باز هم غزل

مردم به چشم کم مرا بینند و در هم نیستم  

کز دولت افتادگى از هیچ کس کم نیستم 

گردن فرازى مى کنم چون سرو از آزادگى 

افتاده چون تاکم ولى با گردن خم نیستم 

سهم سبکروحان اگر در بستر گل مردن است  

من هم درین بستانسرا کمتر ز شبنم نیستم 

کنجِ فراموشى مرا از یاد مردم برده است  

عالم نپردازد به من ، من اهل عالم نیستم 

یاد لب شیرین او فارغ ز شهدم مى کند 

تا حرف کوثر مى رود در بند زمزم نیستم 

خود را تسلى مى دهم هنگام مى خوردن که من 

گر از گنه دورى کنم فرزند آدم نیستم 

گنج قناعت یافتم چشم و دل من سیر شد 

فارغ ز بیش و کم شدم محتاج حاتم نیستم 

هم حاضرم هم غایبم گاهى وجودم گه عدم 

چون عکس درآیینه ام هم هستم و هم نیستم 

دنبال نعشِ دوستان بر دوش مردم رفته ام 

با یک جهان غم کیستم ؟ گر نخل ماتم نیستم

                      استاد محمد قهرمان

پی نوشت :

از همه دوستانی که در بحث گذشته شرکت کردند بسیار سپاسگزاری می نمایم .  راستش ترجیح می دهم بدون هیچ حرف اضافه ای پرونده پست قبلی را همینجا ببندم و نتیجه گیری را - اگر هم هست -بر عهده خود افراد بگذارم . باز هم ممنونم .