی زمین حرکت می کردند . صحنه قشنگی بود که توی اون تاریکی ، وسط نور ماشینها من رو جذب خودش کرده بود .

2- نتیجه مهم اول هفته من این بود : آخه تو که همیشه خدا میگیری می خوابی تا کی ، بعدش آژانس می گیری میای اداره ! خب روزی که قراره سرویس نیاد واسه چی پا میشی میای سر ایستگاه ؟ پس از این به بعد با خیال راحت به روش خودت ادامه بده !!!

۳- توی این روزهای سرد زمستون ، شکل گرفتن یه دوستی گرم ، خیلی قشنگه و حس خوبی به آدم میده . پنجشنبه گذشته فرصتی شد که من یه دوست خوب مجازی رو از نزدیک ببینم . بزار همینجا بگم که از دیدنت خیلی خیلی خوشحالم افروز جان . امیدوارم اون روز واسه من و تو شروع یه دوستی خوب و مانا و به یادموندنی باشه .

4- این دو سه روزه با دیدن گذرای صحنه های نمایشی تلویزیون ، این شعر دکتر محمد رضاشفیعی کدکنی توی ذهنم موج میزد :

پیش از شما

به سان شما

بی شمارها

با تار عنکبوت نوشتند روی باد

" کاین دولت خجسته جاوید زنده باد !"

5-  تو کوچه ای هستی که من از آن گذشته ام ، ولی من زان تو نیستم !( شمس تبریزی )