از نگاهی دیگر

چشم که باز کردم ، خوشحالی را در نگاه و رفتار پدر ومادرم دیدم . از اینکه بالاخره این بچه شان هم سر از تخم در آورده ، راضی بودند . به من گفتند که چند روز است منتظر به دنیا آمدن من بوده اند . یک برادرهم داشتم که ظاهرا چند روزی زودتر از من به دنیا آمده بود . دو سه روز اول تولدم خیلی نازم را می کشیدند ، اما من حس کردم چیزی شبیه نگرانی در نگاه آنها هست که از من پنهان می کنند . تا اینکه یک روز متوجه شدم پدرم آهسته به مادرم می گوید باید یک جایی را پیدا کنیم که این کوچولو بتواند در آنجا پنهان شود ، و گرنه با این مشکل راه رفتنش برایش دردسر درست خواهد شد . و آن موقع بود که  فهمیدم من نمی توانم مانند بقیه به سرعت راه بروم و بدوم . مامان برایم تعریف کرد که یک روز با یک گلدان قشنگ ازیک گلخانه به اینجا آمده اند ، به همراه  عمو . عمو برای کشف جاهای بهتری از ما جدا شده بود ، اما مادر اجازه نداده بود که پدرم او را تنها بگذارد . پدر و مادر هر شب با خوابیدن خورشید بیدار می شدند و هرکدام به گوشه ای از خانه می رفتند تا آواز بخوانند. من اتاق سبزآبی را بیشتر دوست داشتم و با مادرم به آنجا می رفتم ، اما برادرم هر بار به یک گوشه از خانه می رفت . چیزی که ما را آزار می داد لامپهای روشنی بود که در این خانه همیشه روشن بود . گاهی که با تاریک شدن هوا دلم می خواست آواز بخوانم و شروع می کردم ، مادرم تذکر می داد که با این کارت باعث کشته شدن خودت و ما میشوی و من  که یکی دو بار با شروع به خواندن متوجه می شدم آدمها حضور ما را متوجه می شوند ، فهمیدم باید به حرف آنها گوش کننم . این جایی که ما الان هستیم یک خانواده 4 نفره هستند که دو دختر کوچک دارند . یک شب که مامان دخترها شورش را در آورده و تا نزدیک صبح بیدار بود ، حوصله برادرم سر آمد و علیرغم مخالفت پدرومادرم از مخفی گاه بیرون رفت تا به حساب خودش او را بترساند تا برود بخوابد ! اما متاسفانه کشته شد . ما خیلی ناراحت شدیم اما نمیشد کاری کرد !همان شب پدرم تصمیم گرفت مخفی گاه مطمئنی برایمان پیدا کند و از ما جدا شد تا جای مناسبی بیابد . اما من و مادرم دیگر هرگز او را ندیدیم . بعداز آن  یک شب در گشت و گذارهای شبانه  ، مادرم جای امنی را پیدا کرد که ما روزها را در آن استراحت می کردیم و شبها به آرامی از آن بیرون می آمدیم و آواز می خواندیم . یک شب اما پدرومادر دخترها به مخفی گاه ما نزدیک شدند و دنبال ما می گشتند . آن شب هر چه مادرم به من می گفت که ساکت باشم من نتوانستم حرفش را گوش کنم . آخر از ساکت بودن خسته شده بود . از صدایم خوشم می آمد و دلم می خواست آواز بخوانم . صدای آدمها خیلی به ما نزدیک شده بود که ناگهان مادرم به من گفت مراقب خودم باشم و از آنجا بیرون نیایم و  آنگاه به سرعت از سوراخ بیرون رفت . چند لحظه بعد با شنیدن صدای ضربه محکمی بر زمین ، صدای آخرین ناله مادرم را شنیدم و بعد از آن بود که فهمیدم برای همیشه تنها شده ام . دلم گرفت ، اما چاره ای نبود . بعد از آن شب  حواسم را بیشتر جمع کردم و تصمیم گرفتم تا مطمئن نشده ام که آنها خوابند بیرون نیایم و آواز نخوانم . شب های دیگری نیز گذشت . دیگر به آن سوراخ و آن آدمها عادت کرده بودم . بخصوص که احساس می کرم مادر بچه ها وقتی به سوراخ نزدیک می شود ، از آنجا به آرامی عبور می کند . چند بار هم در حین آواز خواندن ناگهان برق را روشن می کرد و مرا می دید اما هیچ واکنشی نشان نمی داد . احساس می کردم تنهایی مرا می فهمد و دلش به حال من می سوزد . اما باز هم مراقب بودم و با نزدیک شدنش به سوراخ خودم می رفتم . دیشب همانطور که در پناهگاه خودم مراقب بودم ببینم که آنها کی به خواب می روند ، شنیدم که راجع به ما صحبت می کنند . انگار مادر دخترها از گم شدن جیرجیرکش صحبت می کرد و می گفت شانسش را از دست داده است . آخر من دو شب است که از فرط غصه خوردن و ناراحتی نمی توانم آواز بخوانم ، فقط بیرون می آیم و گشتی در اطراف می زنم و دوباره به سوراخم برمی گردم . وقتی مامان بچه ها گفت که جیرجیرک من کجاست؟ دلم برایش سوخت . یعنی او هم مثل من که دلم برای مادرم تنگ شده ، دلش برای من و آواز خواندنم تنگ شده ؟ تصمیم گرفتم آن شب به خاطر او هم که شده کمی آواز بخوانم ، اما او زودتر از همه خوابید و دخترها و پدرشان تا دیروقت بیدار بودند . من هم که دیدم او صدایم را نمی شنود آواز نخواندم . این چند وقتی که در این خانه بوده ام متوجه شده ام که او هر روز صبح اولین نفری است که از خواب بیدار می شود و وقتی که از خانه بیرون می رود هنوز بقیه خوابند . امروز صبح تصمیم گرفتم خودم را به او نشان بدهم که بداند من هنوز زنده هستم . می خواهم به او بگویم که هنوز شانس از خانه اش بیرون نرفته است . می خواهم دیگر غصه مرا نخورد .

آهان صدای در آمد و برق روشن شد . بگذار آرام آرام به بیرون بروم . ...

اما اینکه مامان بچه ها نیست . این که دختر بزرگ خانواده است . وای مرادید . پدرش را صدا زد ! حالا چکار کنم ؟ کاش می توانستم مثل برادرم سریع بدوم .

اما من .... ای واااای .....نه .... آاااااخ ....!

و این حکایت همچنان ادامه دارد ....

پی نوشت : ممنون از آقا بزرگ عزیز به خاطر ایده جالبشان .