۲۲۲

این روزها راجع به هر موضوعی که فکر می کنم ، علیرغم میل من ، به گونه ای به گذر زمان و بالارفتن سن برمی گردد . مثل همین تعدد وقایع مهم زندگی و خاطرات خوب و بد آن ، مثل سالگردهای فراوانی که در زندگی نقش دارند ، و این یعنی اثر گذر زمان بر تو و نتیجه مستقیم این مساله ، بالارفتن تجربه است و در نهایت یعنی امکان  پذیرش خطا از تو کمتر می شود .  به این فکر می کردم که در این یکسالی که در این خانه مجازی حرف زده ام ، این چندمین سالگردی است که سایه حضورش را بر این خانه  افکنده است . 26 آبان دقیقا یکسال از عمر این خانه گذشته است . وقتی پست کیامهر و محبوبه را در مورد دنیای مجازی می خواندم ، به این فکر می کردم که چقدر آدمها می توانند در احساسات شبیه به هم باشند . یکبار قبل تر در همینجا گفته بودم که گاهی انگار کسی دفتر دل تو را باز کرده و از روی آن خط به خط می خواند . خواندن پست این دو عزیز برای من تداعی واقعی همین جمله بود و این از نظر من یعنی یک اتفاق خوب . اتفاق خوبی است که همه ما را با تمامی تفکرات و عقاید مختلف گرد هم جمع کرده ، حلقه ای از دوستیها شکل گرفته که مطمئنا هرگز در دنیای واقعی اتفاق نمی افتاد . چرا که مبنای دوستیها در دنیای واقعی ، شباهتهای عقیدتی و فرهنگی است . اما حسن دنیای مجازی به این است که اگر بخواهیم ، به نوعی مدینه فاضله کوچکی را درست می کند و به ما یاد می دهد که با همه تفاوتهایی که با یکدیگر داریم ، در کنار همدیگر به آرامی و با مهربانی لحظات زیبایی را خلق کنیم . که می آموزیم هیچگاه از ظاهر افراد آنها را مورد قضاوت قرار ندهیم . یکی از مهمترین تاثیرات این حضور در زندگی حقیقی من این است که بیندیشم در دنیای حقیقی نیز باید همینگونه باشم .  که از روی ظواهر در مورد افراد قضاوت نکنم و بدانم که در پشت نقاب ظاهری هر فردی ، می تواند دنیای بسیار متفاوت و جذابی نهفته باشد . این تفاوتهای سنی ، مذهبی ، عقیدتی یا حتی فرهنگی در این فضا بسیار قابل تامل است . چه چیزی در این دنیای مجاز نهفته است که من 35 ساله را در کنار دیانای 15 ساله قرار می دهد . چه سری است که باعث می شود من نوشته های شقایق گلم را با آن عطر و بوی خاص خودش در کنار خاطرات پدران خوب هانا و آرتا بخوانم ؟ یا به این فکر می کنم آیا در دنیای واقع نیز می توانم با مملی و منیر آشنا شوم و اگر اینطور شد آیا همانقدر به آنها اهمیت خواهم داد که در نوشته های حمید و آناهیتا ارزش می دهم ؟ می دانم تکرار چنین حرفهایی بعد ازکیامهر و محبوبه بیهوده است اما انگار تا نگویی آرام نمیشوی . مگر می شود سالگرد تولد زمزمه ها را بگیرم و به خاطر همه حس های قشنگی که به من هدیه داده ، از سمیرای عزیزم تشکر نکنم که باعث و بانی ساخت این خانه شده است ؟ سمیرا در من چیزی را زنده کرد که خودم هم به بودنش باور نداشتم و به همین دلیل همیشه مدیون و سپاسگزار او خواهم بود همچنین  من هم از کرگدن عزیز سپاسگزارم چون بی اینکه خود بدانند تاثیرات بسیاری را از ایشان گرفته ام . قبلا هم گفته ام حضور در دنیای اینترنت ابعاد جدیدی از روحیات و تفکرات دوستان حقیقی ام را بر من آشکار کرده که آن نیز به نوبه خود برایم زیباست . که اگر نبود من چگونه از حرف دل سمیرا و سپیده مهربانم – که در شرایط عادی بسیار آرام و کم سخن هستند – آگاه می شدم ؟ که اگر به خاطر اینجا نبود بسیاری از بحثهای شیرین و سودمند من با پدرخوانده و میکائیل شکل نمی گرفت و لازم است که همینجا از این دو عزیز که همیشه جزء منتقدین خاموش نوشته های من هستند سپاسگزاری ویژه نمایم . می خواهم بدانید که حضور تک تک شما دوستان عزیز و نظرات ارزشمندتان برایم بسیار مغتنم و گرانبها است . می خواهم باور کنید که غمها و شادیهای شما جزئی از دغدغه های روزمره من شده ، که نبود هر کدامتان بر گوشه ای از دلم سنگینی می کند ، که طاقت بی خبری از هیچکدامتان را ندارم . باور کنید نگران مهتاب و پرند و رویا و دیگران می شوم وقتی اینقدر بی پرده و جسورانه راجع به برخی مسائل می نویسند . باور کنید حس دلتنگی زری از ورای کلمات او بر قلبم می نشیند و دلتنگم می کند . باور کنید وقتی دوستی بی خبر می رود و هیچ راهی برای سراغ گرفتن برجای نمی گذارد نگرانش می شوم ، همانگونه که نگران علی مساوات هستم ، همانگونه که آرمین با بستن دفتر شصت برگش نگرانم کرد و چقدر از دیدن حضور فعالش در فیس بوک خوشحال شدم . اگر تنها ثمره سایه سار من پیدا کردن استاد محمد قهرمان باشد و آشنایی با ایشان و دیدارشان از نزدیک – که به نوعی این را نیز مدیون شهریار بلاگستان، کرگدن عزیز، هستم – دیگر چه باک اگر حتی همین فردا پرونده این خانه برای همیشه بسته شود . می دانم اگر نبود این خانه من هرگز با مامانگار و محبوبه و مهتاب آشنا نمی شدم و از صدایشان انرژی نمی گرفتم . دنیای من کجا و دنیای زری و رویا وآلن کجا ؟ من کجا و نهاوند با آنهمه دوستان چون آب زلالش ، بزرگ و یلدا ، فائزه و سمانه و منیژه ، حمید و مریم . اگر نبود من چگونه با تفکرات ارزشمند استادی در شهر بیرجند آشنا می شدم  یا چگونه می توانستم از درددل های آذین عزیز در فرانسه آگاه شوم یا چگونه خاله گیس گلابتون می شدم که با همه مشغله های درس و کار در بیمارستان باز هم به من سر می زند ؟ اگر نبود من چگونه با افروز آشنا می شدم که در همان شهری طعم غربت را می چشد که من هم ؟ خیلی خوشحالم که حضور در دنیای نت باعث شد بدانم که مریم و زهرا – این دو دسته گل عزیز من – اینقدر قشنگ حرف دل می زنند و چنین افکار لطیف و قلم زیبایی دارند ؟ بگذارید ساده تر بگویم ، از آشنایی با عاطفه وسیروس ،  فرداد و ناهید و سپهر و الهه ، احسان جوانمرد و رویا بانویش ، آقا محسن منو خودم و ایرن عزیزش ، مهدی پژوم بزرگوار و برادر نازنینش پوریا ، آقا حامد که امیدوارم همیشه پرنفس و باانرژی باشد ، گنجشک و مریم عندلیب و آقا طیب ، حسام سامورایی و داش آکل و همه دیگرانی که اینجا مجالی برای نوشتن نامشان نمی بینم ، خوشحالم . اگر همه دستاورد من از این یکسال تنها همین دوستیها باشد و آشنایی با افرادی که به قول کیامهر هرگز به جز اینجا امکان آشنایی با آنها وجود نداشت ، برایم کافیست . پس باز هم می گویم من وامدار محبت تک تک شما دوستان خوبم هستم و امیدوارم که چراغ این خانه و دوستیهایش به این زودیها خاموش نشود .