درس آزادگی

من و تو مثل بستنی و اسپرسوئیم

نمی دونم کدوم کدومیم

اما وقتی با هم حرف می زنیم

تلخه ...تلخه ..... تلخه ....

 ناهید عزیز از من خواسته راجع به حال و هوای این روزهایم بنویسم . توی شهر غریب که باشی , تنها که باشی و در محله ای زندگی کنی که به قول یکی از بچه های بلاگ , در طی سال به ندرت صدایی از آن بلند می شود , این سه روزت با روزهای تعطیل دیگر سال فرقی نخواهد کرد . اما تمام این سه روز و بلکه بیشتر , صدای حسین منزوی در گوشم بود و بیشتر از همه این شعرش که :

پای در ره که نهادید افق تاری بود

شب در اندیشه تثبیت سیه کاری بود

باده خاص کشیدید و در آن هنگامه

مستی سرخ شما غایت هشیاری بود

توی این دو سه روزه خیلی وارد نت نشدم , اما همون اندکی که وقت گذاشتم با دنیای متنوعی از نظرات و عقاید جور واجور مواجه شدم . از تایید و تکذیب , عشق و نفرت , یکی با تمام وجود عاشق محرم و عزاداریهایش , آن یکی بیزار از آن و دیگری با هر آنچه می توانست در به سخره گرفتن این واقعه بزرگ کوتاهی نمی کرد . من اما کاری به اعتقادات شخصی افراد ندارم . هر کسی مختار است مسیر زندگی خودش را آنگونه که می خواهد رقم بزند . آنچه که من به آن باور دارم این است که زندگی هر کس بر پایه اعتقادات و باورهای شخصی اش رقم می خورد و روزگار با هرکسی بر مبنای همان اعتقادات برخورد خواهد کرد . چه خدا را قبول داشته باشیم , چه نه , چه از مسلمانیمان خشنود باشیم , چه ناراحت , چه علی و فاطمه و زینب و حسین را انسانهایی بزرگ بدانیم , چه انسانهایی بدانیمشان در قد و قواره سایر آدمهای روزگار , شرط انصاف و انسانیت را اگر به جای بیاوریم باید قبول کنیم که زندگی این انسانها از جنس زندگی های دیگران نبوده است , که نگاهشان به زندگی با دیگران متفاوت است , که تاثیرگذاری شان بر جریان هستی با آدمهای معمولی این روزگار و روزگار خودشان بسیار تفاوت داشته و دارد . من اصلا قصد مقدس نمودن دین و مذهب و پیامبر و امام را ندارم در این چند کلام . قصد ندارم قداست ببخشم به جریانات واقع شده در محرم , که قصد ندارم دفاع کنم از نحوه برخورد هم کیشانم با این موضوع (که خود من از دست آویز قرار داده شدن دین در دست حاکمان همیشه شاکی بوده ام) , که اصلا مرا یارای دفاع یا پاسخگویی در برابر این موضوعات نیست . اما می خواهم بدانم چه می گذرد بر ما که داعیه انسانیت و روشنفکری مان گوش فلک را کر نموده . مگر همین ما نیستیم که از داستان زندگی هر بزرگی نکته ای برمی گیریم و آنرا در ذهن خود پررنگ می کنیم و سعی می کنیم سر لوحه زندگیمان قرارش دهیم ؟! مگر همین ما نیستیم که شجاعت سربازانی را که در راه وطن کشته می شوند می ستاییم , که انسانهایی ا که به خاطر عقیده شان تا پای جان می ایستند را بزرگ می دانیم , که وفاداری برایمان گنجینه ای دست نیافتنی شده در این روزگار , که آزادی و آزادگی را در به در می جوییم و نمی یابیم ؟ پس چرا بر داستانی که سراسر پر است از شجاعت و اعتقاد و وفاداری و آزادی و آزادگی - که مهمترین درس عاشورا همان آزادگی است و سرفرود نیاوردن در برابر ظلم , حتی به قیمت  از دست دادن نعمت زندگی , حتی به قیمت اسارت پاره های تن , حتی به قیمت کشته شدن عزیزترین یاران ( خم نشد قامت رعنای شما بر اثرش    بختک زلزله هر چند که آواری بود !)- اینقدر چشم بسته ایم که تنها از بزرگداشتش حواشی تلخش را می بینیم و ناراحت این می شویم که چرا بر آرامش و آسایش فکری مان تلنگری وارد می کند که مبادا دوباره مجبور بشویم تنها کمی به تعمق بنشیینیم و فکر کنیم که شاید ( می گویم شاید !) در پس این واقعه سخنی باشد که ما نشنیده ایم و پیامی باشد که دریافت نکرده باشیم ؟ کمی به خود آییم . با نفی کردن بزرگمردانی چون علی و حسین , ما بزرگ نخواهیم شد !

قصه ای بیش نبود آنچه سرودید از عشق

لیک هر یک به زبانی که نه تکراری بود

ای شمایان که خروشان کفن پوشانید

ای که بر فرق ستم تیغ شما کاری بود

در رگ ما که خموشان سیه پوشانیم

کاشکی قطره ای از خون شما جاری بود .