سه غزل از زنده یاد حسین منزوی

پای در ره که نهادید افق تاری بود

شب در اندیشه تثبیت سیه کاری بود

باده خاص کشیدید و به میخانه عشق

مستی سرخ شما غایت هشیاری بود

خواب خوش باد شما را که در آن هنگامه

خواب خونین شما آیت بیداری بود

خم نشد قامت رعنای شما بر اثرش

بختک زلزله هرچند که آواری بود

شرممان باد که تا ساعت آن واقعه نیز

چشممان دوخته بر ساعت دیواری بود

جایتان سبز که با خون خود امضا کردید

پای آن نامه که منشور وفاداری بود

قصه ای بیش نبود آنچه سرودید از عشق

لیک هر یک به زبانی که نه تکراری بود

ای شمایان که خروشان کفن پوشانید

ای که بر فرق ستم تیغ شما کاری بود

در رگ ما که خموشان سیه پوشانیم

کاشکی قطره ای از خون شما جاری بود

از دیروز که کرگدن عزیز لینک اشعار حسین منزوی با صدای بابک شهرکی رو برایم فرستاده اند ، همینطور صدایش در گوشم است و لذتی می برم از شنیدن غزلیات زیبای آن مرحوم با صدای گرم و حزین آقای شهرکی . دو سه روزی است که می خواستم شعری بگذارم مناسب با حال و هوای این روزها ، اما راستش فرصتی برای پیدا کردنش نیافتم . تا اینکه در بین اشعار خوانده شده ، ناخودآگاه این شعر خودش به سراغم آمد و دیدم انگار همان است که می خواستم . ضمن تشکر ویژه از کرگدن بزرگوار ، لذت شنیدن و خواندن سه شعر از این مجموعه را با شما همراه میشوم .

 

دستش از گل، چشمش از خورشید سنگین خواهد آمد
بسته بار گیسوان از نافه ی چین خواهد آمد
از تبار دلستان لولیان بیستونی
شنگ، شیطان، با همان رفتار شیرین خواهد آمد
باز  رسم سامری را ساحری آموز نازش
تا دوباره از که بستاند دل و دین خواهد آمد
با همان آنی، که پنداری خود از روز نخستین
شعر گفتن را به حافظ داده تلقین خواهد آمد
بی گمان از آینه، جشن غرور آمیز حُسنش
راه دوری تا من این تصویر غمگین خواهد آمد
عشق گاهی زندگی ساز است و گاهی زندگی سوز
تا پریزاد من از بهر کدامین خواهد آمد
ای دل من، سر مزن بر سینه این سان نا شکیبا
لحظه ای دیوانه جان ،آرام بنشین ، خواهد آمد
خواهد آمد، خواهد آمد، خواهد آمد، ور نیاید
باز سقف آسمان امروز پایین خواهد آمد

 

پای در ره که نهادید 

دستش از گل 

سلام ای عشق ( ترانه شوکران )