سلام بعد سفر

لیوان چای خالی....

                                 سرد ... روی میز

انگشتهای من یخ زده .....

                               روی زانوهام

حرفهای گفته نشده

                              جایی توی فضای خالی میان ما

بیرون آفتاب غوغا می کند

سردم است

                     سردم است ....

سلام . بعد ده روز دوری از فضای بلاگستان ، بالاخره اومدم . سفر خوبی بود . جای شما خالی . سفرهای تنهایی گاه گاهی را به جمع خانواده و عزیزانم دوست دارم و توصیه می کنم که هر از گاهی هر کداممان تنها به جایی برویم . فرصت نابیست که کم پیش می آید .خودت برنامه می ریزی وعمل می کنی .همانطور که می خواهی . این بار سعی کردم از لحظه لحظه سفرم استفاده ببرم . برنامه اصلی ام جدا از بودن کنار پدرو مادرها ، دیدن بزرگترهای فامیل بود . دیدن دایی ها و خاله هایم . عمیق شدن در خطوط  چهرهایشان ، شنیدن کلام پخته و سرشار از تجربه شان . گریز به گذشته ای شاید نه چندان دور که  آنها اینچنین شکسته  و دور از نیروی جوانی نبودند و ما در کنار آنها درس زندگی را می آموختیم . یادآوری خاطرات شیرین کودکی . حالا ما شده ایم در سن و سال مشابه آنها و آنها شده اند مادربزرگها و پدربزرگهای فامیل . خدا حفظشان کند . اولین روز سفر ، بعد از چند ساعت استراحت ، به عیادت دایی بزرگم رفتم که بعد از دوهفته بستری شدن در بیمارستان ، در منزل استراحت می کرد و هنوز نشانه های بیماری در وجودش به چشم می خورد . به محض دیدنم گفت : قسمت شد تا یکبار دیگر دایی ات را ببینی نرگس جان ! و خدا می داند که شنیدن این حرف چه کرد با من . تک تک حرفهایش را با گوش جان شنیدم ، نگاهش کردم آنقدر تا شاید چهره اش را همانطور کامل در ذهنم به خاطر بسپارم برای همین لحظات دوری . حرفهایش تلخی و شیرینی را باهم به یادگار می گذاشت برایم . وقتی می گفت که یادآوری کند پستی وبلندی روزگار را . که روزگار همیشه بر یک مدار نمی چرخد  ، که  فراز و نشیب دارد و باید بدانیم نه در فرازها به خود غره شویم و دل ببندیم به خوشیهای روزگار و نه در نشیب ها خود را ببازیم و فکر کنیم دنیا برایمان به انتها رسیده ! می گفت که قدر خودمان را و سلامتی مان را و لحظه لحظه زندگیمان را بدانیم که بعدترها دچار حسرت نشویم و فکر نکنیم آنطور که باید استفاده نکرده ایم از این عمر گران .  سفر دو روزه به مشهد هم لحظات خوبی را برایم رقم زد در کنار دایی عزیزم که همیشه بودن در کنارش برایم آرامش غریبی را به ارمغان می آورد . نشستن پای درددل عزیزان هم از آن کارهایی است که دستاورد این سفرهای تنهایی است . برای ما که سالهاست دور مانده ایم از جمع آنها ، فرصتی است که بدانیم چه می گذرد بر عزیزانی که روزگار کودکی را با آنها شریک هستیم .

سه شنبه شب و دیدار کوتاه از استاد قهرمان هم یکی از بهترین دستاوردهای سفر یکهفته ای من بود . در کنار دوستان همشهری دیگر استاد ، آقای علی باقرزاده (بقا ) ، و دوستان دیگری که بودند و نشد که هم صحبتشان بشوم . نشد که صدای شعرخوانی استاد قهرمان را بشنوم ، نشد که سیر نگاهش کنم ، اما باز هم فرصت مغتنمی بود که استاد و دایی عزیزم در اختیارم نهادند و از ایشان  بسیار متشکرم .

جای همه تان را در حرم ضامن آهو خالی کردم . تک تکتان را نام بردم و خواستم که حاجت قلبیتان را ادا کند صاحب آن حرم عطر و نور . خلاصه بگویم ، دلم برایتان تنگ شده بود . بر خلاف گفته تان فراموشتان نکردم و بودم با شما ، متوجه شدم طرح قشنگ و خلاقانه کیامهر را و نتوانستم در آن شرکت نکنم ، متوجه شدم فیلتر شدن وبلاگ زری را ، شاهد کوچ کیامهر و الهه شدم از پرشین بلاگ . تک تک کامنتهای مهرآمیزتان را خواندم و بغض کردم و خوشحال شدم که هستند کسانی که عدم حضورم را می بینند و برایشان مهم است بودنم . به خاطر همه اینها از همه تان متشکرم . دو روز است که فکر می کنم که بعد این مدت چه بنویسم و باور کنید که هیچ به ذهنم نمی رسید . انگار فاصله گرفتن از نوشتن ، کلمات را با تو غریبه می کند . غریبه شدم با نوشتن و حرف زدن چونان همیشه . اگر نوشتم تنها به خاطر پاسخ به محبت شما بود و بس . ببخشید پراکنده گویی های این دل و ذهن باز هم دلتنگ را . راستی تا یادم نرفته بگویم که آن متن کوتاه بالا داستانی دارد که بعدا برایتان خواهم گفت . وجود با محبتتان  پایدار.