کنسرتی دیگر با گروه کامکارها

نه مثل شاخه نیلوفر ، که به این درخت و آن درخت می پیچد

بلکه همچون درخت ریشه دار باید بود ،

متکی به خویش ، ریشه دواند در باورها و اندیشه ها،

با شاخه و برگی از اراده و همت .

در این صورت ، نه از باد خواهی لرزید ، نه از سیل ریشه کن  .. خواهی شد .

قطعه بالا ،قسمتی از بروشور تبلیغاتی کنسرت گروه کامکارها نوشته شده توسط رضا ناموری فرید است که یکی از تهیه کنندگان کنسرت در قزوین نیز می باشد . این گروه در روز پنجشنبه و جمعه ، 4 و 5 آذر ماه در این شهر به اجرای برنامه پرداختند . برنامه این گروه در دو بخش صورت گرفت . بخش ابتدایی به زبان فارسی و دردستگاههای همایون و اصفهان  و بخش دوم پس از 20 دقیقه تنفس شامل اشعار و ترانه های کردی و در دستگاه ماهور  بود . اولین بخش ، با نوای سنتور و کمانچه اردوان و اردشیر کامکار و به همراهی تنبک ارژنگ کامکار ، وارد اولین بخش برنامه می شویم و تصنیف سرخوشان عشق با صدای بیژن کامکار، ای خدا این وصل را هجران مکن ، سرخوشان عشق را نالان مکن .نکته مشترک در همه آهنگها ، شروع آنها با یک تک یا دونوازی است و پایان آن با همخوانی کل گروه . از آنجایی که عادت کرده ایم برنامه های موسیقی سنتی را ابتدا با آواز یا تکنوازی شروع کنند ، ابتدای برنامه با یک تصنیف پرشوروحال کمی برایم غریب بود . تنها وقتی آن حس همیشگی ام در کنسرت های موسیقی سنتی به سراغم آمد که تکنوازی تار قشنگ کامکار به همراهی سنتور پشنگ شروع شد . انصافا زیبا بود و به نظر من شروع بهتری بود برای اجرای مراسم . بعد از تکنوازی سنتور پشنگ به تصنیف گلبانگ رود می رسیم و خوانندگی ارسلان کامکار ، بیا ساقی آن می که حال آورد ... از همین بخش بود که آرام آرام با صدای فریاد کمانچه خو می گیریم تا بعد از این تصنیف گوش بسپاریم به درددل این ساز خوش صدا با هنرمندی اردشیر کامکار ، که انصافا چه زیبا زه را بر تارهای دل من می کشید انگار و تنها در همین برنامه گروه بود که اشکهای من بی محابا جاری شدند ، حسی که هیچگاه نتوانستم دلیلش را در خود کشف کنم  . و بعد باز با سنتور پشنگ کامکار و عود ارسلان و به خوانندگی هم ایشان می رسیم به تصنیف یارمرا ، غار مرا ، عشق جگر خوار مرا .... و با همین آمادگی می رسیم به تکنوازی عود ارسلان کامکار که انصافا پس از آنهمه داد و بیداد کمانچه ، نوای عود ، همانند لالایی نسیم است  و نوازش باران که آرامش پس از طوفان را ارزانی دلها می دارد . و آنگاه به آخرین تصنیف بخش اول می رسیم و صدای مولانا که از زبان کامکارها فریاد می زند : ساقیان سرمست در کار آمدند ، ای ساقیان  ، مستیان در کوی خمار آمدند ، ای مستیان با صدای غالب بیژن کامکار و همراهی همخوانان گروه ، هانا و صبا کامکار و مانند همیشه با فریاد کل گروه که فریاد می زدند : بلبلان مست و مستان الست ، بر امید گل به گلزار آمدند ، یک ندا آمد عجب از کوی دل ، بی دل و بی پا به یکبار آمدند ، به پایان بخش اول می رسیم .

بخش دوم نیز با اجرای 7 تصنیف کردی ساخته های ارسلان و اردشیر کامکار که یکی در میان ، یا آنقدر شاد بود که با کف زدن جمع همراهی میشد و یا سوز و گداز کمانچه بود که آن حزن شرقی تمامی آهنگهای فولکلور ایرانی را به نمایش می گذاشت . خروش صاعقه وار بیژن کامکار ، صلابت پشنگ ، مظلومیت ارژنگ ، لطافت باران وار ارسلان ، تلاش اردشیر ، عصیان اردوان ، سکوت نیریز ، به همراهی غم نهفته قشنگ و غرور و وقار هانا و لطافت و مهر صبا کامکار ، این جمع خانوادگی یکی از بهترین گروه های موسیقی سرزمینم ایران ، برایم شبی خاطره آمیز ساخت که باعث شد شبی را به بهانه اش زندگی کنم و از دنیای دنی لحظاتی جدا گردم . جای همه شما خالی . خداوند نگهدار همه هنرمندان متعهد سرزمینم باشد.