ساعاتی در پروما

شانزدهم آذرهشتاد ونه , آخرین ساعت گذران سفر من در مشهد به همراهی سه عزیز , که دو تن از آنها به اندازه تمامی لحظات عمر گذشته برایم عزیزند . هم خود اینان و هم خدای مهربان از عمق علاقه و وابستگی من به آنها خبر دارند . با هم سری به فروشگاه بزرگ پرومای مشهد زدیم . هم شد خاطره ای شیرین و هم شد به یادآوری خاطرات زیبای سفر دیگری با دوستان جانی دیگر . در انتهای بازدیدمان از فروشگاه سری زدیم به کافی شاپ پروما واقع در طبقه چهارم آن . منوی آن کافی شاپ نمونه ای از فوران خلاقیت بود و هنر . جایتان خالی , چشیدن گلاسه با طعم نسکافه , به همراهی خواندن نوشته های زیبای منو, دلنشین است و ماندگار :

احساس خوشبختی مثل احساس زودگذر 5 دقیقه خوردن بستنی یه ! ترجیحا با طعم نسکافه !

یا تصور کنید زوجی رو که در عین اینکه نشسته اند دقایقی را به صرف در کنار هم بودن , اما با دنیایی فاصله از همدیگر , با چهره ای که گواه این فرسنگها فاصله است و آنوقت چشمشان بیفتد به این قطعه که :

من تلخ ترین آدم روزگارم برای تو

مثل یک دابل اسپرسوی تلخ زهر ماری !

نوش جونت عزیزم!

و یا آنطرف تر سر میزی جوانی تنها نشسته و می خواند :

بعدترها یادگرفتم بدون تو بروم به همه پاتوق هایمان

لم بدهم , کتاب بخوانم , و شکلا سفارش بدهم

و دلم برای بودنت تنگ نشود!

اینها را گفتم که ادای دینی کرده باشم و بدانید آن قطعات کوتاهی که در این چند پست قبل در ابتدای برخی نوشته ها آورده ام , از خودم نیست و از کجا آورده امشان . کاشکی همه ما برای کارهایمان همینقدر انرژی و علاقه صرف می کردیم تا نتیجه اش بشود ثبت خاطره ای شیرین در دفتر ذهن کسانی که با ما تلاقی زمانی و مکانی دارند, که به نظر من همین باعث ارزشمند شدن تلاش ما می شود در گذر از این روزگار سخت .

اعصابم این روزها عین بیسکویت شده

از اون بیسکویت ها یی که یک هفته می مونه ته کیفت

که یادت میره بخوریش

همون ته له میشه

خورد میشه

پوووووودر می شه !

پ .ن :

با وجود آسمان درخشان بیرون ، ابرهای دلتنگی اومدن توی دل من جا کردند امروز ! کاشکی فرصت بارش داشتند ! یعنی من باز گمت کردم خدا ؟!